O dzieciach nie dla dzieci czyli jak nieładnie grzebać dziecku w majtkach

Znacie ten dowcip?
Pyta się ciężarna podczas badania USG:
- Panie doktorze to chłopak czy dziewczynka?
- No wie pani, na tą odpowiedź to trzeba poczekać przynajmniej kilkanaście lat...
.......

Jest taka nowa religia i się ona nazywa Dla dobra dzieci. Wszystko nią można wytłumaczyć i usprawiedliwić – no bo wiadomo: dla dobra dzieci. Z tym się nie dyskutuje.

W imię tej nowej religii można wszystko. Można rodzicom, ot tak, odebrać dziatki [klik]. Problemy są jakieś wychowawcze? No to odbieramy, szlus i po problemach - teraz rodzice muszą się skupić na zarabianiu mamony na adwokatów, żeby pociechy odzyskać, więc nie mają czasu na to, żeby je źle wychowywać. Państwo je natomiast w odpowiednim przybytku u obcych ludzi lub w ochronce wychowa bardzo dobrze i jeszcze się potem dorzuci na terapię. Co za gest. 

Jeśli jednak państwo zdecyduje dziatki u rodziców rodzonych zostawić, to i tak nie zostawia możliwości, by je wychowywać po swojemu, tylko tak, jak należy, po europejskiemu, w nowym duchu samoświadomości i szerokiego spektrum możliwości [klik]. Rodzic niby najlepiej zna etapy rozwoju dziecka i jego wrażliwość, ale państwo dziecku na wszelki wypadek zaordynuje edukację, w postaci terapii wstrząsowej, odgórnie. W promocji. Co za gest.

No ale wiadomo - gest do gestu i ani się obejrzysz, dzieciaku, a robi się z tego robi stosunek seksualny. Do którego zanim przystąpisz, to powinieneś wiedzieć, po której stronie seksualnej barykady [klik]. I wspomagane gremium psychonaukowym, żadnym tam wiejskim znachorstwem, da ci państwo na tą decyzję najlepszy czas antenowy, między bajką o króliczku a wycinanką z żabką, czyli jak masz 6 lat. Powodzenia!

Od razu mi się przypomina przeczytane w młodości opowiadanie Philipa K. Dicka o 10-letnim chłopcu, który ucieka z domu, bo jego zawiedziona wychowawczo matka, postanawia się jednak zdecydować na aborcję. Możliwą do 10 roku życia dziecka. Co oczywiście było głosem w sprawie prawa do aborcji pisarza, zranionego decyzją żony (zranionej psychozą męża ;). Niemniej nasuwa się jeden, jakby, wniosek. Dla pewnych kwestii jest pewien odpowiedni, nie zahaczający o tereny absurdalium, czas na decyzje. I nie jest to 10 lat na aborcję ani 6 lat na decydowanie o swojej płci i technikach masturbacyjnych. Ani 3 rano po ostrym picu i macankach na imprezie integracyjnej pracowników WHO dla wymyślania cudów-wianków w kwestii edukacji seksualnej i rodzinnego prawodawstwa. Tak, do was mówię, panowie i panie decydenci. To taka subtelna granica dzieląca odebranie rodzicom możliwości wychowywania swojej własnej puli genów wedle własnego uznania i totalitaryzm.

No to jeszcze kilka kadrów w temacie

"Dziecko jest jak walizka, którą pakujemy latami. Wszystko, co się w niej znajduje, kiedyś musieliśmy tam włożyć"
(Wojciech Eichelberger)
......
Przypominam, że w zeszłym roku na Dzień Dziecka zamiast ciężkiego kalibru utyskiwań zaprezentowałam lekki worek z prezentami [klik] ;)