Śmierć przybywa na wibrującym koniu

Po śmierci skóra ma kolor żółty. Nie mlecznobiały, jak w sagach o Zmierzchach, nie zimnobłękitny jak w skandynawskich pokojach ani nie sinoszary, jak pierwsze listopadowe niebo. 

Jest żółta jak zleżały ser.

Kładę dłoń na tej skórze chłodnej i żółtej. Babcinej. Twarz zapadnięta, wszystkie mięśnie zwiotczałe, lekcja mimiki skończona. Ciało nie oddycha a jednak się porusza. Bo w szpitalach mają takie łóżka nowoczesne, wibrujące. To łóżko pląsające jak wierzchowiec, który dalej niesie na grzbiecie martwego wojownika. Już po walce. Teraz tylko do wora i do kostnicy, oby tylko nie być rzuconym na podłogę, na inne trupy zleżałe. Teraz już się tak nie robi – mówią. Ale dziadka rzucili. Dziadek, który wrócił po wojnie z obozów gdzie się trupy rzucało na kupę, tak się cieszył, że wrócił i umrze w warunkach daleko bardziej ludzkich. Niedoczekanie twoje, dziadku! Tak samo rzucony byłeś w stolicznym szpitalu, w wieku XXI, tylko że w worku czarnym, poliuretanowym. Bo to worek jest przejawem cywilizacji, nie czynność rzucania czy podłoga. Przecież wam i tak jest wszystko jedno. A worek mocny, trwały, z suwakiem!

Mówią też, że się nie łamie kończyn do ubierania nieboszczki. No ale co nieboszczce po kończynach niepołamanych, grunt że makijaż będzie miała świeży, rumieńce i wieńce, włosy całe w lokach i szarfy w liliach. Buty trzeba nieboszczce włożyć, bez butów nie uchodzi. Nogi takie, że nie da rady nic dopasować, skąd tu wziąć takie buty? I garsonkę. I rajstopy. Bo z gołymi nogami zimno.

Umrzeć, tego się nie robi kotu – mówią. Ale co tam kot. Umrzeć, tego się nie robi twarożkowi w miseczce, który został na później, bo porcja była za duża. Tego się nie robi marchewce ugotowanej i przetartej, niewypitemu soczkowi się tego nie robi! Soczkowi w kubeczku z dwoma uszami i dziubkiem, jak dla dziecka. Jak dla staruszki. Jak było na początku tak i na końcu, czas zatacza krąg.

Tego się nie robi 35 pudełkom pełnym tabletek do podniesienia jakości życia. Ale bez wdechu i wydechu się jakości życia nie poprawi żadnemu ciału. Sercowa przepompownia ogłasza strajk, nie będzie dłużej pracować, oto jej postulaty: płaska linia na monitorze. Mały ostatni pik. Ostatni haust powietrza opuszcza płuca i rozpływa się w szpitalnej sali. Rodzina przyszła się pożegnać, może pomodlić. W ciszy postać i łzę uronić. Rodzina potrzebuje kilku chwil, prosi o te kilka chwil i je dostaje, w tej przetwórni trupów zwanej Ojomem. Reszta przyszłych trupów z wyrokiem w zawieszeniu na czas nieokreślony opuszcza swoją szpitalną salę z radością, kto by tam chciał wciągnąć ten ostatni haust, co krąży gdzieś po sali. Prześcieradło naciągnięte na głowę, święty obrazek położony. Jakiś respirator w oddali odmierza nieubłagany czas od zgonu po wędrówkę do kostnicy. Mała chwila, zamrożenie w czasie, gdy rodzinna drużyna jest w pełnym składzie, gdy jesteśmy razem, obok siebie, bo później już razem nie będziemy. Trzask, wchodzi pielęgniarka założyć opaskę na rękę, dane osobowe, nowy dowód tożsamości pośmiertnej. Rodzina chce się pomodlić w ciszy no ale OPASKA.

- Muszę teraz bo później zapomnę – mówi pielęgniarka i przedziera się przez ludzką masę, żywą i w pionie do pokurczonej, poziomej masy martwej. Żadna lekcja taktu nie wygra z tym przejawem niećwiczonej pamięci, która musi właśnie TERAZ. Codzienna porcja śmierci robi się tak nudna, że się o niej zapomina.

Nadjeżdża worek.

obrazy Victorii Reynolds