Długie przejażdżki autobusowe są takie kreatywne oraz o konieczności posiadania w czytanych książkach stosownych zakładek oraz co niektóre kobiety noszą między nogami

Najczęściej to w autobusie czytam książki. Ale ostatnio strasznie głośno się śmiałam jak czytałam Młodszego Księgowego Dehnela, tak, że cała uwaga autobusu się ku mnie zwróciła i choć lubię być w centrum uwagi, to nie wtedy, kiedy mam skołtunione włosy. A komu by się chciało codziennie myć i układać włosy tylko po to, żeby się serdecznie pośmiać w środkach transportu. 

Innym razem książka w twardej oprawie mi przy hamowaniu wypadła z rąk. Odbijając się na sztywnych rogach przeleciała na drugi koniec pojazdu i powypadały z niej wszystkie zakładki (dodawane na kolejnych etapach czytania), takie jak: spinki, plastry, karteczki z cytatami, chusteczki i zapałki). I musiałam to iść i zbierać i inni ludzie to zbierali i nie miałam co prawda skołtunionych włosów, ale duszę na ramieniu to owszem, bo wśród tych zakładek był też produkt promocyjny, dołączony niegdyś do jakiegoś magazynu  kobiecego, który wydał mi się na tyle OSOBLIWY, że go zachowałam. A była to* czarna, trójkątna wkładka higieniczna do stringów, którą w tym autobusie podniósł i wręczył mi z nieodgadnioną miną jakiś starszy pan.

Zonk.

* ( patrz: koniec posta) 

Tymczasem bywa nawet gorzej:
('doceńmy tę chwilę gdy moja matka używa kindla jako zakładki do książki')

Poniżej pouczające videło jak czytać w autobusie by wyglądać pięknie i mądrze ;)

No więc przerzuciłam się na słuchanie radyjka, muzyki poważnej rzecz jasna, ambitnej, że nie ma przebacz. Ale kiedyś tłum wychodzący mi wyrwał słuchawki i szturchnął mnie ten tłum tak, że się stacja zmieniła na jakąś inną. I w autobusie rozbrzmiało Radio Zet i lambada i zespół cieśni dobrego gustu muzycznego i spiker na prochach sztucznie optymistycznym tonem napierdzielał, że można wygrać 100 milionów, jak ostatnio Kasia, która nie cieszyła się wystarczająco i spiker ją przymuszał ‘Ciesz się, Kasiu, ciesz’ więc Kasia zaczęła wyć, niespokojna, że może bez tego nie dadzą jej tych piniędzy, jak jej radość będzie zbyt stonowana. Cały autobus popatrzył na mnie z pogardą, co ostatecznie by mnie nie obeszło i ogólnie miałabym to gdzieś, gdyby nie te skołtunione włosy i brak książki u boku. 

Więc postanowiłam się zająć czymś innym i oprócz obowiązkowego ćwiczenia mięśni kogla-mogla układam sobie w myślach wierszyki albo ćwiczę półprzysiady albo tłumaczę swoje wymówki z powodu spóźnienia na wszelkie znane mi języki, takie tam.

Albo rozmawiam przez telefon ;)

Jak się nie chce w autobusie zrobić złego wrażenia to przede wszystkim nie należy konwersować przez telefon z rodziną. Kiedyś odebrałam telefon i naskoczyłam na takiego jednego, co mi bardzo podpadł. Gębę nim wytarłam, że jest beznadziejny, zniszczyłam go ogólnie i bezpardonowo, choć miarkując się, ze względu na to gdzie się znajdowałam, oraz zatem ubierając inwektywy w nieoczywiste fatałaszki metafor kulinarnych (zgniłe jajo) czy odzwierzęcych (beznoga menda).

- Ależ pani ostra dla tego swojego yy narzeczonego – powiedziała siedząca obok starsza pani.

- Co? A nie, z tatą tylko rozmawiałam.

Zonk.

A kiedy indziej to jechałam obok takich młodzieńców dorodnych, że aż kipiał ten ich testosteron i słychać było szum rosnącego zarostu i odgłosy darcia tkanin na wykluwających się muskułach. Różne plany mieli ci rośli jak drwale młodzieńcy, takie plany, że mi one spowodowały wylew krwi na policzki, choć niestety mnie te plany nie dotyczyły. A potem wszyscy ci młodzieńcy z autobusu wysiedli oprócz jednego. I ten jeden usiadł, wyjął arcynowoczesne urządzenie przypominające komórkę i zadzwonił do mamy. I się spytał:

- Mamo, mogę dzisiaj wrócić o 23.00? Bardzo cię proszę, mamo, strasznie mi zależy, tak wyjątkowo dzisiaj, mamo, co?

Zonk.

Trzeba bardzo uważać, kogo się udaje. Dlatego przemyślałam kwestię i w weekend dorzucę do bloga uczciwą zakładkę O sowie. O sobie. About me. Bio. Menu de mła. Zdjęcia autorki sprzed 10 lat w bikini. Coś takiego.

Wracając do tematu.

Poniżej znany pewnie już wszystkim diagramik procentowy kto ile gdzie kto czyta.

Poza toaletą każde miejsce wydaje mi się wystarczająco stosowne.

Czasem liczę sobie ileż to osób w autobusie ma książki i ten procent wydaje się tak mały, że aż po przecinku. 

Albo inaczej: można by takich czytelników policzyć na palcach jednej ręki i mogłaby to być ręka lekkomyślnego dziecka, które w sylwestra trzymało petardę. 

Smutek.

Proponuję zrobić w autobusach takie automaty jak w niektórych urzędach zagranico:

Ponieważ podróżowanie po stolicy, dzięki przedwyborczym inicjatywom Hanny G-W i jej jak zwykle zaskoczonych zimą drogowców wygląda mniej więcej tak, jak w poczekalni urzędu. Metafora odzwierzęca? Prosz:

Na koniec pokażę clue programu (aka posta)

Moim zdaniem społeczeństwa, które coraz mniej czytają za to dla kobiet, do noszenia między nogami, produkuje się takie dziwa,  mogą tylko upaść.

Liczę na komentarze w sprawie co/ gdzie/ jak.

Lub inne ;)