Historie rowerowe: Co w kwestii wypraw rowerowych chce mi powiedzieć moja dzielnica oraz dlaczego lepiej z rowerzystą nie zadzierać ;)

Moja dzielnica chce mi powiedzieć: Nie będziesz tutaj jeździć na rowerze, nie myśl sobie.

Jest taki odcinek chodnika jakby przeniesiony ze studia Hollywodzkiego – film o trzęsieniu ziemi w Los Angeles albo może jakiś horror z poczwarą, co się próbowała wykopać, dopóki do niej nie dotarło, że to Polska, więc spieprzyła w nieznane. Niemniej chodnikowe wypiętrzenie - welcome and voila - zostało . I ja po tych hymalajach jadę. W przeciwnym razie mogłabym na jezdni obok jechać jako mielonka podczepiona pod podwoziem jakiegoś tira.

- Hehe przyjemnie? – śmieje się jakiś mijany na odcinku hymalajskim dresik. Otóż bardzo nieprzyjemnie rzecz jasna, ale jak mnie tak siodełko brutalnie grzmoci w tyłek, to sobie przypominam o innych, o wiele gorszych dla tyłka opcjach, których na szczęścia nie zaznam.

A dresik może zazna, najpewniej w więzieniu, ha!

Następnie okołotargowy tłum przed mną, schodzę więc z roweru i go prowadzę. Jakaś emerytka robi wrzasku Olaboga, że ją tak nie jadąc co prawda ale jednakowoż najechałam i nogę rozwaliłam. Pedałem (no przecież ;). Zatrzymuję się i przepraszam, ale gdzie tam, zero kontaktu, pani ma już objawy paranoi i splątania, wydziera się tak, jakby jej pod skórą krążyło małe stadko rowerzystów. Czuję się zmuszona zawrócić i spytać jak mogę pomóc w związku z zaistniała sytuacją. Jej emerycki towarzysz po krótkim oglądzie braku jakiegokolwiek śladu na nodze obleczonej nieskazitelnym rajstopiem rzuca się w moim kierunku machając rękami jak orzeł, którym to orłem nie jest, albowiem uracza mnie taką kwestią:

- Jeszcze się rzucasz kurwo!!!???

Na co się zatrzymuję i stoję w milczeniu, bo naprawdę nie wiem, co powiedzieć. Pytanie takie przerosło moje możliwości umysłowe, całe lata edukacji wyparowały, oddział ripost ciętych a celnych zamknięty niczym ten Amber Gold. Pustka.

Tu rowerowa wersja godząca w gejowską mniejszość a zarazem bardziej sprzyjająca emeryckiemu rajstopiu ;)

Następnie, nauczona doświadczeniem, idę ulicą dosiadając roweru okrakiem albo stojąc na jednym pedale i odpychając się drugą nogą jak na hulajnodze – assumuję bowiem, że tak zajmę mniej przestrzeni a zarazem utrudnię figlarnemu pedałowi drogę do figli na emeryckich rajstopach.

- Co też pani wyrabia, jedzie pani czy idzie, niech się pani zdecyduje! – słyszę obok siebie syk.

Na co uprzejmie tłumaczę powody takiej a nie innej techniki transportowej. A wszystko to łagodnym głosem, jak dziecku w kołysce. I emerytka się uśmiecha. Bo emerytkę trzeba spacyfikować dobrem albo choć jego pozorami. Emerytkę wściekłą chodnikową należy zaklajstrować słodyczą nieziemską, jak tylko usta z pretensją otworzy. Bo co my wiemy o takiej emerytce w istocie? Może w powstaniu w kanałach pełzała, a teraz nie stać jej na leki? Albo pryszczaty nastolat jej nie ustąpił miejsca w tramwaju, chociaż mu z poświęceniem przez kwadrans nad głową geriatrycznie zipała (co jednak męczy). Różne mogą być tej nieuzasadnionej agresji powody. Choć żadna z nich nie tłumaczy aż takiej nienawiści do rowerzystów.

Przysięgam, że mam zamiar sobie sprezentować kilka świętych obrazków na koszyku z przodu i jak ktoś jeszcze na mnie wrzaśnie to powiem:

- A ładnie tak na św. Krzysztofa i Najświętszą Panienkę mordę drzeć?

I zobaczymy jak będzie ich riposta, ha! W pięty im pójdzie, ot co.

Poniżej przykład, dlaczego NIE NALEŻY zadzierać z rowerzystami (uśmiałam się szczerze ;)

 .....
Moja dzielnica, ba, co tam dzielnica - moje MIASTO bez infrastruktury rowerowych ścieżek, sugeruje mi używanie roweru na sposób bardziej stacjonarny.
Opcja ogródkowa

Opcja wyimaginowana

Opcja łazienkowa

Opcja nocna

I bardzo społecznościowa wersja pt Kółko graniaste

Dziękuję za uwagę i życzę miłych rowerowych  włajaży.