O nosie, sukienkach, spotkaniach i zaniechaniach

Tak się zastanawiałam czy to możliwe, że mam tak duży nos ;), bo tyle okazji mi koło niego przechodzi? A każda zostawia po sobie swąd niewykorzystanych możliwości, zaniechanych okoliczności, bez ryby samych ości. Swąd. Smrodek taki.

Każdy nos by od tego spuchł.

Weźmy ostatni przykład: niedawno była w stolicy pewna blogerka, z którą mi mentalnie po drodze, i to nie jakiejś tam drodze dziadowsko brukowanej kocim łbem tylko porządnej, takiej, jakiej w naszym kraju jak na lekarstwo, drodze cud-miód, świeżo wyasfaltowanej na ekstra czerń, z paseczkami fluoroscencyjnymi się w nocy świecącymi, jeśli światła się ma sprawne rzecz jasna, ju noł. Ale mimo tylu dostępnych kanałów komunikacyjnych nie dało rady się spiknąć. Ot, rozlane mleko, mogłoby ale się nie wydarzyło. Jestem przyzwyczajona.

Nie było więc ąę herbatki

 Ani szczerych pogaduszek

Ani tańców-łamanców

Ale się tak zastanawiam – tyle nas jest, a każdy występuje w tylu odsłonach: jesteśmy blogami (oby jednym!), jesteśmy fejsami (imionami i nazwiskami oraz fanpejdżami), meilami jesteśmy (prywatnymi, służbowymi i blogowymi) i tabletami i komórkami (oby jedną!), a nawet czasem adresami (oby więcej niż jednym ;). Właściwie to zawsze nawet – chyba że ktoś anarchistycznie unika płacenia za śmieci ;)

A jak przyjdzie co do czego to nie uświadczysz reality szoł, bo wszystkie kanały zawodzą (jak grecki chór).

Przyszłość tej rasy nie ma sensu jeśli stacją końcową jest pozostanie tylko witrynką i ewolucyjna atrofia takich zachowań jak kuksańce, mrygi i przybijanie piątki w środowisku naturalnym czyli nie przedmonitorowym.

Nie chcę już tak. Nudzi mnie to. To droga w kierunku przepaści, na której dnie jest zmarnowany czas.

No ale może też chodzić o to, że kupiłam ostatnio trochę twarzowych kiecek i na wuja mi one, skoro nie mogę usłyszeć szczerego komplementu od zamiejscowej witrynki? To znaczy usłyszałam już wystarczającą liczbę komplementów od stosownie do sukienek dobranej płci przeciwnej (sukienka zielona, amant też ;), ale jako blogerce mi to nie wystarczy ;)

Chyba jakieś złośliwe, sierpniowe endometrium zapchało mi logiczną żyłkę, bo jako żywo sama nie wiem czego chcę, hm. I jaka była pointa.

Blogerkę rzeczoną uprasza się - jeśli nie o brak jojczenia, że to moja wina (co być niestety może) to przynajmniej o zakamuflowanie się – oddajmy hołd tej sławetnej i intrygującej nutce tajemniczości, która się jeszcze w nas, kobietach, tli. I mdli. Ju noł ;)