Życie po majówce czyli w banku, sądzie i urzędzie: Co to będzie? Co to będzie? Ano 3 kopy w de.

Miałam niedawno tourne po urzędach różnych, bankach, sądach i placówkach.

Wspominałam już, że chcę umrzeć?

Albowiem psychika normalnego człowieka (nie jakiegoś tam socjopaty) nie jest w stanie tego znieść. Nie jest w stanie udźwignąć panującego tamże ogromu oświecenia, kultury osobistej oraz użyteczności społecznej. Oraz na deser sztucznych fikusów, obdatych krzeseł i wesołych plakatów z celebrytami w polewie z halogenowego światła.

O tak się czuję w tych placówkach – odpowiedni człowiek na odpowiednim miejsc ;)

W sądach sprawy się ciągną i ciągną, bo jak państwu jest coś nie na rękę, to bierze nas na przeczekanie. Muszę się zdrowo zacząć odżywiać, żeby wytrzymać następnych 20 lat tej farsy. Natomiast płacić trzeba już teraz – jak państwo stwierdzi, że nie ma racji (heh), to mi przecież kiedyś chyba odda, c’nie? Przecież chyba kiedyś może a tymczasem proszę sprzedać nerkę i spłacić. Oraz sprzedać drugą, bo z odsetkami. 

W bankach deliberacje i narracje. Panie, co mnie obsługują, jako te dzieci we mgle, coś tam dzwoni, ale w którym kościele, a może w telefonie dzwoni? Nie wiadomo. Nikt nic nie wie i nie może mnie poinformować o tym, czy i co mi się należy, co mogłabym gdybym. Jest oddział gdzie wiedzą, ale to nie jest oddział dla klientów, oddziały dla klientów to są takie jak ten, gdzie nikt nic nie wie. Jak nadal bym chciała się dowiedzieć, to mogę się spytać niewiedzących, a oni to przekażą tam, gdzie wiedzą a stamtąd przekażą znowu tu, gdzie nie wiedzą, i jak przyjdę do tej świątyni niewiedzy, to się dowiem. Na piśmie się mogę spytać, bo rozmowa z wiedzącymi mi nie przysługuje i to jest fakt nie do obejścia. Ile się czeka na pismo? Trzy tygodnie plus minus. Pytanie-odpowiedź w terminie trzy tygodnie, a ja mam dużo pytań, rozmówka to będzie tak na rok jak widzę.

Sterczę i sterczę przy tej ladzie na wysokości biustu, co go sobie mogę położyć w celu odciążenia kręgosłupa obok łokci. Już postawiłam sobie zaimprowizowanego pasjansa zrobionego ze stojących obok  wizytówek, już obejrzałam kolekcję monet promujących osobistości ważne i wydarzenia istotne, już zrobiłam porządek w torebce i się trochę zmęczyłam.

Więc przyciągam sobie pod tą ladę rządek 3 krzeseł, co to są postawione dla czekających w drugim końcu oddziału. Ciągnienie tych krzeseł po podłodze wydaje pisk, więc się zza różnych bankowych parawanów, zza ścian kanciapek i zza fikusów (sztucznych!) nagle pojawiają głowy bankowe - a ilość ich znaczna. Jak w pustym zoo  – rzucisz rybkę i nagle się okazuje, że jest 50 fok na wybiegu, tylko pochowanych w krzakach ;). Głowy się patrzą a ja ciągnę te krzesełka jak pług. I se siadam, w końcu klientem jestem i choć rozumiem, że najgorszym z możliwych, bo takim, co chce wyciągnąć piniążki, a nie wpłacić, to jednak. Zaoranie podłogi krzesełkami to jedyny akt rozpaczy na jaki mnie stać po godzinie czekania aż panie wypiją kawkę, czy co tam robią na zapleczu.

No ale kończy się sympatycznie, uśmiechy i dziękuję i do zobaczenia, gdyż będę tu przyjeżdżać jeszcze 270 razy zanim cokolwiek. 

W  urzędzie próbuję zdobyć jakieś pismo państwowe od którego mam 14 dni na odwołanie. Tylko, że mi go nie doręczono. Znaczy się gdzieś utknęło w perystaltyce pocztowej, która mi go wydali do rąk własnych za jakieś 2 tygodnie. Bardzo sprytnie – muszę przyznać. No ale ja potrzebuję go jednak wcześniej, nieprawdaż. Także muszę prosić panią urzędnik do tańca egzotycznego w rodzaju samorumby w 4 wymiarze możliwości, żeby jednak. Tymczasem podczas gdy ja drapię w drzwi ona za nimi musi naprędce przejrzeć preambuły spławiania cito.

Bezradność w połączeniu z młodością jeszcze te panie w instytucjach rozczula, ale bezradność w połączeniu ze starością to powoduje tylko lekceważenie i kop w dupę, niestety.

Widzę to po moich rodzicach. Po ich traktowaniu - w sensie.

Aż się boję, gdy ta moja metoda młodej bezradności przestanie działać... Co to będzie? Jeszcze trochę działa – per osobiście, ale jak to wyrazić na piśmie? Tymczasem rewanżowy cios a la kop na papierze, który dostaję ja, wyrazić bardzo łatwo. Wyraża się go w PLN.

Przygoda obywatela z państwem wygląda w wersji filmowej mniej więcej tak - tylko bez tego szczęśliwego zakończenia na tle zachodzącego słońca. Zajść to nam mogą najwyżej oczy. Łzami.

Eh.