Sztuka współczesna czyli jak urodzić lalkę Barbi i pokroić krowę

Warto poświęcić te 20 minut żeby przekonać się na czym naprawdę polega sztuka współczesna sztuka polska. Prowadzący jest fenomenalny - siedzi na tle czule spreparowanej scenografii meblościanki i komentuje pseudointelektualizm artystyczny niczym rzecznik ministerstwa zdrowego rozsądku.

Dla niecierpliwych przejdę od razu do clue programu czyli sztuki Alicji Żebrowskiej. Znana mi była ta pani z akcji urodzenia lalki Barbi, który to fenomen poświęcenia się sztuce współczesnej przyjmuje się do wiadomości i natychmiast spycha do podschodowej komórki podświadomości. Natomiast dowiedziałam się, że Alicja ma dużo większe osiągi w rozpychaniu swego narzędzia rozkoszy, że się tak wyrażę o zacnej vaginie. Otóż Alicja wepchnęła tam już całą masę rzeczy - i lalki i kulki i misie i zrobił się z tego już prawdziwy worek mikołajowy :). Doprawdyż paradne to, choć dla niektórych to będzie raczej niesmaczne, także się proszę zastanowić, czy nie jesteście przed posiłkiem, jeśliśta obrzydliwi.

Co do reszty - bo zachęcam jednak do całości, a nie 'momentów' - to na wokandzie mamy kameroodkurzacz, debilne niezdecydowanie co do tytułu pracy, pielgrzymowanie do Treblinki w celach niewiadomych, profesjonalne tripowanie Kozyry, w malarstwie paski, w sztuce feministycznej wspomniane już wpychanie różnych rzeczy gdzie nie trzeba plus jak przesiedzieć konferencję prasową z zamkniętymi oczami by na końcu powiedzieć... Oraz Andy'ego Warhola, który na tym tle wypada nadspodziewanie dobrze, wzorcowo wręcz.

A teraz coś ze światowej półki wartej miliony. Damien Hirst - artysta, który lubi szlachtować i wrzucać  do formaliny zwierzęta. Czasem nawet w całości je wrzuca, ale to już jest nudne, tak w całości, a poszatkowane chyba jeszcze nie. Hirst wrzucił do formaliny rekiny, krowy, baranki, owce, psy i świnie. (Jakaś ubojnia ma radochę.) Człowieka wrzucać nie ma w planach, tak powiedział.

Tytuł rekina: 'Fizyczna niemożliwość śmierci w umyśle kogoś żyjącego'

W między czasie artysta ów, posiadacz 40 domów i 120 pracowników, którzy za niego wszystkie dzieła wykonują, podczas gdy on zajmuje się marketingiem i podbijaniem cen, w między czasie więc słodki Damien 'robi' jeszcze czaszki z pigułek albo diamentów. Dużo diamentów! Dużo pigułek! (Jakaś fabryka farmaceutyków ma frajdę. Afrykańskie kopalnie mają frajdę i bez niego.)

Tytuł: 'Na miłość boską', cena: 50 milionów funtów (czacha diamentowa oczywiście)

Hirst lubi też muchy - na jednym obrazie nakleił (tzn. jego siła robocza nakleiła) 2000 much, które zostały prawdopodobnie po poprzedniej jego pracy, którą debiutował, tzn gnijącej krowiej głowie zamkniętej w pojemniku z muchami. 

Tytuł: "Tysiąc lat"

Na czym polega jego fenomen, popularność i fakt, że tysiące płacą za niego miliony? Bo nie gada głupio, może dlatego. Przykład:
„Mam nadzieję, że ludzie wyjdą stąd bogatsi. Może będzie to ich największe wrażenie dnia. Jeśli wieczorem będą uprawiać seks, to pewnie nie”. [.]
(Oczywiście pewnie miał na myśli, że biedniejsi. Bo jak coś kupią to jedyną rozrywką na jaką będzie ich stać do końca życia będzie rozpaczliwy seks. O ile nic nie wypełznie z gablotki...)
A krówkę poplastrowaną chętnie bym sobie obejrzała, jako potencjalna zjadaczka, ale w muzeum anatomii.
Ale nie jestem do końca odporna na wdzięki wytworów Damiena, bo w ogródku postawiłabym sobie to:

Życzę miłego weekendu, może w jakimś przybytku sztuki, hm?