Talent, dziewczyna w seledynach i pan Fryderyk czyli co mi wpadło do ucha w weekend

Rzeczy niezapisane znikają. Rzeczy zapisane też znikają, ale wolniej. W tempie adagio.

Wkrótce zniknie wizja młodej dziewczyny, fortepianu i Fryderyka. Jest wieczór, dziewczyna zasiada do fortepianu w celu odbycia na naszych oczach, choć głównie uszach, recitalu. Fryderyk w postaci nokturnów, etiud, polonezów i opusów wypełnia przestrzeń auli. Usadowieni goście słuchają w suchym skupieniu. Co do mnie, to czuję, że łza przewodniczka już mi się uformowała w kąciku oka i powoli zaczyna wędrówkę w dół twarzy. A za nią,  hop siup, cała wycieczka następnych. Niebezpiecznie trzęsą mi się też ramiona, jakbym fizycznie uczestniczyła w starciu z aktualnie brzmiącym allegretto. Mam, wykadrowany przez ogarniturowane i ukrzesełkowione ciała w poprzednich rzędach, widok na pianistkę. Dziewczyna ze znawstwem pieści klawisze. Od czasu do czasu rumieni się na odsłoniętym przez krój wieczorowej sukni karku i uważam to za absolutnie fascynujące. Jest to widok bardzo intymny, zmysłowy, czuję się jak podglądaczka. Potem wykona taki gest ręką, taki gest, no nie wiem, uznałaby to za gest zmanierowany jakiś, nieprzystający do jej świeżości i talentu, ale znajomy siedzący z drugiej strony sali i mający widok na inny kadr zdarzeń, powie mi potem, że tym gestem otarła sobie łzę. 
Ach tak. 
Zatem trzeba mieć opracowany taki elegancki gest na wypadek niesfornej łzy. Ja po prostu wpycham paluchy do oczu i brutalnie czopuję kąciki, bo jeśli pozwolę się rozwinąć temu wzruszeniu muzycznemu, to niechybnie będę miała potrzebę głośno załkać i się wysmarkać. 
A to nie wchodzi w grę ;)

Choć marzy mi jeden taki koncert z udziałem publiczności, gdzie zamiast instrumentów dętych smarkowe partie zapewniliby wzruszeni widzowie ;)
Już o tym pisałam kiedyś [klik]

Myślę, że jeśli nie uczestniczymy w takim muzycznym porno, jeśli raz na jakiś czas nie możemy na żywo obejrzeć i posłuchać jak dziewczyna kocha się z fortepianem, to bardzo zubaża nasze życie.

Dlatego bardzo was zachęcam, żeby choć w tę ostatnią niedzielę września pójść do Łazienek na koncert pod pomnikiem Chopina. Albo do Archikatedry – posłuchać jaka para tkwi w organach. Albo nawet szarpnąć się na bilet do filharmonii.

Ale najpierw chlapnąć sobie pół litra mineralnej, żeby się nie odwodnić ;)

A teraz zinwentaryzujemy trio dizajnerskich fortepianów.

Roland, model Whaletone (polskiego projektanta Roberta Majkuta)

*(Czy ktoś mógłby zrobić remake "Fortepianu" z tym modelem? Wtedy scena zatopienia fortepianu w oceanie przez główną bohaterkę miałaby większy sens ;)

Schimmel, model Pegasus

 Kawai, model Crystal Grand Piano

To trochę jak z łodziami – włókna węglowe, pleksy i  laminaty wypierają drewno i czuły dotyk rzemieślnika z dziada pradziada a człowiek i tak bardziej ceni klasykę. Czyż nie? Dawać mi na salę kogoś, kto powie, że jednak tak ;)

Jest wrzesień, miesiąc w którym częściej niż zwykle ogrzewam się weekendowymi wieczorami przy ognisku, paląc stare wydania Przeglądów technicznych i – Boże przebacz - Przekrojów. I tak się zastanawiam czy dałoby się to hobby połączyć z pasją do muzyki klasycznej?

Do głowy przychodzi performance japońskiego pianisty Yosuke Yamashita, który na plaży w Shiga w 2008 (a wcześniej i w 1973 roku ) bardzo ocieplił wizerunek fortepianowego recitalu oraz zainteresował grupy zawodowe tradycyjnie mniej  kojarzone z tym rodzajem kulturalnego uwznioślenie, a bardziej z potańcówkami w remizie ;)

Poniżej zaś, w bonusie, inwentaryzacja serii cudownych reklam Berlińskiej Filharmonii, dzięki którym możemy zwiedzić wnętrza instrumentów. 

(foto: Bjoern Ewers)

No serce rośnie! I płonie ;)