Pancernik Shareweek-HolmesTime wpływa do portu polskiej blogosfery czyli w poszukiwaniu blogowych ziomków, odpowiedzialnych za zabójstwo naszego czasu wolnego

My, biedne, obdarte dzieci blogspota. Mikroblogi z żałosnymi layoutami i dziesiątkami ledwie, a nie dziesiątkami tysięcy, czytelników. Z komentatorami co prawda merytorycznie inteligentnymi, bo z własnym zapleczem blogowym, ale bez hejterów, 'iwonek' i bez trzystu zapewnień, że ‘Masz całkowitą rację i zgadzam się’.
Niszowe kółka wzajemnej adoracji i uczestnictw w blogowych zabawach (czytamy na akord, piszemy na zawołanie), ale nie w kręgach zainteresowań managerów telefonii komórkowej, rozdającej tablety i wycieczki zagraniczne.
Bez instragramów, twitterów i fanpejdży.
Bez przyszłości, bez piniędzy, bez wydanych poradników.

A co to ja chciałam? Bo osuszając klawiaturę z tłustych łez (ach ten, cholesterol, którego nabawiłam się siedząc i blogując!) zapomniałam byłam.

Acha, no tak. Są takie chwile, jak na przykład ostatni dzień sierpnia (dzień blogera) albo zainicjowany przez prowadzącego Jest kultura  Share week, że możemy sobie wzajem polecić kogo czytamy.

Bo profesjonalny bloger nie ma bocznej szpalty z kłującą w oczy konkurencją, i tylko raz w roku prezentuje pony ze swej stajni.

Podobno nie wypada polecić 50 blogów, choć pokusa, żeby młody i sympatyczny (ponoć) bloger, prowadzący akcję Share week, siedział po nocach i wszystko spisywał, jest wielka, zaiste ;)

Jak tu zdecydować, wedle jakich kryteriów, skoro na wokandzie zainteresowań takiego człowieka-orkiestry-Renesansu jak ja, są i witrynki recenzenckie i medyczne, wnętrzarskie, artystyczne, paretntingowe, kulinarne, kosmetyczne i  - nosz oczywiście – LAJFSTAJLOWE.

Teraz przydałby się jakiś błyskotliwy cytat o tematyce konieczności dokonywania w życiu wyborów, pisany kursywą, autorstwa  wujaszka Koejo ;)

Ale do rzeczy, czas zapodawać. Na razie na sucho, bo czas goni, ale po północy, kiedy zmienię się z nominującej księżniczki znowu w kopciuchową dynię, to może coś dorzucę lub zredaguję.

Będzie mikro, będzie blogspotowo, będzie anonimowo, zero fejmu! Wszyscy jesteśmy dziećmi tego samego stróża ;)

Panowie:

Maszyna do pisania – typ liryczny, obserwator codzienności, kadra kształcąca nam przyszłe pokolenia (również zapewne blogerskie). Skromnie i mądrze.

Dwa zegary – nie wiadomo kim jest i czy jest przystojny, ale jeśli komuś nie przeszkadza kapryśność w doborze tematów to prosz.

Zeszyt rozterek – rodzinnie, nostalgicznie i wnikliwie - na metapułapie

Panie:

Czarny Pieprz – malowniczo, paraliteracko i dowcipnie. Do czytania w odcinkach. I duża czcionka, ha!

One – krótko, celnie i bezboleśnie - codzienne dialogi, od których można zaczynać dzień. Jakbym słyszała siebie.

Skorpion w rosole - nie jest to wzajemne lizanie jaj(ników), albowiem z tą panią łączy mnie pewna inicjatywa, o której dowiecie się w stosownym czasie i o ile nie spadną wam buty, to najpewniej majtki. Zatem może warto się zapoznać.

...

Ciężko o blogi wyróżniające się językowo. Wszyscy piszą ładnie, poprawnie, po podmiocie jest dopełniacz poślubiony przydawce, jak trzeba. Ale czasem ma człowiek, wychowany na Masłowskiej, ochotę na jakiegoś twista, szyk przestawny, karkołomność stylistyczną, mentalne wygibasy i trudne wyrazy. I zapewnia mi to taki Skorpion, ale najbardziej to Kaczka .

...

Dodatkowo punkt dla bloga Szepty w metrze, organizującego dla blogerów pisanie kreatywne na wybrane tematy, dzięki czemu można się blogowo zapoznać, porównać i w zależności od efektów – obrazić lub obrosnąć w piórka.

....

Ze względów proceduralnych nie wypada mi wspominać o NewaRysuje czy Facebox’ssie ale nieśmiało zachęcam do zaglądania na pierwszy oraz gorąco polecam szukania siebie na drugim. (Ja już tam jestem, ale nie za mną te numery, żeby powiedziała, pod którym, ha ;)

Czuję się strasznie, że tylko tyle. Muszę to robić częściej albo wcale.

Natomiast bonusem tej inwentaryzacyjnej imprezy jest to, że można poznać wiele fajnych, nowych blogów, jeszcze więcej czasu spędzać w internetach i nabawić się miażdżycy oraz zespołu leniwego jelita.

W związku z czym będzie teraz krótki przegląd mega-okropnych zdjęć ludzi uzależnionych od internetów oraz wyobrażeń blogerów bez sponsorów i własnej domeny, a za to używających sformułowań takich jak blogasek i słitkomcie. Prosz:

I dający nadzieję finał na powrót do reala, odnowienie relacji z krewnymi i zakup chomika.

Gościom odwiedzającym mój blog po raz pierwszy mam do powiedzenia tylko jedno: