O spotkaniu z ex epuzerem czyli dywan ze skóry i emocjonalne prosektorium w związkowym placebo

Znowu spotykam mojego ex narzeczonego. M. wysuwa szczękę, a to nie byle jaka szczęka, nie tak jak moja, cofnięta, zawsze o krok za mną, w sam raz do drgania w celu zmiękczenia w placówkach i urzędach; nie, to kwadratowa szczęka bohaterów komiksów, butnie wysunięta, zawsze o krok przed. I tylko w linii tej szczęki się różnimy, myślę sobie, bo poza nią jesteśmy tacy podobni. Każde twardo broni swojego terenu mimo pozorów współuczestnictwa. Każde ma swój teren precyzyjnie obsikany, stąd dotąd i granicy tej radioaktywnej szczyny nie da się przekroczyć bez konsekwencji. Ten autonomiczny sik sam w sobie nie jest niebezpieczny, jest wyrazem osobliwej niezależności, ale razem, po nałożeniu na siebie w kształt wspólnego podzbioru, daje efekt niezgodności serologicznej, tu A a tam B, tu plus a tam minus. Osobno woda toaletowa pour famme i pour homme a razem ustrojstwo smrodliwe i żrące jak splunięcie Obcego. Choć nie widać tego na pierwszy rzut oka, fasada jest gładka i kremowa, stylowa jest ta fasada niczym w studiu filmowym. Ale to makieta budynku jest.

Albo i może był to prawdziwy budynek – na wpół rozpadły zabytek klasy A przeznaczony do rozbiórki. Na jego miejscu powstały dwa metalowo szklane wieżowce, bez stylowej kładeczki łączącej.

Wiem to już od dawna.  

A jednak dziwnie na kogoś już kiedyś oswojonego tak obojętnie patrzeć. Na posiadacza skóry, przeciętnie przypadających na człowieka 2 metrów kwadratowych, którą znamy tak dobrze. Kształt ucha, linię włosów, plamkę na bielmie oka, bliznę z dzieciństwa, ciemnobrązowy pieprzyk. Skóry, ale nie wnętrza.

Czasem jest tak, że spotykam jakiegoś pozoranta z przeszłości i uśmiecham się do siebie albo się nawet szczerzę jak nienormalna. Jak mogłam być amatorką tego niedosolonego kalafiora, zastanawiam się. Tej zgniłej kalarepki, która w dodatku zaczyna łysieć, ma idiotyczny szalik i pracuje w korporacji. Toż to niepojęte! Łysiejąca kalarepka patrzy na mnie w bezbrzeżnym zdumieniu gdy zaczynam na jej widok rżeć jak koń.

* (tak, moim byłym ewidentnie zawsze czegoś brakowało...)

Ale czasem robi mi się dziwnie. Obojętnie, ale tak na smutno, jakby powiał zimny wiatr. Jakby się przeciąg zrobił w prosektorium i zerwał prześcieradła z dwóch trupów, co obok siebie leżą na stolikach a obok nich w miseczkach leżą sobie ich dwa ograny tłocząco-ssące, zwane czasem sercami, nigdy nieużywane.

Nikt nie jest  bardziej obcy niż ktoś, kogo się kiedyś kochało, powiedział ktoś, już tam sobie zguglujecie kto. Ale jeśli się nie kochało? Jeśli było trochę chemii wspomaganej następnie suplementami diety oraz głównie didaskalia wielką, czerwoną czcionką w rodzaju Seriously? oraz Run!  Ciężko mieć niestrawność po nie zjedzonym a rozgrzebanym obiedzie.

No i nic, poszła sobie ta butna szczęka. Wyłoniła się zza rogu życia a potem znikła tamże. Ja i mój podbródek też se poszłyśmy więc.
Taka historia. Taka sytuacja.

*(z byłymi najlepiej rozprawiać się na wesoło ;)

.....
A poniżej inna nieco, z przednim wprost finałem ;)




Ewidentnie stwierdzam, że nie mam talentu nie tylko do życia w stadle ale i do nadawania zachęcających tytułów ;)