Biegasz? Spalasz? Kalorie? Sporty? czyli o wiosennym joggingu chodnikowym

 

Co to się porobiło. Ludzie sportów zapragnęli. Wracam do domu w dzień powszedni i mnie mijają, kolejno, po chodniku pędzące: biegaczka jedna, biegaczka druga, biegaczki w parach (bo biegacze zawsze indywidualnie), tuptaczki (czyli mniej zaawansowane biegaczki – zawsze w parach, bo sama jedna to by się wstydziła chyba oraz ponieważ one się na poły socjalizują rozmową), biegacze-pędziwiatry (taki musi udowodnić, że byle autobus go nie przegoni!) 

Rowerzystów również zatrzęsienie i to z małymi paradujących (dwa rowery duże i dwa małe, zupełnie jakby sezon rozrodczy nowego city-gatunku był w toku. I to zatrzymywanie się na poboczu u wodopoju i pociąganie z jednego bidona, machając porożem z kasków, ah). Jeszcze miesiąc, dwa temu zobaczyć rowerzystę to było coś – na chodnikach niemal ustawiały się szpalery wiwatujące odmrożeniom, bo wiadomo: naród polski-warszawski to się cieszy z cudzego nieszczęścia oraz swojego szczęścia, czyli jak ma miejsce siedzące w autobusie, co go taki rowerzysta nie zajmie.
 

A teraz to na chodniku szpilki nie włożysz między te zwoje adidasów, legginsów i kabli od mptrójek i endomodów. Człowiek idzie ulicą normalnie okutany i niemal czuje, że tu nie pasuje, że powinien być może boczkiem, po trawniku, żeby miejsca tym spalanym kaloriom  zrobić.

A w zimie to co oni robią, ja się pytam? Bo żadnego jednego nie widziałam. Na kanapach się chyba kiszą w letargu, a jak tylko termometr podskoczy o kilka stopni to zaraz i tych joggińców  automatycznie z kanapy unosi, jak lalkarz marionetki.

A poza tym co to w ogóle za bieganie tuż przy ulicy, metr od rur wydechowych? Jak człowiek musi, to co innego, ale że dla zdrowia i kondycji to ja bym tego ołowiowego nektaru tak dobrowolnie nie spijała.

Ostatnio jak JA biegłam do AUTOBUSU, to za mną biegł jeden taki, też spóźniony i zdesperowany. Biegłam w stronę przystanku i ciągle się odwracałam, bo widziałam, że jedzie jakiś autobus, a moim planem było pojawić się na przystanku przed autobusem. No i jak tak biegłam i się odwracałam, by ocenić swoje szanse, to ten za mną też się odwracał, by ocenić swoje-jego szanse, bo prędkość miał zdecydowanie mniejszą. W końcu zauważyłam, że to najczęściej występujący w stolicy autobus nas goni, czyli tzw. Przejazd techniczy. Zatem, dysząc ciężko, zatrzymałam się, a jak ten za mną mnie mijał, to mu Bach! rozcapierzoną dłonią w klatę i mówię:

- Nie ma co biec, to Przejazd  Techniczy jedzie!

Na co on mi mówi:

- Acha.

Na co ja nadal dyszę. A on mi mówi jeszcze:

- Może mnie pani puścić? Bo ja nie do autobusu biegłem, tylko tak ogólnie, dla zdrowia.

- To po kiego się pan odwracał? – dyszę.

- Bo pani się też odwracała!

No skaranie boskie z nimi, mówię wam!

...
Ale zawsze może być gorzej:

Stiletto Race na Filipinach czyli biegi męskie w szpilkach.

Jeśli chodzi o wyniki czasowo-wytrzymałościowe w biegach (a) posiadaczy najzwyklejszych łydek i (b) posiadaczy takich protez tytanowo-węglowo-kryptonitowych to zakwaszone łydki wypadają dużo słabiej. Smutek.

  Wolontariusz ZUO atakuje ;)

Och, szukałam z pełnym wózkiem, w Tesco, w niedzielę, końca kolejki, głupi kundlu.
 ...