Beznadziejny przypadek biednego Kamilka

Ach, jakiż biedny ten ten Kamilek! Kamilka źle ostatnio potraktowała żona, która spektakularnie odeszła i praca, która się go bezlitośnie pozbyła, wredne życie, które go kopnęło w tyłek i zły los, który jeszcze na niego nasmarkał. Oraz we wszelkich konfiguracjach: życie z żoną, praca z losem itd - gdyby jakiś matematyk to pomnożył i zpierwiastkował to by wyszło możliwości pewnie z 6 tysi, czyli tyle ile Kamilek zarabiał, gdy miał pracę. Żonę. I życie. I widoki na los.

Kamilek w ogóle nie jest winien. Oczywiście.

Kamilek wypiera jak może wersję, iż taki koniec jest wypadkową jego działań. Nie ma takiej możliwości dla Kamilka, jest natomiast możliwość inna – jedyna – że się wszystko przeciwko niemu sprzysięgło się. Specjalnie mu na złość się. Wszyscy są winni, że tak. Kamilek może cię nie zna, czytelniku, ale gdyby poznał, to już by coś na ciebie znalazł! Taką ma Kamilek płaczliwą a zarazem roszczeniową filozofię.

To nie tak, że miał życie jak z bajki, ten Kamilek, i bezbolesną młodość. Stracił dość wcześnie rodziców. No ale rodzeństwa nie stracił i grona ciotek, z których większość była chętna a jedna to aż się rwała do pomocy. No ale nie była bogata ta ciotka, mądra była tylko, choć biedna. Kamilek biedne ciotki miał w głębokim poważaniu. Nie poważa się kogoś, kto się nie dorobił. Nie będzie mu mówił ktoś, kto się nie dorobił, jak ma Kamilek żyć. Więc się ciotka rwała, ale gdzieś w oddali, a tymczasem Kamilek sam sobie postanawiał i żył jak uważał. Największym błędem Kamilka było to, że się wypiął na wykształcenie. No ale też nie on pierwszy i nie ostatni w rodzinie, nie był w tym dramacie – którego zresztą za dramat nie uważał wcale – osamotniony. Jakoś mu się układało nawet bez tego czytania książek i używania gramatyki i składni. Dopóki nie przyjechał z żoną do stolicy. Żona Kamilka, którą poznał bym jako nastolatek i poślubił po 10 latach znajomości, była bowiem bardziej taka... środowiskowo adaptowalna. Wtapialna w otoczenie bardziej była, podczas gdy Kamilek z tą swoją składnią i abnegacką ignorancją już mniej. No ale różnice te nie stanowiły w tym podbijającym stolicę duecie problemu, albowiem Kamilek dobrze zarabiał, co jak wiadomo bardziej przystoi porządnemu mężczyźnie niż jakaś tam składnia ;) Żona Kamilka była dobrze ubrana z pensji Kamilka – buciki i takie i siakie i płaszczyków kilka w sezonie i ogólnie szafa grała.

Tak dobrze się zapowiadało! Był Kamilek młody i przystojny w tej stolicy, miał pracę i ubraną żonę i ogólnie było prawie idealnie. Choć pewnie by było idealniej bynajmniej gdyby rozrywką weekendową oraz być może i codzienną Kamilka nie było piwko jedno z drugim. To piwko pewnego razu w połączeniu z kolegami, co przyjechali zobaczyć tę idealność, spowodowało, że się Kamilek na drugi dzień zrobił nieświeży i nie poszedł do pracy. Po prostu tak – nie poszedł i już. I wtedy właśnie zły los nasmarkał na Kamilka brutalnie, bo praca go pożegnała! Mówisz – masz, nie przychodzisz – się żeg-nasz. Koniec balu panno lalu. Od tej pory dryfuje Kamilek po równi pochyłej w dół. Kamilek nie może znaleźć już tak dobrze płatnej pracy więc staje się Kamilek Kamilkiem bezrobotnym, na utrzymaniu żony. Zaczyna się z niego robić utyskująca męczybuła, bo tu się nagle okazuje, że normalnie to trzeba pracować ciężko za marne pieniądze, czego Kamilek robić nie będzie, bo on ma juz pracę na pełen etat – a jest nią użalanie się nad sobą. W dodatku męczybuła Kamilek się robi bułą nasiąkniętą alkoholem. Tymczasem żona Kamilka się wtapia i wtapia. I nie w Kamilka.

A pieniędzy ni ma.

A męczybuła jęczy.

Żona Kamilka w zeszłosezonowym płaszczyku robi więc jedynie słuszną - z jej punktu widzenia - rzecz a mianowicie: przestaje być żoną Kamilka.

Kamilek nie może w to uwierzyć.

Alejaktotak?

Kamilek już się nie stacza po równi pochyłej, Kamilek teraz leci na pysk z pionowej ściany, jakby go kto wypchnął z urwiska. Rozpacz i szaleństwo i tułaczka i picie. Życie już nie jak w Madrycie tylko Meksyk, panie. Fawele emocjonalne i życiowe. Buzuje w nim taka nienawiść do żony, co się zmyła, że kto wie, do czego by mogło dojść, gdyby nie to, że Kamilek umie tylko siedzieć i obwiniać. I pić. Ewentualnie leżeć. I obwiniać. I nienawidzić. I pić. W dowolnej konfiguracji. Z czego wychodzi dość sporo znarnowanych dni, gdyby jakiś matematyk to pomnożył.

  

Kamilek ma dzisiaj do mnie przyjechać i mnie prosić, czy by nie mógł u mnie zamieszkać. Tak sobie wykoncypował Kamilek, że póki pracy nie znajdzie, póki na nogi nie stanie, to tu sobie ciepłe gniazdko uwije i będzie leżał (póki nie stanie). A ja – wiadomo – żeby mu to nieszczęście osłodzić to będę go karmić i może jeszcze prać mu skarpetki. I śpiewać mu na dobranoć i kto wie co by jeszcze, gdyby nie to, że jesteśmy spokrewnieni.

Ja wiem, że trzeba pomagać rodzinie. Ofiarom losu trzeba pomagać, jak im się noga podwinie. Nie jestem tą madrą ale biedną ciotką, co się rwała, tylko córką tej ciotki - nie wiadomo czy mądrą, skoro się zastanawiam, ale na pewno też biedną. Ale Kamilek chwilowo jest skłonny spuścić z tonu i się w końcu zaprzyjaźnić.

No i sama nie wiem – brać go czy nie.

Normalnie jestem w w mega-kurwa-rozterce!