Co to jest kultura i sztuka? Kultura to iść na przedstawienie. A sztuka to wysiedzieć do końca ;)

Muszę przyznać, że z wiekiem coraz mi trudniej wysiedzieć to kulturalne jajo na różnych koncertach i przedstawieniach. Stłoczona w pluszowych rządkach siedzeń. Siedzeń, które skrzypią i nie dają możliwości wyciągnięcia nóg. I rąk. Szyją sobie co najwyżej można pokręcić, ale wtedy sąsiedzi narzekają na trzaski zakłócające odbiór dóbr kultury ;). Nie wyobrażam sobie już komfortowego obejrzenia solidnego, trzygodzinnego kawałka europejskiego kina, podczas gdy w zgiętej nodze formułuje mi się skrzep a w drugiej buzuje skurcz.

Jeśli chodzi o K., to twierdzi ona, że nie może mieć zbyt wygodnie jak jest ciemnawo, bo wtedy zasypia. Ale tak po prawdziwości to zasnęłaby ona i na betonowej leżance w pełnym słońcu – taki typ. Ja się fobiam skrzepowych formacji w kikutach a ona afrykańskiego rykochrapu, gdy odpłynie w fazę Rem. W związku z tym stanowimy idealny duet kulturalny, w sam raz na każdą salę kinowo-teatralną. Żeby K. nie zasnęła strzelam szyją i ujeżdżam skrzypiące krzesełko. Żebym natomiast ja nie dostała skurczu, mogę na K. kłaść różne wyprostowane kończyny. Prawdziwa symbioza.
 

No ale czymże to jest w obliczu tego, że zawsze ktoś nie wyłączy komórki, musi szeptem czytać towarzyszowi napisy albo tłumaczyć zamysł dramaturga albo znaleźć coś bardzo istotnego w torbie pełnej celofanu – a wszystko to w oparach waniejącej kukurydzy lub fejsbookowej poświaty z i-czegoś.

Ach, chyba nie dodałam, że to ja mam zazwyczaj torbę pełną celofanu ;). A na jej dnie chusteczki, w które mam bardzo naglącą potrzebę się wysmarkać (żeby zagłuszyć chrapanie K ;). No nic, trudno. I tak wiecie, o co chodzi. Kultura i sztuka, nieprawdaż.

Dlatego preferuję bardziej spacerowy rodzaj ukulturalniania się, jak np  szukanie toalety w muzeum. Bosz, ile to się trzeba nachodzić. Schodami w dół, schodami do góry. Bo jeśli już jakiś toi-toi stoi tuż tuż, na środku sali, to raczej część ekspozycji jest. A tu jeszcze 366 obrazów do obejrzenia zostało. Czy myśmy już byli w tej sali czy raczej w tamtej części korytarza?

- Co za różnica, wszystko i tak mi się zlewa – mówi K.

A mnie się nie zlewa, o ile to nie wodna instalacja. Ja na każdy obraz muszę osobiście nadyszeć z odległości 20 cm, w związku z czym zawsze jestem ulubienicą strażników, którzy każdego krótkowidza podejrzewają o złe zamiary (czyli w sumie o co? O to, że nadyszy XIX-wiecznej paniusi czosnkiem i papierosami czy że w chwili nieuwagi dorysuje wąsy? Zagadka). Zresztą domalowywanie wąsów nie wchodzi w grę, zwłaszcza w poważnych, światowych muzeach, gdzie wielkie obrazy wiszą półtora metra nad ziemią tak, że na wysokości oczu mamy tylko stopy bohaterów. Po wizytach w Luwrze i Prado wychodziłam urzeczona światowym poziomem przedstawiania stóp. Te stopy mi się potem śniły tygodniami. No bo reszta – za wysoko. No i werniks odbija światło, pff. No i krzyczą, ze z 20 cm nie można oglądać, tylko z metra. Z metra to ja se mogę kupić tafty na sukienkę, nieprawdaż.

A przy okazji – w Muzeum Narodowym Mark Rothko jest, gdyby ktoś był fanem. Chciałabym mieć rothopościel, taką żółto-pomarańczową. W takiej pościeli na pewno stopy by mi się nie śniły!

Przy okazji vol.2 – uroczy film o miłości do sztuki i muzealnictwa polecam, komedię taką 'Plan prawie doskonały' [klik]

No to trochę muzealnictwa po godzinach prosz

Kulturalny lisek nocny z oczami jak klejnoty mnie wprost urzekł ;)

Ale oczywiście zawsze można zostać w domu i oddawać się takim kulturalnym przyjemnościom, w tysiącu kawałkach...

 XOXO