Na wesoło, na smutno, na sentymentalnie: Droga Babciu, drogi Dziadku...(oraz wszyscy inni antenaci)

pomarliście, co ma tę jedną dobrą stronę, że zaoszczędziłam na prezentach. Za to złych stron bez liku. Już się babciu nie nauczę robić tego krupniku twojego wybitnego, za którym mi podniebienie tęskni, już mi nie dasz tego przepisu na placki. Nie opowiesz mi o mrocznych czasach, gdy się do ludzi strzelało jak do przepiórek, o wujku, co się wychylił zza grobli, jak Niemcy szli i dostał kulkę między oczy. O kuzynce, która tyle seksu doznała od armii sowieckiej, że aż zmarła. O tym, jak się w domu rodziło na pierzynie puchowej. O stawach pełnych ryb i lasach pełnych świerków, o zimach, które odcinały od świata, o domach pełnych koronek i drewnianych szczap przy kominku. O budowaniu domu cegłami z ruin powojennej stolicy. Rwą się wstążki i sznurki łączące nas z przeszłością, z tożsamością własnej rodziny, blakną pracowicie kaligrafowane podpisy na zdjęciach naszych przodków. Kim jest ten pan w mundurze o pochmurnym spojrzeniu? A ten fircyk na pstrokatym rowerze? A to dziecko w trumience? Albo te trzy dziewczęta, siostry chyba, w futrzanych kołnierzach na tle kurpiowskiej chaty, na tle pól mazowieckich, na tle pierwszych tramwajów? Gdzie się odbywa ta przeszłość niepodpisana? Już się nie dowiem.

Choć ponoć jest jeszcze taka jedna ciotka, co historiami rodzinnymi sypie jak z rękawa. Mam nadzieję zdążyć się do niej wybrać przed jej pogrzebem. Z kartką i ołówkiem, z uchem wyczyszczonym jak nigdy (ale nie ołówkiem;)

Czasem wiem. Dwie siostry piękne i postawne, jedna o twarzy jak anioł Boticellego, druga wyniosła niczym Izabela Łęcka. I trzecia – mała, pyzata, z nosem jak kartofel i najsłodszą buzią na świecie. To babcia. Która do osiemdziesiątki jeździła na rowerze. Która podróżowała po całym kraju (choć nie na rowerze), w tą i z powrotem, żeby każde z dzieci i wnucząt obdzielić tą samą porcją babcinej czułości i pomocy.

A potem zmarła na raka wszystkiego. A panie z hospicjum przynosiły nam tyle morfiny, że już miałam myśli nieczyste, żeby nią dorabiać do stypendium, bo nie mieliśmy co z tym ustrojstwem robić. Bo babcia nie chciała morfiny, do końca chciała być świadoma i trzeźwo myśląca, mimo bólu. Ale nie – WSZYSCY nas naciskali, że dla jej dobra ma być w stanie świadomości półpłynnej a bezbolesnej. Nikt nie ma prawa tak cierpieć, nawet jeśli sobie tego życzy, nawet jeśli taki jest jego wybór. Znowu trudno mi się bezwzględnie zgodzić z ogółem, w tym przypadku z Fundacją Chustka, która postuluje, że morfiny ma być więcej. Może teraz jest inaczej, może się wiele zmieniło, może każdy dostaje taką samą ilość morfiny, niezależnie od tego ile mu zajmie umieranie. Może moja babcia, która cierpienie pod koniec wliczyła w rachunek życia, w jego podsumowanie, była wyjątkiem. Kto to wie. Ta historia ma już parę lat i rozmywa się w pamięci, rozpływa się jak dym. Rozpływa się babci twarz o łagodnych rysach, blaknie rysunek zmarszczek potwierdzający historię pracowitego i dobrego życia.

Drugą babcię szlag trafił w grudniu zeszłego roku. Pikawa jej wysiadła. Ze starości, ze zużycia.

Ale że co, że wspomnienia mam niejedrorodne stylistycznie? [heh]

Jaki człowiek, takie podsumowanie, nieprawdaż. Historia życia, lista uczynków, drobne plusy i gigantyczne minusy. Pierwsza babcia zasługiwała na starość na wszystko, co najlepsze. Dostała tylko raka. Druga babcia zasługiwała na niezbyt wiele. Dostała wszystko – opiekę, miłość i szacunek, lekarzy, rehabilitantów, księży, przecierane na tarce warzywa oraz trzy razy dziennie świeże pieluchy.

Nie ma sprawiedliwości na tym świecie, nie ma logiki. Przędły Mojry życia nić, jednej babci spruły kamizelkę a drugiej zrobiły ciepły sweter i czapkę. Suki.

Piszę o tym, bo ciągle mnie pytają, jak zniosłam śmierć ostatniej rodzinnej babci. Dekadę temu nikt mnie o nic nie pytał. „Bardzo mi przykro, a sobota wieczór to aktualna?”. Bo wtedy byliśmy młodzi, śmierć była niedorzecznością, pomyłką, absurdem, przypadkiem, fos-pasem, który można było przemilczeć. Przyszłość była rokująca, bo była przed nami. Mieliśmy tyle czasu. Niemal życie. Teraz jest inaczej. Pewne okazje minęły już bezpowrotnie. Czas przyspieszył, czas się znarowił, nie można już go okiełzać.

Noszkurwamać, ten blog to miały być krotochwile, co za prąd mnie tak znosi?

Ale, widzicie, nie mogłam się powstrzymać. Tak, dla równowagi... Bo mi czasem mówi taki głos, że może już czas przestać błaznować.

Polem, lasem. Czasem.

Ale to minie.
Minie, prawda?

zdjęcia: Sasha Goldberger "Mamika"