Homo Sapiens Remontus, bardzo zasapiens ;)

Jestem tak wyczerpana, że wizja wieczornej wyprawy z pokoju do kibelka wydaje mi się ponad siły. Oraz z kibelka do pokoju. Doprawdyż, czy kibelek nie mógłby być jakoś bliżej legowiska? Nie tyle jestem zmęczona, co wyczerpana. Normalny człowiek o ilości obowiązków typowo dla trzydziestolatka ludzkiej czyli w liczbie tysiącpięćset-stodziewięćset jak się zmęczy to jest zmęczony, a jak wypocznie to zmęczenie mija. Natomiast taka nierobotna gadzina jak ja, niezwyczajna do podrywów, lotów i lądowań, bo zazwyczaj leniwie kołująca w kółeczko po pasie startowym, natychmiast ulega constans wyczerpaniu. Umiera już z rana po wstaniu z łóżka, złożona wizją przygniatającej ilości obowiązków. Mój wewnętrzny (francuski) piesek wyje żałośnie i pyta ‘Długo tak jeszcze?’, bo oto skończyło się wylegiwanie na (szwedzkiej) kanapie. Leniwy wewnętrzny piesek francuski, przyobleczony w polskie, rozmemłane ciało a w trochę dalszej perspektywie w gierkowskie meblościanki, ikeowskie dykty, lampki i półeczki, w powojenny dom i absurdalny kraj, jest już bardzo znużony tymi tańcami z mopem, zmiotką i trzepaczką. Bo dotychczas to się raczej zajmował snuciem wizji i układem koncepcji.

Tymczasem trzeba wytrzepać dywan, przesunąć szafę, opróżnić i wyszorować szafki kuchenne, zerwać karnisze oraz tapety, umyć żyrandole, urządzić masowe groby temu, co w żyrandolach zdechło ;), przenieść zawartość strychu do piwnicy a zawartość piwnicy na strych. Oraz kupić farbę i zestawik do malowania ścian. Przytargać toto z marketu budowlanego. Oraz jeszcze trzy razy wracać po deseczki, taśmy, gwoździki i inne duperele, gdyż piesek nie jest w stanie działać koncepcyjnie i fizycznie w tem samem czasie. Oraz nie dysponuje piesek autem.

Bardzo, bardzo wyczerpana.

Jak również nachodzi mnie pewna refleksja w postaci pytania retorycznego: gdzie mianowicie są ci nasi przyjaciele, którym, gdy poszli na swoje,  pomagaliśmy w remontach, skrobaliśmy ściany, zmiataliśmy gruz i zrywaliśmy tapety – no gdzie? Bo jak padło na nas to niestety ni widu ni słychu. Gdybym mogła się przenieść w czasie to bym sobie z przeszłości wyrwała ten wałek i dobre chęci w drodze na tereny cudzego remontu. (Oczywiście nie chodzi o proporcjonalnie i matematycznie odmierzalny rewanż, ale o przyjacielską zasadę wzajemności, którą miniona dekada zamiotła pod dywan).

Ale kilka lat temu nigdy bym nie uwierzyła w możliwość istnienia takiego znużenia. We mnie. No bo w końcu to tylko remont, nie wchodzę na Everest. A jednak jakbym.

(Na fotkach remont wg fotografa Tima Walkera)