O policyjnej technice zwanej konsternowaniem oraz samobójczych propozycjach na lato

To było tak, to było tak. Właśnie pracowałam w ogródku w swoich najgorszych roboczych ciuchach, gumiakach, impregnowanych rękawicach i kołtunie na głowie. Akurat coś rozkopywałam pod obrośniętych chaszczem ogrodzeniem, na czworakach i z sekatorem w ręku, gdy zauważyłam, że na wysokości moich oczu, acz od drugiej strony parkanu, coś się usiłuje przez tę zieloność przedostać i skontaktować.

- Co tam kto tam? – zapytałam i zakładając, że to pies, bo często przy ogrodzeniu spacerują ludzie z psami, zawołałam zachęcająco:

- No co tam piesiu? Czego piesio szuka? Dobry piesio chce się przywitać, tak?

Niestety ostatnie gałązki odgarnęła ręka jak najbardziej ludzka i w powstałej dziurze pokazała się głowa policjanta.

Nastąpiła obopólna konsternacja.

- Słucham o co chodzi? – zapytałam groźniejszym tonem, choć efekt był zapewne pozorny ponieważ nadal znajdowałam się w pozycji na czworakach. Ale jednak z sekatorem.

- Eee, aaa – powiedział policjant. – Bo my tu mieliśmy zgłoszenie, że jakaś starsza kobieta się rozebrała a następnie próbowała się powiesić na drzewie. No i obeszliśmy całą okolicę i nikogo nie znaleźliśmy. Nie sprawdzaliśmy tylko tutaj....

- Acha – mówię i drapię się sekatorem w czoło, bo zaiste niezwykły to przypadek jak na naszą spokojną dzielnicę.

- A może... chodziło o panią? – pyta policjant.

Konsternacja.

Nie no, co ja mówię: megakonsternacja. 

Konsternacja wielka jak konstelacja.

„Proszę wyciągnąć ten swój notesik i zanotować w nim czynną napaść na policjanta albowiem jak zaraz przelezę przez te parkan i przyłożę waszmości dyżurnemu sekatorem w ten durny łeb z powodu podejrzewania mnie o bycie starszą kobietą...” mówię.

Nie, oczywiście nie mówię tak, tylko tak myślę. 

STARSZA KOBIETA?!?

No ale ja też go w sumie zwyzywałam, czoć czule i nieświadomie, nieprawdaż.

No bo ile ten policjant może mieć lat? 20coś? Co on może wiedzieć o desperacji kobiet rozbierających się publicznie na dzielnicowych skwerkach w celu targnięcia się? No nic nie może wiedzieć, zatem szuka po omacku, panie gacku.

Więc tylko cedzę przez zęby:

- Nie. Z CAŁĄ PEWNOŚCIĄ nie chodzi o mnie.

Zastanawiające jednak, że techniki operacyjne poszukiwania zdesperowanych samobójczyń z zacięciem ekshibicjonistycznym wymagają robienia prześwitu w chaszczach okalających okoliczne posesje na tym właśnie poziomie przyklęku czworakowego, zamiast normalnego zadzwonienia dzwonkiem przy furtce. 

No ale wszak gdybym dyndała, nie otworzyłabym.

A zresztą czego spodziewać się po instytucji która wyrosła na pisaniu takich podań (oraz w celu uruchomienia radiotelefonu potrzebowała wibratora, hm):

Zatem szybka inwentaryzacja alternatywnych technik samobójczych:

Na pociąg: wersja męska i żeńska

Na gryza  (ktoś jeszcze chce przypomnieć sobie uroczą piosenkę Dumb Ways to die?)

Na upalne dni

 Na cyrkowca

Na twarz

No i przejście przez wersje nieudane

..........
Martwi mnie, że dzielnicowe starsze kobiety zachowują się coraz mniej stosownie, dołączając do grona zachowujących się niestosownie młodzieńców [klik]. Martwi mnie też, że nie mam szczęścia być świadkiem takich perwersyjnych sytuacji, a jeśli już, to nie mam przy sobie aparatu, w celu udokumentowania upadku bliźniego swego.

Moje przygody z policją  stają się natomiast wybitnie monotematyczne [klik]  
Żeby chociaż było tak: