Nie mogę opanować tego nałogu, by leżeć tak jak w Vogue'u czyli okładkowy przegląd najsłynniejszego pisma modowego

Ach, dawno minęły już te lifestajlowe czasy, gdy ze stołeczkiem składanym wędkarskim maszerowałam sobie do Empików w celu przewertowania prasy modowej zagranicznej. I oddawałam się temu zajęciu wśród innych dziewcząt, uparcie w czasie wertowania stojących, które teraz są zapewne szafiarkami z żylakami, heh.

Teraz mamy internety a mi jakoś w międzyczasie umknęło to zainteresowanie modom i co tam w krainie hot-kotjure słychać. Maszyna stoi zakurzona, manekin o wdzięcznym imieniu Irenka zmumifikował się gdzieś w kącie sypialni pod górą swetrów jeszcze-niewystarczająco-brudnych-by-je-uprać. Cóż, życie.

Zrobimy sobie dziś przegląd okładek ostatniego Vogue'a.

Anna Rubik w ramach - jak mi się zdaje - wsparcia dla Ukrainy, rozebrała  się w  Vogue'u rosyjskim. (Zatem nie wierzmy plotkom, że mamy bana na eksport mięsa do Rosji ;)

W Vogue'u italiańskim (spójrzmy na okładkę - doprawdyż - kogo ma to zachęcić do kupna?) antropologiczne zmazy w obiektywie Stevena Meisela.

Jednak jest w tym coś życiowego, przestroga poniekąd - jeśli zamierzacie suszyć rano włosy po ukończeniu makijażu, to spłynie on malowniczo właśnie w ten sposób:

 I właśnie wtedy dziobnie was paw (czy tam puścicie jakiegoś z nerwów), to się zdarza częściej niż myślicie ;).

W edycji niderlandzkiej jeszcze lepiej - twarze jak po złuszczaniu naskórka laserem i raki w majtochach zimujące.

 Za to makijaże bardzo mi się podobają - właśnie w takich wojennych barwach negocjowałabym jako finansistka miliardy na nowe inwestycje. Oraz rozwiązałabym problem zapomnianych z domu okularów.

Vogue chiński: dużo chińskiego luda to i na okładce ciasno. W środku ekonomiczne porady jak z gracją obnosić na plecach tłuszcz od którego pękają szwy w bluzeczkach (to się zdarza częściej niż myślicie, choć raczej w spodniach).

I prawdziwy wizerunek kobiety porannej (moje włosy też zawsze rano wyglądają tak, jakby je mały Chińczyk w nocy zawijał na ichni alfabet ;)

Teraz przejdę do dwóch charakterystycznych zjawisk okładkowych.
Pierwsze to występujący (np we wspomnianej już  edycji niderlandzkiej oraz portugalskiej) tzw KUC:

Inne częste zjawisko to wyjątkowa niechęć do litery 'G', którą często zastępuje się Głową (w edycji tureckiej kuca zastąpiono posągową boginią która połknęła kij od szczotki, ale już w środku mamy rozkładówkę z gipsowym kucykiem ;)

W wydaniu hamerykańskim i espaniolskim dodatkowo fiksacje na punkcie niechcianych części ciała ("proszę usunąć ten ohydny łokieć!") oraz części pożądanych ("w miejscu gdzie powinny być piersi, proszę o jędrnie prężące się obojczyki!")

Leżenie, naturalny i ukochany stan każdego homo sapiens pachniens kobieticus, zdaje się być czynnością pracochłonną i niewygodną tylko w Vogue'u:

Mimo, że kiedyś (poniżej przykład z lat 50.) było dużo wygodniej. Ach, ta emancypacja!

Spóźniłam się z tym podsumowującym marzec postem, pozwolę sobie zatem jeszcze na jedną, kwietniową okładkę z piękną pięćdziesięcioletnią kulinarką anglikańską Najdżelą. Mimo gładkości lic wiek można poznać po kłopotach z artretyzmem - spójrzmy na nienaturalnie sztywne ułożenie stawów barkowych i łokciowych.

Najdżela musi być wyjątkowo łebska, skoro nie dało się jej głowy wepchnąć między O i U. Rispekt. 

Pamiętajcie, że gdyby nadarzyła się wam kiedykolwiek szansa zaistnienia na okładce Vogue'a, aby wasz prawnik wynegocjował wielkość głowy, która nie da się upchnąć między samogłoski.

Dziękuję za uwagę. 

Bardzo to było pouczające, zwłaszcza że niedawno dostałam w prezencie kuferek z kosmetykami i jak ja się nim teraz potraktuję, to oh, drżyjcie stołeczki składane wędkarskie. I narody.