Telefony, smartfony, i-phony czyli o ostatnim stadium uzależnienia i syndromie 'Czy ktoś to widzi?'

Telefony przykleiły się nam do rąk. Bez telefonu ani rusz. Ani stu dwudziestu zapewnień w autobusie, że jesteśmy w drodze, ani smsa spod stołu na arcyważnym zebraniu, ani fotek szerowania ani fejsbunia komentowania - co to za życie, tak w oderwaniu, nieprawdaż. Smartfony, ajpady, ajajaje. Jak nie udokumentujesz – nie istniejesz. ‘Ale czy ktoś to widzi?’ pyta w reklamie pewnego operatora młody chłopak, któremu zdarzyło się coś nieoczekiwanego, ale jego level uczestnictwa w zdarzeniu kurczy się na rzecz wzrastającego słupka niepokoju. No bo co to za przygoda, która przemija bez śladu, gdy nie ma się w rekach telefonu. 

" (...) zabawa telefonem, bezustanne wysyłanie SMS-ów i jedynie pozorowanie obecności to bardzo namacalny i realny przejaw kryzysu rozmowy. Często jest dziś tak, że niby rozmawiasz z kimś, ale czujesz, że on jest za szybą" (Dorota Masłowska)

Kiedy po zmianie operatora wyczyściło mi w komórce książkę telefoniczną to po krótkim smuteczku poczułam ulgę. Wolność technologiczną. Ach, nie będę już musiała do nikogo dzwonić, a ściślej rzecz ujmując nie będę mogła. Zawsze byłam raczej z tych odbierających niż dzwoniących – kiedyś z powodów ideologicznych a później ekonomicznych. Kiedyś z powodu, że zawsze miałam wrażenie, że rozmówcy przerywam jakieś pożycie (bo ja raczej z tych dzwoniących wieczorami), a później to z powodu, że kto by chciał usłyszeć, że wszystko u nas dobrze, świetnie, gites po czym zostać wielogodzinnie przemaglowanym z najskrytszych sekretów własnych na własny również koszt (bo ja raczej z tych nieuodpornionych na odmowę, jak ktoś pyta o MOJE ZDANIE ;) 

Niestety nie przewidziałam, że po wyczyszczeniu komórkowej numerologii będę musiała odbierać połączenia z niezidentyfikowanymi numerami i prowadzić takie oto konwersacje:

- No cześć.

- Cześć. Przepraszam kto mówi? – pytam, nie poznając po głosie z kim mam zaszczyt oraz być może przyjemność.

- No jak to nie poznajesz MNIE?

- Niestety nie. Z kim rozmawiam? – dopytuję się.

- Oj no przestań. To przecież JA.

- Niestety nie wiem kim jest ‘ja’. KTO MÓWI?

- No dobra, mała podpowiedź: 10 lat temu paliliśmy razem blanty w Amsterdamie.

- Skoro 10 lat temu paliliśmy blanty w Amsterdamie to tym bardziej nie jestem się w stanie zorientować, z kim rozmawiam!

I tak to idzie. Niewytłumaczalna wiara w to, że choć na zdjęciach można się nie poznać (Photoshop, panie ;), to po głosie zawsze. A tymczasem ja gdzieś tak do południa, dopóki nie wleję w siebie kilku szklanek płynów, głos mam zardzewiały niczem alkoholowy element z marginesu. Nie wiem, kto w nocy zawiązuje na supeł moje struny głosowe, ale jak dorwę tę cholerę! (Struny mam niczem róża z Jerycha – muszą nasiąknąć wodą, żeby rozkwitnąć ;)

A tak w ogóle to nie paliłam blantów w Amsterdamie 10 lat temu, oczywiście. Zmyłka. Za to kiedyś, w jakimś kiedysiowym maju, zadzwoniłam z nowego numeru do koleżanki i władczym głosem poinformowałam, że dzwonię z Urzędu Skarbowego, bo są duże nieścisłości w zeznaniu, możliwa kara i że należy jak najszybciej przyjść sprawę wyjaśnić. Stanowczo polecam zadzwonić tak do kogoś na starcie własnej działalności gospodarczej ;). Tyle starszych osób umiera na ZAWAŁ, że jak człowiek może naprostować statystyki przy pomocy podatnika w kwiecie wieku, to naprawdę warto, hyhy. 

No to teraz mam za swoje. Karma się odwróciła i zwróciła ;)

No to teraz trochę romantyzmu a zarazem wielce współczesny dylemat: kogo wybrać? ;)

 By złączyć swe ajcosie... mrau ;)

A następnie postarać się o nowego konsumenta, którego będzie się urabiać od pieluch, oczywiście pod hasłem pjurli ekolodżik!

Ostatecznie pozostają majtki ukochanej w zaimprowizowanym zestawie głośnomówiącym i woniejącym ;)

Zakończymy optymistycznym akcentem krajowym

No i cóż w tym dziwnego - cywilizacja to sinusoida - schodzisz z drzewa, wchodzisz na drzewo, whatever...

A pamiętacie takie retro telefony, co im się wszystko kręciło - a najbardziej to tarcza? ;) Mmm.