O Blogu Roku, banku, elektrowni i łzach w oczach. Oraz, że nie można dwóm panom służyć,

czyli, że jak się siedzi na fejsie, to się nie siadywuje na blogerze. nieprawdaż.

I tak jakoś między wrzucaniem obrazków mi umykają całkiem zmyśle anedgotki i spostrzeżenia, ze skutkiem negatywnym tylko i wyłącznie dla was, drodzy czytelnicy, albowiem jak mnie nauczyła ustawa śmieciowa, kontenery trzeba samodzielnie opróżniać, bo wanieją niemiłosiernie i dotyczy się to też czerepu i pamięci wydarzeń zaprzeszłych a nieistotnych. A kilka z nich poniżej (jak komuś się nie chce czytać elaboratów o szczęśliwym żywocie singla, to polecam ostatni akapit).

Tymczasem znajome blogery zapytały mnie, czy w konkursie na Blog Roku startuję. Otóż nie żeby próżność mi przeszkadzała ale jednak godność osobista sprzeciwia się możliwości by w kategorii ‘Ja i moje tycie’ była moja wesoła acz niechlujna osoba oceniana przez panią od sprzątania Rozenek. Otóż no way. Nie mniej gdyby któreś z was wykazywało palącą potrzebę oddania na mnie w trybie pilnym głosu w moim własnym konkursie (skrajny indywidualizm, tak, tak - patrz obok, panel po prawej, pod logiem Zboka), to chętnie podaję numer konta, na którym radośnie ujrzę sumę będącą równowartością smsa czyli złotyczydzieści. Za zebraną sumę nie spodziewam się co prawda załatać dziury w dachu ani uszczelnić okien ani sprowadzić sobie młodziana z agencji ale suponuję dokonać zakupu dodatkowej pary rajstop, bo ponieważ zimno tu jak w psiarni!

Wymyśliłam co prawda mistrzowsko sprytny i mało kosztowny sposób na podniesienie atmosfery domowej z 12 do 15 Celsjuszów – zakupiłam nowy ruski termometr który wskazuje bliższą memu sercu i członkom temperaturę. I voila! Można? Można.

Nie można za to mieć dwóch kochanków, a ich numerów jeden przy drugim w komóreczce, bo jest rzeczą pewną, że to się źle skończy. Ja niestety miałam numer pana z elektrowni zaraz pod numerem pana z gazowni, którymi to namiarami dysponowałam w celach wysyłania przy pomocy smsów czułych wyznań licznika gazu i prądu. Niestety pomyliłam amantów i osiągi ich liczników i wysłałam nie ten sms co trzeba tam gdzie powinnam i przyszedł z elektrowni rachunek na milionczystamilionów za prund, że aż w obliczu tego rachunku stanęłam jak porażona i zapłakałam rzewnymi łzami, które natychmiast zamarzły.

- Czy ty masz jakąś prądobiorczą hodowlę mecharuany w piwnicy? – zapytała K. która nie chciała uwierzyć, że taka kutwa jak ja mogła tyle wyświecić na swoim półzdechłym laptopie.

Po zastanowieniu doszłam do wniosku, że jednak nie mam, więc zaczęłam rzecz wyjaśniać, co wymagało bardzo wiele zachodu w tym min. obowiązek odwiedzenia elektrowni, wylegitymowania się, podpisania wielu papierów, przedstawienia nagich zdjęć licznika i swoich, upuszczenia krwi i oddania pierworodnego. Po powrocie odetchnęłam z ulgą i rzecz uznałam za zamkniętą, co nie przeszkodziło elektrowni natychmiast przysłać mi kolejnego rachunku z groźbami natychmiastowego uregulowania tej mega zawyżonej należności z zamianą na zabranie mi prądu. Powołując się zatem na ustalenia dokonane bezpośrednio w siedzibie, skontaktowałam się raz jeszcze, tylko po to, by dowiedzieć się, że elektrownia zgubiła wszystkie papiery i podpisane ze mną umowy (heh?). I w związku z tym nie pomoże żaden dowód, że byłam i załatwiłam, nawet w postaci nagrań z monitoringu. Ni ma, panie. Finito, panie, negocjacji i płać, by po ciemnicy nie siedzieć. A nie był to koniec bezwzględnej spirali niekompetencji, ponieważ po wysłaniu do mnie pracownika z licznikiem, który OSOBIŚCIE stwierdził, doznając zawału, że jeszcze w życiu nie widział, żeby ktoś tak mało wyświecił, i że jestem zatem do przodu, przyszedł do mnie nowy, jeszcze większy rachunek okraszony groźbami zabrania mi prundu, który już z nawiązką opłaciłam (oraz jego dzieci i wnuki też). Wniosek jest taki, żeby nie gasić światła, bo elektrownia jawi mi się jako wielki ssak, który po przytroczeniu do rachunkowego cyca nigdy never nie odpuści, nawet będąc w kolizji z faktami, zdrowym rozsądkiem, stanem licznika i brakiem plantacji mecharuany w piwnicy.

Konkurencja przynajmniej iluminuje w celach zbożnych ;)
...
Tymczasem z panem z gazowni romans układa się wspaniale, czatujemy często ;)

 ...

Tymczasem zadzwonił do mnie z mojego banku przedstawiciel, żeby zaoferować mi pieniądze. Bank mój bardzo chciałby mi wypłacić grube pieniądze w ramach zabezpieczenia, bardzo grube pieniądze z powodu gdybym poczuła się źle na skutek utraty pracy lub choroby.

I pan mi zaczął, bo nie dało mu się przerwać, wyliczać różne paskudne choroby, na które mój bank pilnie zareagowałby gotówką. Gdybym więc zapadła na: paskudnego raka, obumarcie wątroby, wypadnięcie macicy, chorobę serca, utratę narządów lub pracy to bank natychmiast uszczęśliwiłby mnie tysiącami. Bank zapytowuje, czy bym tak nie chciała, a ja wyraźnie czuję, że ten bank mi źle życzy.

W ogóle nie chciałam tego słuchać, FUJ, ale potem mi przyszło do głowy, żeby doprecyzować jak taki bank reaguje na moją (wielce hipoteczną... eee  hipopatetyczną? hipotetyczną – o to, to!) opryszczkę, herpes i choroby weneryczne.

Bank ZAMILKŁ, porażony wyrafinowanymi potrzebami swojej klienteli.

Akurat byłam u rodziców i widziałam kantem oka jak mamusia dostaje pokrzywki ze stresu w czasie, gdy negocjuję z bankiem stawki za moje hipotetyczne choroby weneryczne.

Mamusia, ze łzami w oczach, które nie zamarzły, bo rzecz nie działa się u mnie w domostwie, zapytała:

- Rzeżączka???

- Cicho! – wrzasnęłam. – Rozmawiam z bankiem!

A wszystko oczywiście dotyczyło kwestii ubezpieczenia się w tymże banku (dyspozycja dla telekonsultantów: „nie używać słowa ubezpieczenie, zastraszać strasznymi chorobami!”), co by oznaczało potrącanie mi co miesiąc z rachunku jakichś strasznych milionów, co jawi mi się wielce bezsensownym gestem, bo nawet nie mam gdzie złapać tych wesołych chorób wenerycznych, eh.

Jeśli to was nie zniechęci do wpłacenia mi złotyczydzieści na moje antyweneryczne konto, to już nie wiem, co innego. Tj. zachęci, miałam na myśli, że ZACHĘCI.

Żegnam wylewnie.

Jeszcze tylko odpowiednio motywujący skecz: 

...