O matkach, kwiatkach i poświęceniach oraz ciut florystycznej dekonstrukcji

Często myślę, że moja mama jest jak Korczak. Żaden przysłowiowy Korczak, tylko bardzo konkretnie historyczny Korczak Janusz. Prowadzi naszą rodzinę – czyli grupkę dzieci we mgle –  opiekuńczo i czule przez odmęty życia, wprost to piekarnika, skąd w niedzielne popołudnia wyciąga różne pyszności na rodzinny obiad.  Szlachetność zbiera pochwały i drży przy tym z zimna, jak powiedział ktoś mądry. I moja mama drży z tego zimna, najczęściej przy rozgrzanej kuchni, zlewie albo pralce. Zdaje się, że należy do pokolenia kobiet, które po prostu wliczyło to w koszty małżeństwa. Podczas gdy ja należę do pokolenia, które mogłoby ewentualnie wliczyć w koszta kociej łapy gotowe dania do mikrofali i pralnie samoobsługowe.

Bardzo życiow rzeźba Gustava Vigelanda w norweskim mieście  Kristiana. Zwłaszcza jeśli porównamy ją z przykładowym przedstawieniem pomnika 'ojcowego' - poniżej:

Wczoraj mama dzwoni do mnie i mówi, ze jest taka zmęczona, bo się nie wyspała, bo spać nie mogła, bo miała zły sen – o mnie....

- O moich finansach chyba? – doprecyzowuję.

... i jest taka zmęczona po tej bezsennej nocy, a tyle ma dziś do zrobienia, i jak ona to zrobi w stanie tego zmęczenia. A to wszystko moja wina jest, bo o mnie był ten sen, co ją obudził i już spać nie mogła....

- Może to po prostu podświadoma reakcja na  przewidywania umysłu,  że jestem kompletnie nieprzygotowana na dzisiejsze święto i nie nabyłam pakietu prezentowo-kwiatowego - mówię.

- No przecież ja od dawna wiem, że ty OLEWASZ takie okazje, niczego się nie spodziewam!

No to gites.

Kiedyś się starałam. Za kieszonkowe jeszcze kupowałam jakieś broszki, apaszki, ale nic się nie podobało. Nie trafiałam w gust rodzicielki, kulą w płot natomiast trafiałam zawsze. No to się trochę zniechęciłam, bo 26 maja to był zawsze dzień wymiany darów na pakiet grymasów, co było ciężkostrawne dla nas obu, a potem prezentowało swe lustrzane odbicie w Dzień Dziecka. Potem był jeszcze etap florystyczny, ale tu też nie mogłam trafić, bo lubię kwiaty, które mamie się nie podobają ani na jotę i jej nieprzyjemnie wanieją (jak np hiacynt). Pewnie mogłabym kupować klasyczne róże, ale nie cierpię róż. Co to w ogóle ma być, taki metrowy kolczasty patyk, zakończony małą główką, który wygląda bardziej jak groźba niż przejaw sympatii (no chyba że w liczbie bardzo mnogiej, co czyni koszta, które zwiędną po trzech dniach). 

Więc po etapie nieuzasadnionych fochów przyszedł etap jak najbardziej uzasadnionych fochów, a teraz jesteśmy już w okresie braku jakichkolwiek fochów oraz kwiatów i prezentów. Następuje ‘wszystkiego najlepszego’ plus cmok i przechodzimy do planu dnia powszedniego. Obawiam się, że kiedyś tego pożałuję i za – mam nadzieję –  jakieś 1500 lat, kiedy madre już obumrze, będę sobie odejmowała od ust, żeby jej na grobie położyć wiązankę z 50 róż, które 15 minut  po moim wyjściu z cmentarza, ukradnie jakiś szczyl. Trochę to niesamowite, że ludzie lekką ręką wydają 700 zł na wieńce pogrzebowe, chociaż za życia nigdy nie dawali sobie kwiatów.

Cóż. Kiedyś i ja miałam amanta, który przysyłał mi wielgachne bukiety róż do domu taksówką – ha. Ale on też nie żyje. Przemysł kwiatowy poniósł wielką stratę, nieprawdaż :I

A skoro o kwiatkach mowa to coś dekonstruktywistycznego

Exploded Flowers by Fong Qi Wei. Więcej  [tu]

No to zakończmy optymistycznym materiałem filmowym. Czyli Zdzisław Maklakiewicz w mistrzowskiej scenie hołdu matce ;)

Tiaaa.

(An a fejsie - jak wyhodować czterokolorową różę ;)