Punktowanie przewagi czyli towarzyski safer-vivr

Poznałam w pracy taką fajną koleżankę, tym fajniejszą, że ma dostęp do takiego fajnego kolegi, do którego jak też w sumie mogłabym mieć dostęp, w końcu zawsze jestem elegancka, dowcipna, czasem zalotna, palę papierosy, dzielę się jedzeniem – jednym słowem mam to wszystko, co potrzebne w zdrowym socjalnym stadle, no ale kolega zagraniczny i imię ma też jakieś takie zagraniczne (wymawiane szybko i bełkotliwie) i ja nie jestem w stanie tego imienia spamiętać. Za nic. W związku z tym jak go widzę i chcę się zwrócić to mówię zazwyczaj:

- Eeee... - i pstrykam palcami, jak to czasem człowiek robi, żeby przywołać pamięć, która najwyraźniej jest na urlopie, ciągle i wciąż. (Alonzo, Bonzo, Nabuchodonozor?). Kolega chyba myśli, że mam zespól Tourette'a i uprzejmie mnie ignoruje, gdy tak w jego stronę artykułuję to desperackie eee z wytrzeszczem i pstrykanie. No bo na pan, pani nie jesteśmy (‘Spójrzże no pan tu’?), a ‘Hej, kolo’ nie zawołam. Doprawdyż no, czemu teraz wszyscy musimy być do siebie na ty? Także ten biurowy romans jest spalony, bo nie wiedziałabym nawet kogo prosić do telefonu. (Imre, Enre, Khalik?)

No a ta koleżanka w dechę, super bratnia, nieszpetna i stosowna w każdym calu.

Co prawda na pytanie jak ma na imię ten tam odpowiada, że oj tam, oj tam, co mi będzie mówić i tak nie zapamiętam (racja). Już normalnie chciałyśmy zostać współlokatorkami, już finalizowałyśmy związek  przyjaznych i zsynchronizowanych jajowodów, kiedy nagle, na koniec. W trakcie mojej mowy końcowej po powrocie z papierosa a przed rozejściem się do swoich czynności zawodowych, ona przechodząc obok (Tarika? Tadżyka? Barucha?) głasknęła go zadziornie po głowie. Smyrgnęła tak czule i poufale. Ooo. Yyy. Taki gest, wiecie, znaczący. Peroruj tu sobie, prosz, a ja męski element będę smyrgać, gdyż mogę.

Punktowanie przewagi to się nazywa. 

Subtelne jest jak letni zefirek, co obeznani w pogodzie wiedzą, że jak nie uskoczysz, to zaraz rymsnie w ciebie fala uderzeniowa monsunu. Na spotkaniach towarzyskich weźmy taką sytuację. Dwie pary się żegnają i jedna drugiej mówi, że musi już iść utulić dzieci (udane dzieci: prawnik ma 5 lat a lekarz 3 ;). Obie pary muszą iść, bo każde z tych czworga ludzi wyczerpało już tematy, ma jutro robotę oraz zwykłą ludzką wytrzymałość, która wymaga też odrobiny snu, ale para dzieciowa musi parze bezdzietnej, która się nie spodziewa z przyczyn problematycznych, zasunąć na koniec takąż przydługą opowiastkę, żeby sobie ta para bezproduktywnie niereprodukcyjna w smutku w drodze powrotnej pomilczała wymieniając smutne uśmiechy, bo wraca do pustego domu i chomika w najlepszym przypadku. 10 deko poszo na wagę w ostatniej chwili, szala przeważona. Gong.

Albo koleżanka w związku udanym koleżance singielce mówi, że musi w tej chwili do domu bo zapomniała tabletki antykoncepcyjnej, a jej Jasio to ma takie osiągi że bez tej tabletki to nie da rady prowadzić dalej bezpiecznego pożycia osiem razy dziennie.

- A jak twoja ostatnia randka? Znowu niewypał? – pyta jeszcze singielkę po czym sama sobie odpowiada: - Opowiesz mi następnym razem, wiesz, tabletka. Gong.

Albo w pracy kolega koledze proponuje uprzejmie podwiezienie. Ach, co za egalitaryzm, nie ma złych podziałów, że ja mam Kię a ty tylko tramwaj nr 34 (nieudaczniku) ależ nie, chętnie cię podwiozę, bo to mi po drodze, z przyjemnością, będzie fajnie i ekologicznie. Tylko, że ja się zrywam teraz właśnie, bo mogę się zrywać o 14.00, a ty nie, ups, no nie pomyślałem, no sam widzisz, że chciałem, że miałem dobre chęci, no ale skoro ty musisz zostawać po godzinach, to cóż. Gong.

Ogólnie jest miło, przyjaźnimy się i w ogóle. No ale ustalmy kto kogo. Czyje na wierzchu. Kto z przodu, kto z tyłu. Małe wypunktowanie przewagi na koniec nie zaszkodzi. Nieprawdaż.

(Mudżib, Szakur, Moszek?) Aaa.