Wtopy randkowe: Jak modelowy chłopak zagajał do kożucha

Ten randkowy kandydat śmierdzi mi już na odległość, a jak tylko pojawia się w drzwiach, mam pewność. Jest za ładniutki, za gładki. Taki symetryczny w budowie i regularny w rysach. Wszystko, co trzeba mieć duże ma duże, co należy mieć białe ma białe, co kręcone to kręcone a co zadarte to zadarte (kolejno: oczy (oczy!), zęby, włosy i nos). Normalnie, chociaż się do makijażu przyłożyłam wyjątkowo, zaczynam się przy nim czuć jak „Kobieta płacząca” Picassa. Francja elegancja, owacje za depilacje. Koszula jedwabna. Spodnie w kancik. Jakoś nie widzę oczyma wyobraźni, żeby takie spodnie zaprasowane w kancik rzucić w szale namiętności w kącik. Już raczej zostanę namiętnie poproszona o ich wyprasowanie.

No i okazuje się, że niby sensowny, pracę ma, przekonania też jakieś, książki nawet czyta. Ale im dalej tym gorzej. Moje abstrakcyjne poczucie humoru to stąpanie po cienkim lodzie, jego poglądy polityczne to już utopienie się w eskimoskim przeręblu. W tym samym stopniu rozprasza mnie nieziemskość jego urody, co jego mojej urody hadesowatość ;). No i właśnie. Ostatnio strzelił sobie profesjonalną sesję, bo zaczął myśleć o dorabianiu w branży modelingu. Noszjapierdolę. Mogłabym to przemilczeć, gdyby chodziło tylko o pieniądze, wiadomo – pecunia non olet - ale najwyraźniej ma on wizję wielkopomnego wkładu w historię świata poprzez estetyczne wzbogacenie go, czego już znieść nie mogę. Jak również nie mogę zrozumieć, czemu miałabym gdziekolwiek chadzać jako ten przysłowiowy kożuch z takim kwiatkiem. O co koman? Wypytuję go taktownie acz stanowczo. A no bo on jest teraz na takim etapie, że chciałby taką łebską dziołchę raczej, piękny to on już jest sam w sobie, wystarczy tego piękna za dwoje. Się pytasz się dowiadujesz. No.

W dodatku tak sobie kulturalnie siedzimy przy restauracyjnym stoliczku, aż mi się zachciewa poszukać czegoś w torebusi. No i bach, wypadają mi na środek kawiarni zwinięte w kulkę zapasowe skarpety. Kelnerka, jedna z tych, co to się szczerzą do takich przystojniaków i za jeden śnieżnobiały uśmiech podbiegają w podskokach jak na sprężynie zapytać czy można służyć jakoś, jakkolwiek i kiedykolwiek, teraz kelnerka drze się na cały regulator:

- Wypadło pani C O Ś!

I cała restauracyja, mając chyba nadzieję, że chodzi o tampon albo czopek, odwraca się i złakniona sensacji patrzy na mnie i moje Bogu ducha winne skarpety tworzące na podłodze bobek w kolorze brązowym.

Czy ja się muszę wszystkim tłumaczyć, że ja o tej porze roku notorycznie marznę, że mi jest zimno w stopy i że nie mam w torebusi pudru i tuszu do rzęs, ale skarpety ciepłe to mój absolutny must-have i chuj? Nie muszę a i tak się tłumaczę.

- To zapasowe skarpety! – drę się więc na cały regulator. – Dziękuję najwylewniej, ze mi pani tak taktownie zwróciła uwagę na fakt ich zgubienia.

Kelnerka się teraz szczerzy jeszcze szerzej ale już do mnie, bo widzi z kim ma do czynienia: z osobą która braki we fryzurze nadrabia nie tyle tupecikiem co tupetem.

I tak ma być.

Bo wybrawszy się gdzieś z Adonisem ciągle trzeba walczyć o uwagę, ciągle trzeba na szalę rzucać swoje poczucie humoru, a na tacy prezentować chucpę. Ciągle trzeba.

Randka z Adonisem to pieszczota dla oczu ale w każdym innym względzie to kurewsko ciężka praca o utrzymanie się na powierzchni. A ja nie jestem takaż znowu lekka, żeby sobie pływać jak wydmuszka. Bo Adonis etap wydmuszek, jak wiemy, już porzucił. Ale Wielkiejnocy to my raczej wspólnie obchodzić nie będziemy, jak sądzę.

Bo czego by o ludzkości nie mówić to pewne prawidła, które wymyśliła, mają głęboki sens: kobieta ma być piękna a facet zabawny. A nie na odwrót.

Dalsza część moich średnio namiętnych, za to bardziej okraszonych socjologicznymi obserwacjam, przygód z Adonisem już wkrótce ;)
O tu [klik]