Brakujące ogniwo ewolucji to człowiek zbyt bezpośredni czyli o podróżujących okularnikach

Wsiadam z mamusią do tramwaju. A tu klops – kasownik mnie informuje, że mój bilet mu nie pasuje, że jest zły i ogólnie nieodpowiedni. No i co tu zrobić, rzecz dzieje się w centrum stolicy, gdzie panowie kontrolerzy czają się wszędzie.

Jak niedawno tatuś (dzielnicowa ofiara losu) wracał z podróży to wsiadł do takiego tramwaju, odstawił walizę i wszystkie toboły na wolnym siedzeniu, a jak się odwrócił do kasownika to był tam już pan kontroler, który zaordynował mandacik. I nic nie pomogły wytłumaczenia, że tatuś z laską (bo inwalida), walizką, tobołkami i biletem w jednej ręce to się długo w pionie nie utrzyma, dlatego logicznym mu się wydało najpierw odstawić a potem utrzymać się i skasować. Takie nastawienie kosztuje stówkę! Więc się teraz bardzo pilnujemy, żeby od razu, najlepiej jeszcze przed wejściem do pojazdu, wpić się w kasownik.

- Chyba będę musiała zakupić inny bilet – mówię mamusi.

I wtedy odzywa się siedzący obok okularnik.

- Proszę spróbować w innym kasowniku. Czasem tak jest, że w jednym kasowniku się biletu nie da skasować, a już w drugim jak najbardziej.

Przedzieram się więc przez ćwierć taboru do drugiego kasownika, który nie tylko, że nie marudzi ale mi jeszcze dziękuje i informuje, że tak smacznego biletu to nigdy nie żuł. 
Świetnie.

Wracam zatem do mamusi, która gotowa jeszcze przez resztę podróży leżeć, w celu zajęcia, na mojej miejscówce. Komuś mogłoby przyjść do głowy, że zasłabła i ją okraść. I jak tak wracam to postanawiam podziękować panu za praktyczną radę, zatem radośnie klepię go w plecy, aż mu okulary zjeżdżają na czubek nosa.

- No i wisz pan! – mówię – Co męski łeb to nie żeński!

I mu macham tym biletem skasowanym przed nosem, a że tramwaj akurat wykonuje swój popisowy szarpiący manewr, to o mało mu krawędzią tego biletu nie podrzynam gardła.
 

Ten człowiek już nigdy nikomu nie udzieli porady w komunikacji miejskiej. W każdym razie tak wygląda.

Ledwo się powstrzymuję, żeby paluszkiem tych okularów uprzejmie nie dosunąć z powrotem na miejsce, paluszek mnie aż świerzbi, no ale wiadomo, że kultura zakazuje macania cudzych binokli, niezależnie od czystości intencji. Siadam więc obok mamusi, a ta dla kontrastu delikatnie, niczym pajęczą nogą, dotyka mojego ramienia i nachyla mi się do ucha.

- Wiesz – mówi–  jesteś zbyt bezpośrednia.

- Wiesz – mówię – może lepiej zjedz miętówkę!

Nikt mnie nie wypatroszy z mojej asertywnej bezpośredniości. Never!

No to teraz będzie, hm, niech się zastanowię, skoro nie o matce z dzieckiem i nie o transporcie, to może o wyższości okularników? Voila:

kampania 'Get the respect you deserve'.

Jakby jaki okularnik to czytał, to proszę peany ku czci gogli poniżej. No bo przecież nie ku czci transportu miejskiego w stolicy.