Tęczowe zamieszki narodowe i co tam, panie, w kolorowym świecie sztuki słychać

Gdyby 11 listopada nie zapłonęła tęcza to może należałoby ją podpalić – jako miły, społeczny gest i ukłon w stronę mediów. Gdyby media miały bowiem zrobić materiał o tym jak to tłum maszerował, złożył wieńce pod pomnikami jakiś wąsatych dziadów z przeszłości a następnie się rozszedł – to nikogo by to nie obeszło. Byłaby to totalna nuuuuda. A tak, dzięki tęczy, mieliśmy do rozwałkowania na tysiące pantonów temat-samograj (samopał? ;)

Wszyscy już o tęczy napisali, wymiędlili tę tęczę na 100 sposobów. Ile aspektów mogło zostać poruszonych? Społeczne (o trudnym życiu mniejszości), techniczne (jak gasić i reportaż o życiu strażaków), modowe (dlaczego nie wszystkim kobietom do twarzy we wszystkich kolorach), animalistyczne (studium życia kameleona), pewnie w pismach artystycznych było lub będzie coś o sposobach budowania instalacji niepalnych. Albo właśnie o budowaniu obiektów z samozapłonem, bo kiedyś to artysta musiał kipnąć, żeby osiągnąć sławę, a teraz to wystarczy, jak coś mu płonie. W odpowiednim momencie rzecz jasna. I żyrafa już nie wystarczy ;)

Każdy chuligan, który na co dzień musi się zmagać z kolorystyczną jednostajnością życia - przyozdabiając żonę fioletowymi siniakami, narożnik zakładu pracy ciepłą żółcią, a nietrzeźwy nos czerwienią, może se kupić czarną kominiarkę i wyzwoliwszy się z tego jednostajnego zestawu, rozwinąć artystycznie czyli wyżyć się na tęczy (nieświadomie wkraczając na tereny graniczne między instalacją a performancem). Bo 11 listopada i tak wszystko pójdzie na konto narodowców. 

(Podobno w Krakowie, pod Wawelem, płonął smok ale jakoś nikogo to nie obeszło, ha! ;). Niezależne źródła związane z aranżacją wnętrz podają nieoficjalnie, że (również) płonąca budka przed ambasadą rosyjską została urządzona w stylu zaginionej bursztynowej komnaty – stąd straty liczone na 200 tys. Z drugiej strony, analizując rzecz w duchu optymizmu, ta budka przyczyniła się jednak do ocieplenia stosunków polsko-rosyjskich – dość PUNKTOWO, ale jednak ;). Więc nie przesadzajmy z tą tragiczną nutą, z podziałem narodu i takie tam, po prostu weźmy w przyszłym roku kiełbaski ;).

Na szczęście  jesteśmy blogerami i NIE MUSIMY o tym pisać.

Zamiast tego przeprowadzimy przegląd łatwopalnych instalacji artystycznych przyznając im punkty w skali palności (od 1 do 10 zapałek).

Hm.

Po namyśle stwierdzam, że to jednak zbyt trudne kryterium. 
Co ja tam mogę wiedzieć, skoro jedyne co podpalam to papierosy?

No to w takim razie zinwentaryzujemy tęczowe obiekty artystyczne.

Na pierwszy ogień (hyhy) idzie meksykański artysta Gabriel Dawe i jego włóczkowa Radiant Thread.

Argentyńczyk Augusto Esquivel wszystko robi w guzikach. 
(Trudno powiedzieć, czemu ma to służyć, ale odkąd zakupiłam nowy płaszczyk i w drodze do pracy odpadły mi wszystkie guziki właśnie, to bardziej się skłaniam do pozytywnej oceny posiadania TAKIEJ ilości guzków do kompletu. Ale w celach użytkowych, na litość.)

Brytyjczyk David T. Waller jest autorem tęczowej instalacji złożonej z 2500 tysiąca panów samochodzików.

Hiszpanka Pilar Albarracín natomiast robi min tęczowe mandale z majtek. (Poza galerią to się nazywa rozwieszanie prania)

Bułgarski artysta Pravdoliub Ivanov postawił 10 metrową, tęczową kolumienkę z miseczek o nazwie Monument to the Unknown Washerwoman. Słodziutkie.

Włoszka Lara Favaretto postawiła na tęczowe konfetti. Wiatraczki postawiła ;)

A teraz idziemy na miasto. Banpo Bridge Rainbow w Korei. Brak mi słów. Być może nie zanotowano tam zwiększonej liczby skoków samobójczych wśród estetów.

Tymczasem u nas, żeby nie było, że mamy gorzej niż w Korejach, też mamy tęczowy most, most Narutowicza w Rzeszowie. Który jest po prosty pięknisty! Tu sobie można poczytać, że nie ja jedna tak sądzę [klik]

(Narutowicz się pewnie w grobie przewraca a nawet może obraca niczym wiertło ;). Tu na pewno zostanie zanotowana zwiększona liczba samobójstw. Plus warto zaznaczyć to miejsce na mapie w przypadku postępującej depresji.

Podsumowując: tęcza w sztuce nie zawsze jest plusem dodatnim. A ostatni, definitywny dowód, z historii sztuki tym razem, poniżej ;)