Dziadkowie kontra dziady czyli niewesoły Pedro zilustruje historię kruszonki

Wczoraj, idąc po chodniku, minęłam jakiegoś, wlekącego się w haniebnym dla współczesnego świata tempie, pochylonego staruszka. W trakcie tego manewru zobaczyłam, że staruszek coś ściska w wielkich wełnianych rękawicach, że staruszek przytula do kurtki jakiś jasny kształt, zupełnie jakby niósł niemowlaka. Okazało się, że to drożdżowa chałka, najbardziej wymięta i poskręcana chałka jaką w życiu widziałam. Chałka nie miała folii ani żadnego opakowania. Staruszek szedł kroczek za kroczkiem a z chałki odpadała kruszonka.

"Może będzie karmił gołębie?" pomyślałam. A skoro już go tak zlustrowałam, to na na wszelki wypadek posłałam mu też miły uśmiech. A wtedy on zagaił:

- Widzi pani - powiedział cicho, przystając - taka bieda w tym kraju, a ludzie takie dobre rzeczy wyrzucają...

Jakież to dziwne, że nie stanęło mi wtedy serce. Powiedziałam kilka ciepłych słów, że właśnie zauważyłam jak pan czule niesie tę bułeczkę i że życzę wszystkiego dobrego w Nowym Roku i takie tam i pobiegłam dalej, bo nie byłam pewna czy mi za chwilę nie zaczną lecieć łzy, jak z tej chałki kruszonka.

Bo widzicie, taka bieda w kraju, a my wyrzucamy takie dobre rzeczy.

A potem na jednych osiedlach zjadają to gołębie. A na innych ludzie.

Ale nie zaczęłam płakać. Zrobiło mi się tylko trochę bardziej zimno, jakoś tak wewnętrznie. No ale skoro Owsiak zbiera teraz i na seniorów, to przecież wszystko będzie dobrze, tak? 

(...)

Będzie zatem kilka ciepłych zdjęć seniorów argentyńskiego fotografa nazwiskiem Pedro Luis Raota (1934-1986), które poziomem weselingu wpisują mi się w temat.

Suchy chleb dla konia, w ilości tyle co dla ptaszka? Pedro wie, że nie.

...

Na wesoło dziadków możecie sobie zobaczyć w edycjach zeszłorocznych [tu] i [tu]