Biatlon czyli biegi z odstrzałem

Podziwiam P. i jej bezzadyszkowe, superconstans - mimo rozlicznych zmian zawodników- uganianie się za płcią przeciwną, dla jasności męską. Ja jednak mam inna dynamikę, jestem jak ten astronauta, który wypełzł z okołokosmicznej kapsuły, wszystko u mnie leci w zwolnionym tempie. Chyba potrzebny mi jest jakiś nieruchawy inwalida, za którym – zakładam – nie trzeba się specjalnie uganiać, bo ma małą prędkość. Pomocna jak zwykle K. dokonuje przeglądu pacjentów, z którymi ma rehabilitację: – Czy ma tylko utykać, czy życzysz sobie jeszcze mniejszą prędkość? – pyta życzliwie. Śmiejemy się. Natomiast T. doradza mi, żebym pouczęszczała za swoim zmitrężonym wysiadywaniem przed monitorem kręgosłupem na rehabilitację w lutym i marcu, bo wtedy jest natłok narciarzy-połamańców, w większości młodych chłopców. Niestety ja wolę chodzić na ćwiczenia ze starymi dziadami, bo wtedy w celu zrobienia wrażenia wystarczy podnieść nogę do góry o 45 stopni. Nie tak, jak ci moi znajomi, którzy biegają, po Warszawie i nie tylko, męscy znajomi, co prawda, ale też można powiedzieć, że uganiają się za chłopami, choć ma to tylko aspekt wyścigowo ambicjonalny, przynajmniej nikt nic innego nie deklarował. Na razie.