Nieoczekiwana wizyta i tajemnicza koperta czyli Hej kolęda, kolęda!

(Jak zawsze: na początku będzie filozoficznie, potem socjologicznie a zabawnie dopiero pod koniec. Amen)

Tak jak nie posiadamy obrazów, tylko obrazy posiadają nas, jak powiedział mądry ktoś, tak samo nie posiadamy budynków, w których mieszkamy. To budynki, miejsca zamieszkania, adresy zameldowania zawłaszczają nas na kilka lat by potem wymienić na innych lokatorów.

W tym czasie my mamy już tourne po innych apartamentach, miastach, państwach, domach opieki lub Hadesach.

Zajmujemy mieszkania i dostajemy to, co mają w środku. Niskie sufity, wystające na zewnątrz rury, wąskie korytarze. Ale dziedziczymy też zwyczaje z domami związane. A jednym z nich jest przypisanie nas do urzędu dzielnicy oraz (tak, tak) parafii. I czasem, a właściwie co roku, z tej parafii wpada do nas ksiądz po kolędzie.

Lubię jak przychodzi ksiądz po kolędzie i nie trafiają do mnie te nabrzmiałe od nienawiści notki o zawracaniu głowy i chciwym łypaniu na kopertę. Ludzie powinni być otwarci na różnorodność a nie zaklinowani w laicyzujących kopalniach postmodernistycznych wyobrażeń wysiorbanych wprost z telewizorni. (Poza tym ludzie mądrzy przyjaciół trzymają blisko a wrogów jeszcze bliżej, hyhy ;)). A kontakt z księdzem po kolędzie, przystankowym lumpem, czy sfrustrowaną sklepową z mięsnego więcej mi tej różnorodności zapewnia niż z hipsterską grupą równolatków, która na pytanie co słychać, odpowiada, że dobrze (koniec pieśni). Albo, że dostałem podwyżkę i że zabija mnie ten kredyt wzięty na lat czterdzieści, choć ogólnie, owszem, dobrze się bawiłem na wakacjach w krajach śródziemnomorskich. Oraz, że Stasio już nie tylko mówi ‘Mama’ ale też ‘Daj’ i spodziewamy się, że wkrótce może rozwinąć słownictwo do ‘Tata daj!’.

To mam na co dzień, a faceta w sukience i celibacie tylko raz w oku – tym ciekawiej zatem.

Ale teraz wracamy do domu, gdzie ksiądz po kolędzie przyszedł, zaszedł i czeka na intelektualne wypatroszenie, bo do mnie się nie wpada ot tak, na herbatkę! A czerstwe ciastka tylko za wyczerpującą odpowiedź serwujemy. I dostaje ksiądz kopertę, a jest to koperta piękna, perlista, ze szlachetnego papieru, perforowana we floresy mocą ducha świętego, bo nie możliwe, żeby technik ludzkich.

- Piękna koperta – mówi ksiądz.

- Piękna – przyznaję. – I musi ksiądz wiedzieć, że na skutek niesprzyjających okoliczności finansowych oraz ogólnie kryzysu i bezrobocia... również jest ta koperta PUSTA. Ale popatrzmy na dobre strony: gdyby chciał ksiądz napisać, dajmy na to, do biskupa, albo i samego papieża, to taka piękna koperta będzie idealna i stosowna!

I ksiądz na mnie patrzy uważnie, chyba węsząc jakiś spisek lub może żart, ale to nie jest żart, tylko to jest bida, proszę księdza i tym chata bogata czym rada i jak się nie ma co się lubi, to się daje, co się ma, proszę ja ciebie, ojcze w niebie.

I ksiądz na mnie nadal patrzy, ale jak on patrzy, Boże mój. Patrzy na mnie intensywnie, zatrważająco, przenikliwie. Ja bym chciała, żeby tak na mnie przedstawiciel męski kiedyś popatrzył, w innych okolicznościach i inny przedstawiciel. Bez sukienki. On bez sukienki i ja bez sukienki, takie tam.

No ale jak się nie ma co się lubi to się lubi co się ma.

Damn!

Dammed! Ten też na mnie patrzy!