Wszystko jest odpowiedzią. Gdyby tylko jeszcze znać pytanie (kryzys blogera w letni dzień)

W przedpokoju stosy kartonowych pudeł o karnacji zdrowszej niż moja bladość. Na stole kolumny papierów, niczym makiety niedbałych wieżowców z nieistniejących miast. Stojące pod ścianami ramki, które od tygodni czekają by zawisnąć. Przygnębiająco bezwładne stosy ubrań, nie zakwalifikowanych jeszcze do prania, ale też bez prawa wstępu do matki-szafy.

Oto cena prowadzenia bloga. 

Blogów. Portali, serwisów, fejsów.

Tej godzinki, która by była w sam raz, żeby. Aby. Zamiast.

To było jak fala - ten blogowy entuzjazm, kreatywność, interakcyjność. Każdy każdemu. I recenzyjkę i komentarzyk i obrazek i konkursik i jak ja tobie tak ty mi. A nawet jeśli nie, to nadal ja tobie. Ale powoli się słyszy/ widzi tu i tam, że już czas się zdystansować, odpuścić, że życie, że cerowanie i szycie. Że nurt nurtem, ale rzeka trochę wysycha.

I mnie jakoś odrzuca.

Anegdoty i złote myśli i przemyślenia i obserwacje mi gdzieś tam w lewej półkuli więdną i obumierają, nieprzelane i niewklikane.

Nie sprawia mi to już przyjemności, to uwiązanie.

(Choć komentarz zacny przeczytać to zawsze coś miłego. 

Ale już  zamiast odpowiedzi pustki.)

Za to fejs mi jeszcze czasem sprawia - obrazek, dwuwiersz, pyk i myk i logout.

Z obrazów przesuwających się przez umysł jak przez slajdowisko bierzemy jedną stopklatę i umieszczamy w zuckerbergowym gniazdku.

Mała absorpcja czasu i uwagi.

O, szybka się w jednej ramce stłukła, bo się przewróciła na karton. 

To idę.

Sprawić by moje wnętrze/życie/obejście wyglądało raczej tak

niż tak

A cytat w tytule autorstwa Paula Eerika Rummo, co go musiałam zgooglować, bo takie smutki się pamięta, owszem, ale imion dwuczłonowych to już nie.