Języka obcego uczymy się całe życie czyli z listy postanowień noworocznych

The Open University proponuje 10 minutowych odcinków o historii języka angielskiego. Jest zabawnie i ujmująco. Zwłaszcza gdy dżentelmen z XVI wieku pokazuje na planszy kobiecego ciała gdzie, według niego, jest clitoris. Co zresztą i obecnie nie jest wiadome dla sporej ilości mężczyzn, niestety.

Na pewnym etapie długoletniej nauki języka obcego inwestuje się już tylko w zeszyt do zapisywania fancy i whimsical słówek, którymi mamy nadzieję olśnić rozmówców. Słówek, których następnie się nie używa, bo wszyscy inni nie-natywni, z którymi się stykamy konwersatoryjnie, poświęcili ten czas na utrwalenie spectacular zasad gramatycznych, które nas nudzą i kinky idiomów, które mamy gdzieś.

Co do Brytów i Hamerykanów to olśnić jest ich niezwykle trudno, jak że zasób słów mają nieporównywalnie większy niż nasz, obejmujący przeciętnie 2000. Ileż można udawać pozorowane upadki na ulicy, na skutek których, leżąc w omdlałej pozie, pytani czy wszystko OK, wymieniamy z zapałem nazwy organów, przysadek i rzadkich chorób, których się nauczyliśmy, by olśniewać. Również oglądanie w oryginale zagranicznych seriali kryminalnych i obycie z terminologią kryminalno-sądowniczą nie pomaga w prowadzeniu z Brytami olśniewających (ich) pogawędek.
Eh.

A teraz coś pożytecznego: dwa dziewczęcia - brytyjska i hamerykańska pokażą nam, w wielce pouczającym materiale edukacyjnym, różnice pronąsasyjne w wymowie tych samych słów. Bo nie wiem czy wiecie, a jeśli mówicie, że siedzicie w internecie to z brytyjskiego to pronansujecie, a po hamerykańsku powiedziałoby się, że w inernecie, bo między 'n' i 'e' nie wymawiamy 't'.

Takie buty, shoes.

Oczywiście pomogłoby mi bardziej gdyby Brytyjka pomalowała sobie podkładem szyję, bo ciężko mi (wizualnie przynajmniej) przyswajać wiedzę od kogoś, kto ma pomarańczową twarz i białą szyję. Nie to, że jestem jakaś przesądnie krytyczna, czy coś, ale czy tak trudno założyć szalik, scarf, jeśli człowieka nie stać na komplementarny make-uping?

Tymczasem:

"Na konferencji TED w Dubaju wieloletnia nauczycielka języka angielskiego Patricia Ryan stawia prowokujące pytanie: czy koncentracja świata na angielskim nie powstrzymuje rozpowszechniania wielkich idei w innych językach? (Przykład: co, jeśli Einstein musiałby zdać egzamin TOEFL?) Jest to pełna pasji obrona tłumaczenia i dzielenia się pomysłami." 

Tutaj można obejrzeć wykład [klik]

Cóż, jeśli Einstein faktycznie musiałby zdawać TOEFL, żeby w Stanach zadziałać naukowo, to możliwe, że my wszyscy musielibyśmy obecnie, these days, znać niemiecki i japoński, zamiast angielskiego, kto wie. A może i cyrylicę? To wie ktoś inny. A tak wystarczy, że umim użyć co-by-było-gdyby conditionala do przetłumaczenia tego zdania i daswidania, nieprawdaż.

I flow i chillout i gitara.

A to mi zrobiło dzień: Entero somewhere elso jako hiszpańska wersja zakazu. Może to mogłoby olśnić Hamerykanów: znajomość języka, którym w Stanach operuje połowa populacji, a mimo to nie jest nawet obowiązkowy.

 

No to teraz krótka short inwentaryzacja nauki i kultury anglikańskiej czyli

How to be British by Martin Ford and Peter Legon 

Zaczynamy od nauki wymowy the:

Jak wzywać pomocy, help, żeby zainteresować Anglika:

Jak się ubierać do angielskich klubów (i faktycznie, kto był na wyspach, ten wie, że nawet w grudniu w sobotnie wieczory nie uświadczysz ubranej młodzieży. I w swym puchowym zakutaniu, okraszonym czapko-szalikiem, czujesz się tam jak sybiracki uciekinier, pff).

Jak umierała, wyparta przez nowoczesne technologie, słynna czerwona budka telefoniczna:

Kwintesencja brytyjskości: herbatka.

 I typowe brytyjskie complaining:

No to ten, w ramach noworocznych postanowień, których listę powoli należy zacząć kompletować, może dopiszemy szlify językowe? 

Żeby nie było tak:

 Oraz tak:

I jeszcze dowcipaski wysokiego lotu, of course.

Dziękuję za uwagę, thank you.