Ognisko wspomnień czyli nocny seans z nihilistą

- Nie podniecają mnie aj-gadżety, baby mnie denerwują, gardzę sportem, nienawidzę dzieci, kultura mnie nudzi, nie mam predyspozycji do zrobienia kariery i zaczynam łysieć – deklamuje z tym swoim grymasem męczennika na twarzy R.

- No ale przynajmniej masz dużą domową bibliotekę – mówię ja.

- Ale tylko dlatego, że muszę! Gdybym w tych okolicznościach nic nie czytał to sięgnąłbym dna. – fuka R. - Zresztą współczesna literatura to dno. A skoro już o tym mowa to powinnaś coś napisać, koniecznie.

Touche.

To jednak klasyczna klinga. A dyskusja zgodnie z przewidywaniami zbocza w rejony dyskursu okołoliterackiego, choć pechowo mogłaby osunąć się na grząskie tereny omawiania najnowszych preparatów z magnezem przeciw skurczom nocnym, bo mój drugi (i zarazem ostatni) argument pocieszycielski dotyczył zgrabnych łydek R.

No ale dawno żeśmy się nie widzieli to i argumentów skolko.

R. ma makabrycznego doła. Obchodził niedawno urodziny i zaczął dokonywać bilansów. R wierzy w mobilizującą siłę podsumowań, w słupki za i przeciw, w kolumny zysków i strat. Kiedy ja mam czasami doła to R. umie mnie rzetelnie pocieszyć. Podejrzewam, że w skrytości ducha cieszy się, gdy sądzi, że ktoś ma gorzej od niego, a ponieważ jest dobrym chłopcem to wie, że to jest uczucie ZŁE i tak usilnie stara się nad nim zapanować, wkłada w to tyle entuzjazmu i zaangażowania, że mimowolnie się nam ten jego syntetyczny (ale jednak) optymizm udziela. Kiedy R. ma doła ja obieram inną technikę – rzucam zdania moderujące ciąg lamentów. Jestem skupiona i analityczna, zsuwam na czubek nosa okulary, zakładam nogę na nogę i wyobrażam sobie, że po wszystkim R. zapłaci mi stówę (czy ile się teraz bierze w gabinetach ;). 

Ostatnio R. rzuciła dziewczyna, która się w końcu chyba zorientowała, że R. jej nawet nie lubi. Zrobiła to tuż przed jego urodzinami, żeby, jak wyjaśniła, ‘zaoszczędzić na prezencie, który i tak byłby pożegnalny’. Co klasa to hasa a co rozsądek to zdrowy jak to mawiają... lub może jak to przed chwilą wymyśliłam na kolanie.

- To mi daje przewagę – twierdzi R. – jeśli nie lubię dziewczyn, z którymi się spotykam. Jestem pozornie zaangażowany a za to całkiem wyluzowany, nie macham ogonem jak wesoły piesek z przejęcia, za każdym razem kiedy rzuci mi się byle kość.

Ziewam ostentacyjnie, bo już znam tę śpiewkę.

- Ty to w ogóle byłaś trudnym przypadkiem – peroruje nadal R. – bo albo w ogóle nie rzucałaś kości całe lata świetlne, albo się cała odzierałaś z mięsa aż do kości i wręczałaś to człowiekowi na talerzu niczym tatar. I nie wiadomo było co z tym zrobić. I  nie wiadomo było z którą wersją ciebie się człowiek obudzi. Doszłaś wreszcie od czego zależały te skrajności? – pyta.

- Od tego, co zjadłam na kolację – odpowiadam, bo mam w zanadrzu przygotowany cały zestawik nic nie wnoszących, ale gładkich ripost.

Nie mniej jednak R. awansował z czasem na najciekawszego z moim byłych. Nie ożenił się, nie został gejem, nie zdecydował się na żaden konkretny zawód, nadal uprawia absurdalne zapasy z życiem. Związek z R. był niemal idealny, bo nie tylko, że R. niespecjalnie mnie lubił, ale i ja nie za specjalnie przepadałam za R. Byliśmy wolni od niestałości uczuć, od nieprzewidywalnych porywów miłosnych. Związek z R. bardzo ukształtował we mnie brak odbiorcy pluszowych misiów, plastikowych serduszek i tanich słów w rodzaju, że kocham. Za to bardzo ukształtował we mnie pieska z odpadniętym ogonkiem. Oraz poczucie emocjonalnego bezpieczeństwa wywindował ponad normę.

No ale to stare dzieje.

Jest noc, a my palimy papierosy i wspominamy. W radiu spiker czyta wiadomości i myli się okrutnie, zupełnie jakby pierwszy raz pracował na nocną zmianę. A potem urządzamy sobie ognisko i palimy stare roczniki Przeglądów technicznych z lat 60, kiedy nie było jeszcze ani nas ani aj-gadżetów ale zestaw złudzeń trzydziestolatka był chyba dość podobny. Że niby jeszcze nie, ale jakby jednak już. Jeśli wiecie, o co mi chodzi.

(A jak nie wiecie to pokażę to na przykładzie tego oto żółwia ;)

Też mam niedługo urodziny i mam nadzieję, że R. sowicie odpracuje tę stówkę ;).