Wieniec świąteczny dla tych, którzy nie mają złych przeczuć czyli Święta po końcu świata

Zamiast marnować 200 roboczogodzin na świąteczne sprzątanie, dręczenie karpia i marynowanie kutii polecam poświęcić je na zbudowanie czegoś takiego:

Jakie to zen ;)
A tu alternatywna wersja wykorzystania lampek świątecznych - zwłaszcza dla tych, których święta frustrują nieco i obawą niejaką napawają.

Przytłaczający jest ten ogrom oczekiwań co do świątecznej koegzystencji każdej rodziny, skazanej na odsiadkę w zrozumieniu i miłości w czasie, gdy w telewizji znowu nęci nas libertynizm 'Kevina samego w domu'. Eh. Tymczasem statystyczna mamusia zaczyna nienawidzić statystycznego tatusia gdzieś w połowie procesu krojenia warzyw na sałatkę, a tatuś ma mamusi po uszy w połowie procesu szarpania się z choinkowym wiechciem, o którego wyniesienie na śmietnik będzie regularnie proszony przez następne pół roku. Procesów się odbywa dużo w ramach przygotowań a każdy jeden kończy się karą śmierci zawieszoną i przesuniętą z powodu narodzin dzieciątka. 

Trzymamy jednak wszyscy fason, w końcu nie obkupiliśmy się po to, by poszło na marne, trza to jakoś znieść. Trza przedsięwziąć dobrą wolę i nie wrzeszczeć na domownika na przeciwko naszej stołowej miejscówki siedzącego, że przy podawaniu barszczyku chlapnął na Jezuska, co go pieczołowicie panierowaliśmy gwiazdkami i siankiem, choć ogólnie chodzi o to, że domownik ów raz w roku przemówił ludzkim głosem, a my mamy się cieszyć zupełnie jakby cud ten się zdarzył w wykonaniu naszego kota albo chomika, co rzeczywiście byłoby godne uwagi. Następnie należy podzielić się opłatkiem bez robienia zbolałych min oraz poprosić o dokładkę i zioła na wątrobę. Z powodu kryzysu zamiast prezentów będą rozczulające swą znikomością drobiazgi. I tak będziemy siedzieć w dyskretnym niczym deszcz za oknem szumie opadających igieł, bo choinka była z wyprzedaży. I oby tylko nikomu nie wpadło do głowy zaproponować śpiewania kolęd a capella, już lepiej niech je śpiewa Krzysztof Krawczyk z rzeżącego radioodbiornika. Już lepiej puśćmy Kevina, tego, co sam w domu, nie tego, o którym musimy porozmawiać...

Zegar pika, zawleczka wyciągnięta, rollercoaster świąteczny  rusza zaraz po weekendzie.

 

Co za szczęście, że to nie o mojej rodzinie piszę, tylko o statystycznej jakiejś, mglistej i niekonkretnej, wymyślonej i domniemanej. Moja rodzina, która właśnie straciła członka stada, świeżo przykrojona do tercetu, to już gatunek na wymarciu, niczym biała pantera albo ptak kiwi. Dlatego pilnuje się bardzo taka rodzina, coby nie narobić więcej szkód niż pożytku. Moja nierozmnażalność na tle ostatnich wydarzeń wydaje się niemal niestosowna, czuję, iż osobiście odpowiadam teraz za exterminatio rodzinnej puli genów ze społeczeństwa. Więc tym bardziej będę musiała znosić życzenia powodzenia w znajdywaniu drugiej połówki w celu, żebym następnych świąt (kiedy już dorosnę) nie musiała spędzać sama. 

Nic to, poproszę o dodatkowy kawałek piernika.