Koledzy z pracy a syndrom chrześcijańskiego męczeństwa

Mamy w pracy takiego dziwnego kolegę. Jest bardzo rosły i przystojny, niczym młody Bóg, ale oprócz tej niewątpliwej zalety coś jest z nim bardzo nie tak. Trudno to wytłumaczyć, to wrażenie podobne do odbioru efektów komputerowych w produkcjach filmowych – niby wszystko jest jak trzeba, i drzewa i niebo i rzeki, ale wiemy, że ten landszafcik wygenerował komputer, ze nikt nie ruszył tyłka ze studia, żeby to sfilmować w naturze. No więc ten, nazwijmy go H. jest jak taki wadliwy efekt komputerowy w otaczającej go ludzkiej ciżbie. Niby mówi, niby chodzi, niby swoje robi, ale jest w tym jeden wielki zgrzyt, jakby był kosmitą w źle pod szyją zapiętym ludzkim garniturze, nieskoordynowanym społecznie odrzutkiem, biurowym błędem statystycznym, wadliwą odbitką z matrycy. Zanim go poznałam i zanim moja intuicja wyraźnie uderzyła w klakson, to słyszałam różne podśmiechujki, aluzje i najordynarniejsze ploty, że H. to i że H. tamto. I że H. to ch.

- O co chodzi z tym H.? – pytałam prostolinijnie, bo twierdzenia, że H. to ch. sumienie nie pozwalało mi przyjąć na wiarę.

- Saaaama zobaczysz – odpowiadano.

Ale oczywiście zamiast ubrać się w skafander ochronny, to w typowo kobiecy sposób starałam się jakoś temu biednemu, opluwanemu H. zrekompensować zły piar i obdarzyć czułą otwartością umysłu na jego styl. To był oczywiście błąd, bo H. uznał najwyraźniej, że swój spotkał swego, nie umiejąc zaklasyfikować mojej postawy do podzbioru chrześcijańskiego męczeństwa w dobrej sprawie. No ale to było męczeństwo na moich warunkach. Męczeństwo pełne wskazówek, pouczeń, przepracowywania problemu boleśnie autystycznej autonomii w stadle. Niestety nic nie dało się zrobić. Wszystko toczyło się na poziomie niuansów: sposobie zagajania rozmowy, prowadzenia dialogu, reakcji na bodźce i aluzje, czytania między wierszami - poziomie kompletnie niedostępnym jego autystycznemu umysłu ;). Było to niczym rżnięcie drewnianą piłą metalowego kloca. H. pozostał kulą armatnią toczącą się w poprzek torów do gry w kręgle, słoniem w składzie porcelany, gejem z parady w zakonie urszulanek.

W końcu nie wytrzymałam i zapytałam po prostu:

- Czy ty masz zespół cieśni nieprzystosowania społecznego albo zespół Aspergera albo coś?

- Nie, dlaczego pytasz?

- Ach nic, to po prostu takie modne ostatnio...

Trzy przykłady piękności męskiej prosz:

Jest też u mnie w pracy pewien L. L jest cudowny, wprost go uwielbiam. Wszyscy go uwielbiają. Ma w sobie tyle ciepła i poczucia humoru, a kiedy się śmieje przybiera uroczą pozę małego barokowego putta. Ale jest taki (Boże przebacz) szpetny. Gdyby roześmiał się w barokowym kościele to wszystkie putta by pospadały i rozbiły się na posadzce na znak protestu. Mówi się czasem o kobiecie, że wygląda jak milion dolarów. L tymczasem wygląda jak wzięty u mafii kredyt na milion koreańskich jenów, jeśli wiecie o co mi chodzi. Myślę, że choć szczerze, to przynajmniej częściowo uwielbiam go, żeby mu zrekompensować ten wygląd, jest to moją prywatna forma chrześcijańskiego męczeństwa. (No i oczywiście zawsze się w takich przypadkach człowiek zastanawia, czy zaopatrzony w Hollywódzki wygląd, osobnik taki wygenerowałby w sobie tak ujmującą osobowość. Hm.)

Trzy przykłady męskiego szpetyzmu prosz:

Kiedyś spotkałam w korytarz stojących obok siebie H i L. Rozmawiali przez chwilę, po czym odwrócili się w moją stronę.

- Co tam? – zapytał L. bo przyłapano mnie, niestety, stojącą z przekrzywioną głową, z przygryzioną wargą i z bezwstydnie głupkowatym uśmiechem pokrywającym to wszystko, jak się im przyglądałam.

- Aaaa nic, myślę nad taką jedną operacją...– powiedziałam. – Yyyy... bankową...

Ale tak naprawdę to się zastanawiałam, kiedy będą możliwe transplantacje mózgu z jednego ciała do drugiego. Żeby wydłubać osobowość L. i wsadzić do ciała H. (i mogłabym nawet za to zapłacić ;). O ileż wszystko byłoby wtedy prostsze. Mogłabym uwieść L. w H. i pod rękę pójść z nim na pogrzeb H. w L., który by za długo nie pożył, bądźmy szczerzy, bo wieśniacy z widłami i pochodniami (którzy czają się, jak przebierańcy, w ciałach piarowców, menedżerów, konsultantów i recepcjonistek każdego biurowca) błyskawicznie by go dorwali i zmiażdżyli mu ciastowatą głowę w kserokopiarce.

No ale cóż, takie są koszta wizji szczęścia osobowości chwilowo całkowicie pozbawionej chrześcijańskiego miłosierdzia, czyli mnie ;)