Mój najlepszy jednorazowy przyjaciel oraz o największym wrogu kobiet czyli Czasie oraz dużo wyrazów na 'k'

Wszyscy ich mamy. Całe pęczki. Jednorazowych przyjaciół. Wszystko takim możemy opowiedzieć, całe nasze życie, bo nigdy ich już nie zobaczymy (choć werbalno-wyznaniowa przyzwoitość nigdy nie zawadzi ;). Od startu do lądowania, od wejścia do autobusu do wyjścia z pociągu. Jednorazowe przyjaźnie liczone w minutach, godzinach, czasem dniach. W dowolnym środku transportu, mieście, kraju, języku, sezonie. A na urlopie wakacyjnym to już w ogóle.

I dlatego powiem teraz tak, brzydko powiem, boć z emfazą:

O S Z  K U R W A. 

Dawno się już tak nie czułam z kimś tak kompatybilnie. W najmniej oczekiwanych okolicznościach przyrody spotkałam uroczego przedstawiciela płci przeciwnej i bawiłam się setnie. Śmiałam się często i z głębi trzewi, co to nie podejrzewałam (ostatnio), że je w ogóle mam, te trzewia, ha.

Podaję profil psychologiczny ostatniego podejrzanego: domorosły efeb w typie chłopaka z osiedla, uśmiech jak złoto, bluza z kapturem, dłonie wielkie jak bochny i dym z fajki. Student. Katolik. Palacz. Moja bratnia dusza. Mój najlepszy jednorazowy przyjaciel.

Żeby była jasność: nie zakochałam się. Jestem królową zimy, księżniczką autoanalizy i rzecznikiem emocjonalnej niepodległości. Ale się uzależniłam. To było jak biała kreska na stoliku przede mną i ją wciągnęłam i ani się obejrzałam a wyciągałam z nosa nogę od stolika ;). Man, bitch. To było tak, to było tak. Przez trzy dni. Był moją osiedlową dziwką i ja byłam jego osiedlową dziwką (dla tych, którzy nie chowali się na osiedlu: ta nomenklatura nie ma nic wspólnego z seksem, żeby była jasność). Choć nawet go nie dotknęłam. Jednorazowi przyjaciele się nie dotykają. Pieściliśmy wzajemnie nasze ega, jak to zwykle bywa w przypadku, gdy się w najmniej oczekiwanym miejscu wpada na idealnego rozmówcę, z którym jest zabawnie, ciepło, ciekawie. Poza czasem, poza kontekstem. Człowiek rzuca spojrzenia i szuka spojrzeń, choć one nic nie znaczą, nie są obłożone podatkiem damsko-męskich chętek na przewartościowanie relacji. Człowiek czerpie przyjemność z cudzej obecności, kiedy ta się zdarza, a kiedy nie, zajmuje się swoimi sprawami. Jest wolny, ale otoczony wspólnymi chwilami jak deserami.

A teraz jestem już po deserze.

Kurwa.

Nie tęsknię, a jeśli nawet, to nie wiem za czym - czy za konkretną osobą czy za młodością, której jest on przedstawicielem. Przejawem tego nieskończonego pasma możliwości i czasu. Kiedy świat stoi przed nami otworem i nie jest to (jeszcze) dupa. Przedryfowałam przez dekadę życia u progu której on dopiero stoi. Nie zbudowałam niczego trwałego ( Pal sześć karierę. Rodziny trochę żal. Wizji samej siebie jako dobrego człowieka, co boli najbardziej, a co, w dzisiejszych czasach, jest chyba najmniej istotne.)

I co? I chuj (nadal pozostajemy w konwencji brutalnej językowo stylistyki osiedlowej ;)

Oczywiście co roku, co urodziny,  melancholijnie wpadamy sobie z Edytką P. w objęcia - ‘je ne regrette de rien’. Bilans podsumowań nie wypada najgorzej przecież [klik :)]. I któraż dekada bardziej niż ta 20-30 sprawia, że dowiadujemy się, kim jesteśmy (czyli np. on - wielka niewiadomą, a ja - dziewczyną na urlopie z nogą od stolika w nosie ;)  Może za kolejną dekadę sinusoida pójdzie w górę jak po Permenie  i będę śpiewać jak Brodski (oby).

" (...) Dziś mam czterdzieści lat.
Co mogę powiedzieć o życiu? Rzecz to w sumie dość długa
Tylko nieszczęście budzi we mnie zrozumienie.
Ale póki ust nie zatka mi gliniasta gruda,
będzie się z nich rozlegać tylko dziękczynienie." 

Więc wszystko ładnie-pięknie.

Ale.

Jak sobie pomyślę, że już nigdy never ever nie będę miała 20 lat i nie będę mogła się już w nikim zakochać tą miłością najpierwszą, świeżą jak poranek i czuć w trzewiach na myśl o spotkaniu wybranka tego podniecenia, które doprowadza niemal do rozwolnienia, jak pomyślę, że czeka mnie już tylko pasmo randek z bufoniastymi trzydziestolatkami bez kręgosłupa moralnego, którzy nie potrafią mnie rozbawić, za to na ślepo i a priori mogę im przyznać 10 na 10 możliwych punktów w kategorii Nieustającej Irytacji, to mam ochotę dostać megazatwardzenia i umrzeć na skręt kiszek, bo ta wizja wydaje mi się być bardziej rezolutną.

Eh.

(To ciekawe, że z wiekiem zanika kręgosłup.

Człowiek spodziewałby się kłopotów z prostatą a nie kręgosłupem, człowiek żeński, czyli ja.)

I teraz oto ten człowiek żeński, zafrasowany i skonfundowany tym nieoczekiwanym zbiegiem okoliczności i przypadku, z którego nic nie wyniknie, pójdzie do lokalnie własnej ogródkowej świątyni dumania zapalić papierosa z importu. Tyle.
...

„Czy o starych znajomych należy zapomnieć i nigdy już o nich nie myśleć?

Czasami rzeczywiście odnosi się wrażenie, że życie ma taki zamiar. Przecież w zasadzie przypomina wirówkę, która co kilka lat się obraca, rozrzucając najbliższe osoby w najróżniejszych kierunkach. A kiedy wirowanie ustaje, jeszcze zanim zdążymy złapać oddech, życie zasypuje nad kalendarzem nowych trosk. Nawet gdybyśmy chcieli wrócić po własnych śladach i odzyskać dawnych znajomych, jak mielibyśmy na to znaleźć czas?”

(Amor Towles, 'Dobre Wychowanie'
- znalazłam ostatnio i choć nie do końca pasuje to do jednorazowości urlopowych przyjaciół to do wracania po własnych śladach nieco)

...
A najgorsze jest to, że nie martwi mnie, że nie martwi mnie to, że spotkawszy zdrowy, przystojny i wesoły okaz 20-latka, zamiast ‘żądz moc móc zmóc’ to się roztkliwiam nad przemijającą młodością a zarazem pielęgnuję nienaganną reputację.

Co to kurwa ma być? 

Kurwa.

No ale co się naśmiałam to moje :)