Targi Książki w Warszawie – kilka słów po ochłonięciu. Oraz o spotkaniu z pisarzem prowincjonalnym

Oczywiście relacje z jakichkolwiek wydarzeń większy sens mają zaraz po tychże wydarzeniach, a nie po tygodniu, gdyż świat żyje wtedy już czymś innym.

Niestetyż, bezpośrednio po Targach zajęta byłam głównie leżeniem, z okładem w postaci schłodzonej prozy polskiej i francuskiej na czole ;).

Targi wspominam entuzjastycznie (książki! wszędzie widzę książki!) oraz jednocześnie strasznie, ze względu na samopoczucie, na które składało się: wielotygodniowe zmęczenie + dwudniowe niewyspanie + anemia (której nie udało się zamalować kosmetykami w kolorze skóry, meh). 
Co spowodowało, że w stanie dwubiegunowej histerii latałam jak kot z pęcherzem od stoiska do stoiska i od spotkania do pogadanki. Co wcale nie przeszkodziło mi flirtować, prowadzić small-talki, pytać o plany wydawnicze i negocjować zniżki. Doprawdyż, za dużo podróżowałam po marokańskich bazarach (oraz tych ruskich w Warszawie;), żeby trudnego procederu uzyskiwania zniżki nie wprowadzać, z urokiem osobistym rzecz jasna, w życie. Oh, wait, niewyspana osoba z anemią nie może być urocza. W takim razie może chodziło o litość ;). 

Niestetyż, będąc we wspomnianej kondycji, nie zdołałam dotrzeć na potargowe spotkanie blogerów niedaleko Stadionu, gdyż albowiem na takim spotkaniu jedyne, o co mogłabym poprosić, to leżanka i koktajl z witamin i minerałów (dożylnie).

No to teraz szybko, ku pamięci, przebiegnę się po koronie Stadionu:

Panie ze Świata Książki były bardzo pomocne oraz oczywiście wmusiły we mnie, metodą stricte psychologiczną, pozycje, których nie planowałam. Pani z Muzy była bardzo miła i cierpliwa, choć nadal nie rozumiem (w sensie emocjonalnym, nie merytorycznym) czemu wydawanie przez Muzę s-f musi się odbywać pod inną marką. Uroczego właściciela Wiatru od Morza (młode wydawnictwo, któremu kibicuję) zapomniałam zapytać, czy jest żonaty;). Mili byli państwo z Zysku. Pani z Afery była nawet zawadiacka i chwacka! Chociaż wolałabym drugi raz nie przechodzić przez sytuację, gdy sprzedający woła do mnie swoim donośnym głosem: 
- To bierze pani w końcu to gówno? - (tylko dlatego, że postanowiłam zastanowić się nad zakupem książki  ‘Gówno się pali’  Petra Šabacha ;). Ludzie się na takie zawołanie oglądają, węsząc aferę ;).

Panie z Pascala siedziały pod ścianą z książkami o survivalu w puchówkach, smarcząc w chusteczki, z powodu zabójczego i urywającego łeb nawiewu z klimatyzacji (zaprawdę, ktoś z działu technicznego miał poczucie humoru ;). Nawet chciałam kupić jakiś podręcznik survivalu, ale uznałam, że najważniejsze by przeżyć w zdrowiu, to unikać przeciągów. Aczkolwiek gdyby na stoisku rozpalono ognisko (co byłoby całkowicie uzasadnione) to rozczuliło by mnie to na tyle, by kupić o survivalu wszystko, co mieli ;)

Panowie z działu komiksu kojarzyli mą skromną osobę:  
- O, to pani zawsze przychodzi, gdy się pakujemy i narzeka na kupiony rok temu komiks, jakby to była nasza wina, że właśnie taki pani sobie wybrała!  
No tak, cóż, dygam skromnie, ma się ten sznyt i wyrobioną markę ;).
(Ale TE komiksy mi się podobały [klik])

Było też kilka wydawnictw, gdzie za ladami stało kilka lodowatych sekutnic, które patrzyły na mnie z miną: „Seriously? Ona tu przyszła POROZMAWIAĆ? Niech raczej coś kupi i sobie idzie, gdyż zasłania stoisko!”. No ale wiadomo, jak czasem ciężko zachować nawet pozory uprzejmości, gdy oblega nas otumaniony zapachem farby drukarskiej tłum. Zatem nie zasłaniałam stoiska dłużej niż musiałam.

Byłam też na stoisku muzułmańskim obejrzeć sobie Koran. Nigdy nic nie wiadomo w obecnych czasach, należy trzymać rękę na pulsie (zanim ją coś urwie ;). Poza tym przykro mi się zrobiło, że nie ma u nich żywej duszy (no coś takiego!). Niestety spotkanie nie przebiegło w duchu ekumenicznym: zapomniałam sobie wsadzić na głowę choćby torebki papierowej, panowie mówili tylko po muzułmańsku, a w książce nie było obrazków ;). Poza tym takie małe rzeczy, które mnie błyskawicznie zniechęcają: pierwszy po otwierającym rozdział Koranu jest zatytułowany Krowa. Krowa? Eeee. Moja kulturowa ignorancja nie pozwoliła mi na dalsze poszukiwania konia i stada owiec i poszłam dalej ;) (Tak, wiem, ten akapit jest niepoprawny politycznie).

No i oczywiście na Targi zaproszono wiela a wiela wydawnictw francuskich (Francja była gościem honorowym Targów) co było miłe, jeśli ktoś ma zazwyczaj mało okazji by poćwiczyć swoje francowate dukanie, zadając bolesne ciosy czasowi imparfait ;)

Albo też, z równą gracją, zadawać bolesne ciosy (estetycznej racjonalizacji) fankom pisarzy francuskich. Otóż, jeśli mogę radzić, nigdy nie pytajcie kolejki stłoczonych, młodych dziewcząt, ściskających Oskary i Róże:

- Na Boga, co to za obleśny typ?

gdyż odpowiedzą wam wrogością i okrzykami Apage Satanas! ;). No nic nie poradzę, Eric-Emmanuel nie jest w moim typie [klik], mimo iż go czytywałam.
(Eryk lubi małych chłopców czyli Księga o Niewidzialnym Erica-Emmanuela Schmitta [klik])

Najbardziej żałuję braku zakupu ‘Kapitału XXI wieku’ Thomasa Piketty’ego w Krytyce Politycznej i ‘B jak Bauhaus. Alfabet współczesności’ Deyan Sudjica, brytyjskiego krytyka dizajnu, w Karakterze. Obawiam się, że brak tych pozycji wypaczy mi charakter i osąd polityczny.

Ah, ah.

Boli bardzo, chlip.

No ale nie można mieć wszystkiego, n’est-pas?

Jak to mówią: można mieć wszystko przez jakiś czas albo coś przez cały czas, ale nigdy wszystko przez cały czas. 
A teraz podstawcie to równanie do Targów ;)

Na Targach poznałam również Tomasza F., autora ksiązki Antipolis [klik]. Bardzo miły, spokojny człowiek. Chodzić po Targach z własnym autorem przytroczonym do boku pogawędką, to jest zupełnie inna jakość chodzenia po Targach! Zwłaszcza, że był przystojniejszy niż Eric-Emmanuel, z którym bym się przechadzać po Targach nie pragnęła za nic ;)

Niestety zmęczenie i histeria (ksiązki! wszędzie widzę ksiązki!) spowodowały mi pod czaszką małą, psychiczną perturbację, w związku z czym zrobiłam w wydawnictwie Tomasza F. awanturę, ze mi się okładka jego książki debiutanckiej nie podoba. Że taki autor zasługuje na najlepsze okładki, a według mnie (czyli targetu książki) ta okładka mogłaby być gustowniejsza. No cóż, powinnam pominąć milczeniem fakt, że taki autor przyjeżdża z prowincji i umi się zachować, podczas gdy ja, panna ze stolicy, creme de la creme stolicznego singielstwa, zachować się nie umim, wmawiając sobie, że szczerość jest zaletą cenniejszą niż stosowne zachowanie.

Zapytałam potem Tomka, dlaczego mnie nie powstrzymał, gdyż całej dyskusji przyglądał się z boku, w milczeniu.

- Cóż – powiedział – Tornada nie da się zatrzymać, lepiej zejść mu z drogi.

Niech zatem posłuży to za rekomendację autora i jego debiutu – książki mądrych ludzi zawsze warto przeczytać ;).

Dodam jeszcze, gdyby ktoś mógł przedsięwziąć wątpliwość: określenia prowincjonalny nie używam z nutą protekcjonalizmu, tylko z czułością. Bo nikt Warszawy nie znosi tak bardzo, jak my tu w Warszawie (w każdym razie mieliśmy z Tomaszem F. jakąś, polaną kawą, wspólnotę przekonań).

Oczywiście jednak – nie w czasie Targów! 

W czasie Targów jesteśmy w Warszawie zakochani, a owocem tego uczucia jest kolejna pełna półeczka!

Dziękuję za uwagę.
Wasze Tornado ;)

A teraz szybka inwentaryzacja spotkań autorskich:

A wy, nie przeczytania których książek najbardziej żałujecie? Albo awantur?