Vivat miseczki, kubeczki, termosy i SŁOIKI czyli domowe podsumowanie dekady w kwestii sprzętów kuchennych oraz neonów warszawskich

Uwielbiam wszelkiej maści miseczki. Wszystko, co nie zostanie doszczęknie zjedzone, każdy kawałek ogóreczka i pół rzodkiewki, zostaje włożone do miseczki  i zaaplikowane w otwarte usta lodówki aby stać tam z oszczędności i nienawiści ku marnacji, aż pokryje się zamszowym nalotem i musi zostać wyrzucone z powodów zdrowotno zdroworozsądkowych.

Moja lodówka to trupiarnia, moja lodówka to prosektorium, moja lodówka to zimny kosz na śmieci.

Uwielbiam też spodeczki. Spodeczkami można przykryć miseczki. Spodeczki schodzą mi w ilości kilku sztuk w tygodniu zawsze kończąc w malowniczym rozprysku. Czasem spodeczek schodzi na złą drogę, w złym czasie i miejscu spodeczek się znajdzie i kończy jako popielniczka. Z tej drogi nie ma odwrotu... Kubki uwielbiam umiarkowanie i tylko dlatego, że nie da się parzyć herbat i ziół w miseczkach. Zioła i herbaty parzy się jednak pod spodeczkiem, choć znam takich, co zaparzają w termosie. Muszę nabyć termos z wkładem szklanym. Bo czynności notorycznego chodzenia do kuchni, gotowania wody i zaparzania zajmują mi pewnie 15 dni w roku, których to 15 dni w roku na pewno nie zajmuje mi zmywanie, jak głoszą reklamy skierowane do kobiet w pudle telewizora. Kiedyś byłam pionierką w noszeniu termosów, w czasach, gdy mieliśmy po dwadzieścia lat i nikt nie potrzebował w zimie termosa, tylko ja ;). Kiedyś zaparzałam też herbaty w zlewce laboratoryjnej i w ogóle lubiłam spożywać na laboratoryjnym szkle, przynoszonym z pracy przez moją mamę-naukowca w celach zbożnych, bo byłam niejadkiem, jeśli w grę nie wchodziło laboratoryjne szkło. Zlewka się w końcu zbiła i od tej pory herbata mi już nigdy tak nie smakowała, no i zresztą odeszły w zapomnienie te czasy, gdy herbatę doprawiało się połową cytryny oraz taką ilością cukru, że poziom glukozy wychodził nam uszami. Teraz pijam sobie lipę, pokrzywę i skrzyp. Oraz liście porzeczki, miętę i melisę. No i kawę, rzecz jasna. Morze kawy. O dziwo - w filiżance. Kropla w morzy potrzeb.

Teraz, po remoncie, zrobiłam w kuchni małe przemeblowanie. W odstawkę poszedł podręcznie umiejscowiony zestaw suszonych przypraw. Po co ma się kurzyć skoro ja nie przyprawiam. Już prędzej bym chyba rogi niż sałatkę. Dużym patelniom też mówimy won. Duża patelnia to dużo skrobania, a wizja skrobania skutkuje jadaniem poza domem. Tylko u Marii Czubaszek skutkuje wystąpieniem medialnym ;).

No i zmierzamy wprost w objęcia słoików, które jak mi się wydawało zostały w celu przewożenia żywności już dawno zastąpione przez higienicznie nietłukące plastikowe pojemniki pet. Okazuje się jednak, że nie tylko, iż nadal funkcjonują słoiki w podróżach od-domowych i od-mamowych, ale też że działa w stolicy cała słoikowa społeczność, co wypłynęło z okazji rozwiązania konkursu na neon Warszawy (do którego to konkursu zachęcałam).

Poniżej linki, gdzież można poczytać o słoikowej siatce napływowej.

"Kim jest warszawski słoik? Wraca na weekend do zapadłej wioski albo w najlepszym wypadku do pięciotysięcznego miasteczka, nie płaci podatków w Warszawie, a w niedzielę wieczorem brzęka wstydliwie słoikami pełnymi jedzenia, przemykając po Białołęce. Teraz ma szansę stać się symbolem Warszawy."

Link do całości [.]

Wywiad z twórcami neonu, z których jeden też jest słoikiem [.]

Finałowa piątka neonowa [.]

Mam nadzieję, że ktoś się też w końcu zajmie opisywaniem pozostałych społeczności warszawskich: zlewek (dziewcząt źle prowadzących się), miseczek (dziewcząt z dużym biustem), spodeczków (wielbicieli konwentów s-f) i termosów (chłopców gorących i zakręconych). Hyhy.

To teraz, z dedykacją dla słoików, zaprezentujemy bogactwo spożywcze stolicznych sklepów. Doprawdyż nic nie trzeba przywozić od mamy!

 Miłego spożywania!