Książka typu baton czyli jak uwiódł mnie Jack Reacher. „Ostatnia sprawa” Lee Child

Każdy z nas ma takie dni, gdy się pioruńsko spieszy, a że musi coś zjeść, to wrzuca do ust bułkę/banana/batona i gna gdzie go okoliczności zmuszają. Podobnie jest z książkami. Czasem nie ma czasu na delektowanie się metafizycznym słowotwórstwem siedmiusetstronnicowej cegły i naówczas wrzuca się na czytelniczy ruszt książkę –batona.

Książka-baton to kawałek niezłej rzemieślniczo i pożywnej fabularnie, bez subtelności skrojonej i mocno zszytej historii. Gatunek dowolny, od thrillera po tak zwaną literaturę kobiecą. Na kobiecego batona jestem jednak za mało upośledzona i prędzej obgryzłabym sobie palce niż czytała te życiowo domniemane dialogi damsko-męskie ze szczęśliwym miłosnym zakończeniem. Ale kryminalny thriller z super menskim herosem, który jak raz w tygodniu kogoś nie zabije to dostaje swędziawki i ogólnie traumy? Why not.

Ostatnio miałam przyjemność poznać w ten sposób Jacka Reachera, bohatera kryminalnej serii książek autorstwa Lee Childa. „Ostatnia sprawa” to szesnasta część cyklu o przygodach genialnego śledczego-wagabundy, a zarazem powrót do początków opisywanych wcześniej (acz czasowo późniejszych) przygód Reachera. W „Ostatniej sprawie” (tytuł oryginalny: „Affair”) jest on jeszcze majorem w żandarmerii wojskowej.

Akcja idzie tak: są trupy, trza znaleźć winnego, Jack nadchodzi, Jack nabruździ. Voila.

Opowiem wam za to czego się dowiedziałam o Jacku. Mmm.

Jack jest bardzo zarośnięty, co pozwala mu na pracę incognito w terenie, gdzie głową okoloną kłębem kłaków może główkować udając cywila. Tak się też zaczyna jego ostatnie śledztwo z ramienia armii. Zostaje Jack wysłany do miasteczka w pobliżu szkoleniowej bazy wojskowej, gdzie dokonano morderstw na trzech olśniewających kobietach. Przy czym dopóki ofiarami były Murzynki, to nikogo to nie interesowało, dopiero kiedy trzecią ofiarą padła Białaska, sprawa zaczęła wymagać wyjaśnienia. Zatem te wszystkie głupawe amerykańskie filmy, w których dziewczyna w potrzebie dzwoni na policje i mówi: „Jestem białą kobietą przed trzydziestką potrzebującą pomocy!” wcale nie kłamią, tylko wciskają w policyjnych radiowozach akceleratory i koguty.

Jack odżywia się byle jak, głównie lokalnymi plackami i wypija hektolitry kawy, co nie przeszkadza mu zachować ekstra-formy i potencji. Ma Jack niejaki problem modowy, charakterystyczny dla armijnych samców, którzy przez całe życie byli zobligowani do chadzania w mundurze: nie wie jak się ubrać po cywilnemu. Kupuje kasztanoworóżową koszulę i cierpi (no nie dziwota: kasztanowo-różową? Aaa). Nie bawi się w takie rzeczy jak pranie: jeśli ubrania się zużyją, to je wyrzuca i kupuje nowe. Ubrania zużywają się kilka dni, dni obejmujące zróżnicowany wachlarz aktywności fizycznej, kwestia jak przy tym wonieje nasz bohater nie jest jednak poruszana. Zastanawiam się jednak czy te przyzwyczajenia nie są jednym z powodów, dla których armia z Jacka zrezygnowała: może był oficerem, który miał największe i druzgocące armiję finansowo zużycie mundurów ;)

Jack Reacher i olśniewające kobiety

Jack spotyka na swej drodze same OLŚNIEWAJĄCE kobiety - większość martwych, ale też niektóre żywe. Doprawdyż, jeśli w regionie nie ma olśniewających kobiet, to Jack się tam na bank nie pojawi, to poniżej jego męskiej godności. Dla dobra śledztwa z żywymi olśniewającymi kobietami Jack zażywa stosunków, ściągając z nich staniczki i majteczki (majteczki koniecznie z paseczkami!). Bardzo bym chciała zajrzeć do oryginału powieści, żeby sprawdzić czy to aby nie tłumacz tak zinfantylizował kobiecą bieliznę. Ten sam tłumacz który nie zna synonimów dla słowa olśniewający, niezależnie czy chodzi o płeć piękną czy samochodowe reflektory.

Może to kwestia rozmiarówki w armijnym slangu? Może chude kobitki noszą staniczki i majteczki, kobiety o normalnej budowie ciała staniki i majtki a kobiety XL biusthaltery i majciochy? W końcu armia USA to jedna wielka zagadka.

Jedną z żywych olśniewających kobiet jest miejscowa pani szeryf. Jack olśniewającą szeryfę grzmoci lubieżnie obok torów szybkobieżnego, towarowego pociągu. Ja rozumiem, że w armii jest umiłowanie warunków polowych, ale to jest absolutnie skandaliczne pogwałcenie zasad BHP i wcale nie żałuję, że armia takiemu łamaczowi w końcu podziękowała. Ogólnie Jack ma jakąś seksualną obsesję pociągową, bo w powieści zawsze dochodzi, gdy nadjeżdża pociąg (sic!). Pociąg amerykański jest punktualny, więc można się tak zabawiać. Gdyby Jack stacjonował w Polsce to miałby nie lada problem.

Sobotni wieczór rozkoszy Jacka wygląda tak:

„Pochyliła się i pocałowała mnie. Poszedłem zmyć z rąk ślady krwi. Potem się kochaliśmy. Pokój zaczął się trząść jak na zawołanie. Szklanka na półce w łazience zadzwoniła, podłoga dygotała, łóżko trzęsło się i podskakiwało. A potem pociąg przejechał”.

Rispect, Jack. I chwała hamerykańskiemu kolejnictwu.

Więcej o pociągach pisałam i obrazkowałam tu [klik]

Drugą zdiagnozowaną u Jacka obsesją, jest ta na punkcie kłaków. Już wspominałam, że nasz bohater ma niechęć do golenia i strzyżenia. A co do kobiet:

„Z bliska pani szeryf okazała się piękną kobietą. Naprawdę piękną. Wysoka, olśniewające włosy. Sam koński ogon ważył pewnie ze dwa kilo. (...) W jej oczach wciąż było światło. Nie tylko odblask prędkościomierza caprice’a”.

Zapamiętajcie sposób na armijny podryw: garbimy się, jakby kilogramy kłaków bardzo nam ciążyły. Z braku świecącej deski rozdzielczej auta, świecimy se w oczy komórką. Byle nie wyglądać łyso i matowo. Kobieta musi olśniewać!

Kobieta powinna też arcydziarsko trawić:

„Zjadłem więc mój placek. Ona zjadła burgera i frytki, przez większość czasu patrząc mi w oczy. Była szczupła. Musiała miec przemianę materii jak reaktor atomowy.”

Noszkurwa, to jakieś science-digestive-fiction.

Jack Reacher i produkcja trupów

Jeśli Jack w tygodniu kogoś nie zabije doznaje traumy i skurczu mięśni. Ale spokojna głowa – w tej jednej przygodzie śledczej, w której, przypominam, na początku mamy 3 truchła olśniewających kobiet, Jack doprodukowuje własnoręcznie jeszcze 4 nowe trupy męskie (dwa skręcenia karku, jeden celny strzał i jedno śmiertelne nadzianie na łokieć. Tak – łokieć!). Co jak dla mnie jest wątpliwym bilansem sukcesu śledczego, ale co ja tam wiem o armii.

„Wynik starcia zależał od tego jak bystry okaże się przeciwnik. Przetrwał Wietnam, wojnę w Zatoce i lata pentagońskich niedorzeczności. Nie da się tego zrobić będąc bezmózgowcem. Nie groziło mu zapewne, że zdobędzie Nagrodę Nobla, ale był bystrzejszy niż przeciętny niedźwiedź. I to mi pomogło. Trudniej walczy się z kretynami. Nie sposób przewidzieć, co zrobią. Ale inteligentni ludzie są przewidywalni.”

Zapamiętajcie żołnierską definicję inteligencji: to pomiędzy niedźwiedziem a Noblem, hm.

„Facet wyszczerzył się w uśmiechu (...). Nacisnąłem spust. Broń świetnie zadziałała. Po prostu świetnie. Strzał trzasnął, syknął, echo przetoczyło się po okolicy. (...) Konus upadł wyprostowany, luźno podskoczył i rozlał się w splątany kształt bez kości, jak to się zdarza tylko z ludźmi zmarłymi niedawno i gwałtowna śmiercią.”

Zapamiętajcie sposób na reacherowy safer-vivr: Będąc konusem nie szczerzymy się w pobliżu Jacka. Na wszelki wypadek nie radziłabym też krytykować wymagającej prania kasztanowo-różowej koszuli.

Lubię książki, z których dowiaduję się czegoś pożytecznego albo które inspirują mnie do poszukiwań w dziedzinach, które mnie dotychczas nie interesowały. Gdy byłam małą dziewczynką przeczytałam ‘Tożsamość Bourne’a’ i się dowiedziałam, że faceta najłatwiej rozbroić kopiąc go w jaja. Potem mama musiała chodzić do mojej podstawówki i zapewniać, że rozważy nawrócenie mnie na lekturę Ani z Zielonego Wzgórza i Emilki ze Srebrnego Nowiu. Po lekturze „Ostatniej sprawy” zapoznałam się z kodem oznaczeń i wiem już jak się dostać do dowolnego pokoju w Pentagonie, czego nie mogę (nadal!) powiedzieć o jakimkolwiek polskim urzędzie. Dowiedziałam się też jak skutecznie skręcić kark oraz zabijać łokciem. Niech no teraz jakiś olśniewający babiszon wepchnie się w Biedro bez kolejki, ha!

Tymczasem powstała pierwsza ekranizacja, gdzie w rolę Jacka wciela się, no cóż, Tom Cruise. Wyszedł emocjonująco odmóżdżający klon Mission Impossible. Wartka akcja, intrygi i truposze, a nawet kilka niekurtuazyjnych seksistowskich żarcików, haha. Radziłabym agentowi Toma pogadać z oświetleniowcami, żeby olśniewali go jakoś tak mikrzej, bo ta sflaczała szyja pińćdziesięciolatka na tle arcyheroicznych wyczynów nie wygląda realistycznie, hm.

Dziękuję za uwagę.
Jeśli ktoś ma jakieś porady w kwestii następnego batona to proszę radzić. Nie mam chwilowo czasu na pełnowartościowe posiłki literackie.