O czynieniu dobra z kanapy czyli mała cegiełka do dyskusji o Wielkiej Orkiestrze Świątecznej Pomocy

Są takie świętości, na które ręki podnieść nie można. O których złego słowa powiedzieć nie wypada. Których lepiej nie tykać, no chyba tylko, żeby z mniejszego cokołu na większy, okazalszy przestawić. Przetrzeć i polakierować, kwiatkami umaić.

Taką świętością nie jest żadna osoba żywa i umarła, każda bowiem osoba ma jakąś teczkę, kryptonim jakiś kompromitujący, jakąś przeszłość, bagaż decyzji podważalnych wielce.

Taką świętością nie jest religia i jej pierwszy chłopiec do bicia czyli kościół.  

Taką świętością nie też żadna instytucja państwowa ani też ojczyzna sama w sobie, o boże jak my jesteśmy zmęczeni tymi samolotami spadającymi, tymi marszami nazistowskimi, nieprawdaż.

Taką świętością jest natomiast Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy.

To jedna ze świętości, za których krytykę idzie się do towarzyskiej izolatki, posądzonym będąc o prawicowość, kościelność, wstecznictwo i ogólną bezsercowość.

Tymczasem chodzić może po prostu o ZDROWY ROZSĄDEK. Tak, nadal zdrowy.

Nie, nie chodzi o to, że ludziom się NAPRAWDĘ wydaje, że robią coś dobrego wrzucając do puszki z serduchem piątaka – mało tego, niektórym się wydaje, iż sam już fakt poparcia i pochwalenia inicjatywy owsiakowej bez ruszania się z kanapy przyczynia do polepszenia stanu rzeczy oraz świata. Takoż jak i wysłanie smsa o treści „Pomoc” na numer fundacji ze słoneczkiem przed świętami. 

Nie chodzi też o to, ze się przy okazji promują wszelkie celebryty, rzucając na aukcje jakieś stare piłki, jakieś szmaty do kupienia przez gawiedź, zamiast wpłacić równowartość pensji za jeden odcinek jakiegoś Tańca na lodzie, na wodzie lub na innym gównie. Bo kto by nie chciał się w mediach wypromować za darmo, jeśli można. 

Nie o to, że koszt działania fundacji sięga 40% zebranych funduszy  - kto choć raz pracował przy dowolnym festiwalu trwającym raz w roku przez marne dwa tygodnie ten wie, że biuro festiwalowe działa cały rok, organizując, planując, zapewniając i potwierdzając i to są, proszę państwa, koszta. Nie wczoraj wymyślono termin „wrzucić w koszta” i nie od wczoraj się wrzuca.

Nie chodzi o źle dobrany ‘przedmiot’ pomocy – dzieci to jest temat słodki, nośny i za serce chwytający, dziecko wspomóc rzecz wspaniała – oczywiście dziecko takie, co je urodzić matka chciała, gdyż nie krzyżowało jej to życiowych szyków oraz prawa do decydowania o własnym ciele. No i doszli w tym roku seniorzy – w reklamówce uosabiani przez dziarską (na oko) sześćdziesięciolatkę o czerwonych ustach, co mi się wydaje trochę dziwne, bo taka to jeszcze pracuje zawodowo, obowiązek ma taki, znaczy się pensję pobiera, znaczy się po co ją wspierać? No ale zacnie, zacnie. Bardzo popieram ten zoom na seniorów, chwyta mnie to jeszcze bardziej niż juniorzy. Więc nie o to.

Chodzi o to co dalej, po całym tym szale, serc wzniesieniu, piniędzów zebraniu.

Cudownie jest porwać ludzi, zachęcić ich do dobrowolnego wyprztykania się z gotówki, iść razem, w celu aby i raźnie wymachiwać sztandarami. Ale to połowa drogi, a za tą połową jest zakręt i klif. Stroma ściana urwiska. Tego już nie widzimy.

Nie widzimy tego, że się kupuje i rozdaje komu popadnie jakiekolwiek sprzęty medyczne, weźmy pompy insulinowe, które bez przeszkolenia służą do pompowania bez umiaru i potem się to kończy tak, że do szpitali trafia więcej ofiar tych dobrodziejstw. Wystarczy wgląd w statystyki. (To trochę tak, jakby Zarząd Dróg Miejskich rozdał wszystkim prawo jazdy w promocji a potem się dziwił, że wypadków więcej na drogach.)

Żeby się nie powoływać na plotki ze źródeł niewiadomych wezmę przykład z najbliższego otoczenia – bo mi członkowie rodziny pracowali w szpitalach, które przez orkiestrę obdarowane zostały. W kanciapie małej stał sobie więc w szpitalu pierwszym darowany aparat do rentgena, oficjalnie figurujący w papierach jako ‘zapasowy’. Nigdy go nie użyto, na wszelkie pytania o zasadność zagracania pomieszczeń kładziono palec na ustach „Szzzz! To prezent od Orkiestry!”. Szpital ten miał pracownię rentgena a w niej tyle sprzętu ile trzeba i takiego jak trzeba. Ale darowanemu koniowi w zęby się nie patrzy. W drugim przypadku szpital nie miał pracowni rezonansu magnetycznego więc aparat do takowego diagnozowania się nie przydał zupełnie, bo wymagałoby to państwowego dofinansowania w celu zorganizowania pracowni i zatrudnienia specjalisty. Ale tu nikt nie płakał nad rozlanym mlekiem aka darowanym pony, bo rezonans był sprzętem używanym z deczka za granicą i do rzetelnej diagnostyki nadawał się średnio. Po kilku sezonach sziszania zezłomowano go.

I tyle.

Oczywiście istnieje możliwość, że tylko w tych dwóch nieszczęsnych szpitalach nastąpił taki niefortunny zbieg okoliczności. Rachunek prawdopodobieństwa mówi mi jednak coś innego.

Więc nie chodzi o to, że źle, że w ogóle. Chodzi o PROPORCJE.

O to tylko, że rezultaty nie umywają do medialnego szumu wokół orkiestry. Niestety.

Co jest smutne, na szczęście można o tym zapomnieć już na drugi dzień poorkiestrowej rzeczywistości. Czego i Wam życzę.

O! To przemienienie lepsze niż to niedzielne chleba w ciało, które jest passe i niedietetyczne.