Wtopy randkowe: Trafiło się ślepej kurze ziarno, to dziobie ;). Znowu o Adonisie.

Jeśli tzw. bloger przestaje postować w weekendy to znaczy, że się nad swoim blogerstwem zastanawia :I.  Że ma wątpliwości oraz brak chęci. Albo też ma remont (o czym następnym razem ;)

Naówczas wygrzebuje damski bloger z blogspotowej torebusi post roboczy, który roboczym został li tylko z powodu nieaktualności zawartej w nim historii. Przemyślenia i wnioski się na szczęście nie przeterminowują. Chyba. No to ten. Historii Adonisa część druga i ostatnia.

Szczerze – nie powiem, że mnie fakt obcowania z wybrankiem marki Adonis nie łechce. Bo łechce. Adonis płaci rachunek za moje piciu, co już załechca mnie na śmierć. Ale jednak bardziej mi on doskwiera. Akt drugi, scena pierwsza: jesteśmy wśród ludzi. Z dołu do góry i z góry na dół ślizgają się po mnie wielkie znaki zapytania okolicznych kobiet. Się odbywa sąd nad moją osobą. Się odbywa interpretacja niewspółmierności scenograficznej naszych lic oraz vetmą. Się odbywa poruszenie wielkie oraz zew natury – oto przyszła lepsza pula genów. Kręcioła kobiet jest aż namacalna. Tych samych kobiet, z którymi mężami i chłopakami nie można na żadnym party porozmawiać dłużej niż dwie minutki, żeby nie pojawiły się znikąd i nie wczepiły jak rzep w ramię wybranka wpychając mi jednocześnie do oka wielką cyrkonię udającą diament ku przestrodze. Albo ewentualnie kopię wspólnego kredytu i zdjęcia dzieci.

Tak to działa tylko w kreskówkach...

Teraz mam niby swoje pięć minut, mój osobisty Adonis oślepia długimi światłami swojego śnieżnobiałego uśmiechu okoliczne fatalne famy tarmosząc mój sweter, obok zaś przetacza się zefirek nienawiści. Nie lubię tak kolektywnie skierowanej we mnie złej energii. Pragnę być anonimowa i czuć się komfortowo. Pragnę iść gdzieś z wybrankiem i nie musieć go pilnować jak stuoki cerber. A z jakimś lumpeksowym miśkiem-sryśkiem to jest możliwe bardziej. Natomiast z takim wycykanym Adonisem to jednak myślę, że musiałabym się zacząć czesać częściej niż raz na tydzień oraz być może kupić takie urządzenie do odmechacania swetrów wełnianych, w których, z powodu, że jest mi zimno, chodzę od listopada do marca, a które teraz dyskretnie podskubuję by równie dyskretnie wepchnąć swetrowe kłaki do sałatki, nakładanej sobie przez jakąś lafiryndę. Lafirynda pechowo w nakładaną sałatkę nie patrzy, bo jednym okiem pilnuje narzeczonego a drugim testuje mojego Adonisa od stóp do głów, na wypadek gdyby może coś.

Adonis nie po to jest piękny, żeby nie mieć potrzeby bycia adorowanym jak widzę. Wianuszek już Adonisa otacza, już zamyka Adonisa w swoim kręgu. Adonis idzie w cug aż iskry lecą. Tym bardziej trzeba by się wczepiać w Adonisowe ramię na każdym towarzyskim intro, kalkuluję. Chodzić na masaże łokci, których musiałabym używać częściej i brutalniej niż w ogóle. Żeby jeszcze było warto, to może bym. A w życiu jest już tak, że jeśli nawet jakiś Adonis ci się zdarza, to oczywiście musi być zapatrzonym w siebie politycznym autystykiem, kochającym siebie, potem siebie i siebie, Bronkotuska, Ermenegildo Zegnę, swój korpo oddział i na końcu ewentualnie mogę być ja. Dla moich swetrów już uczucia nie starczy. To ja chyba podziękuję.

Eh.

Nie cierpię urodziwych, którzy z faktu owej urodziwości wysnuwają przekonanie, że świat należy do nich. Chociaż świat należy do nich. Ja też bym chciała należeć do nich, choć jednak bardziej bym wolała, by świat należał do mnie. I w tym widzę konflikt interesów. Nierozwiązywalny.

Oraz że nie mam zamiaru zostać cerberem.

No fucking way.

Czy na sali jest ktoś brzydki? :/

 
Na koniec wiele mówiąca płaskorzeźba pt: "A udław się!" z Muzeum ArcheoLogicznego Napletka (Naples Archeological Museum)

Się języków poduczyć a nie na randki...