Targi Książki - postweekendowe podsumowanie

Na targi książki trzeba się sposobić jak na wojnę z terrorystami. Setki stoisk do zdobycia, dziesiątki książkowych jeńców do odbicia  i tylko cztery dni. Strategia wygląda następująco: najpierw zbieramy materiały w tajnym folderze must-have’ów i kondensujemy je na karteluszce czule ściskanej w dłoni. Potem robimy rozpoznanie terenu. Sondujemy możliwości negocjacji. Krążymy jak eskadra, palec na spuście. Niektóre pozycje va bank zostawiamy na koniec, kiedy księgarze się już pakują. Wtedy można płatności zgrabnie zaokrąglić, pikując w dół. Pominąwszy ryzyko wyczerpania danej pozycji. Plan obiektu z wykazem stoisk zszedł był już dawno – dlatego po stadionowej koronie poruszamy się na czuja. 

 

Są ludzie, którzy snują się leniwie (koniecznie z wózkami, pełnymi małych dzieci) o tyleż w poszukiwaniu książek, co kontemplacji stadionowych trybun – ponieważ dzień jest ładny, słoneczny, dach oczywiście jest zasunięty. A tarasy zakratowane. Aby publika się za bardzo nie rozpełzła pozamykano też wszystkie wyjścia – w celu wydostania się z targowej pułapki, należy okrążać i okrążać aż się w końcu trafi na to jedyne. W salkach między stoiskami jakieś spotkania, jakiś komiksowy twórca nie tyle podpisuje, co pracowicie  podrysowuje swoje dzieło na tle czekającej kolejki. Jest w tym pewien urok. Niespieszność niedzielnego popołudnia, zapachy świeżych książek, gładkość folii ściąganej z niezmacanego egzemplarza.

Tymczasem moja jednoosobowa drużyna Słat pędzi pomiędzy, z histerią w oczach, z tykającym zegarkiem, z topniejącą gotówką. Potrąca mamusie, depcze dzieci w wózkach, daje kuksańce tatusiom. A i tak okazuje się, że tego, co by mnie właśnie najbardziej interesowało NIE MA. Bo trzeba w wydawnictwie dokonać selekcji, biorąc to, a nie biorą tamtego. Staroci mi się zachciało, klasyków bym! Tymczasem na nowości nastawić się trzeba, nowościom oddać się we władanie. Nowość do wciśnięcia jest, taka jej rola.

Lubię dyskusje o wydawniczych planach i wznowieniach na mikro stoiskach, tych mniej obleganych, tych świeżo urodzonych wydawnictw nie wiadomo skąd. Lubię to pełne empatii spojrzenie sprzedawcy, kiedy stoję pod osobistą ścianą płaczu (złożoną z albumów o sztuce), a potem muszę odejść, zostawiając je dla kogoś innego. I książki dla dzieci takie piękne, pani mi mówi ‘To edycja limitowana, pani bierze na zapas!”. Tymczasem u mnie liczba dzieci zlimitowana do zera ;). Więc z żalem się żegnamy, może innym razem, do następnego.

No ale jednak coś w siacie przytachałam. Podług możliwości kręgosłupa i portfela. Jeńcy książkowi odbici – melduję uroczyście. Pik of eksajtment zaliczony. A teraz do końca miesiąca  plany kulinarne mam takie: jeść własne palce ;)

I kilka okolicznościowych fotek z miejsca zdarzeń.

Organizatorzy zapewniają, iż na Targach było nas więcej niż na Eurach - [link]. Jednym słowem nie trawa wiosnę czyni ;)

Niestety tak oryyyginalni autorzy jak Koi Suzuki, który poczynił książkę na papierze toaletowym, nie byli zaproszeni. Nie wzbogaciłam więc toaletowej biblioteki. Cóż.

A w między czasie bonus w postaci spotkania blogerów. Wejść w anonimowy tłum, przedstawić się i usłyszeć ‘Ooo, a ja nawet u ciebie byłam, czytałam’ – bezcenne. Gdybym nie miałam innego, finansowego powodu, to ten jest równie dobry: zjeść własne palce. A przynajmniej zagryźć ;)