Raport z pola walk rodzinnych: Święta, samobój, utylizacja choinki i topienie szynki

Wszyscy domniemywują, jakież to mamy święta. Ha ha! Na pobliskim osiedlu widuję jeszcze skupiska poprzednioświątecznych choinek. Przemieszczają się czasem z miejsca na miejsce, ale ogólnie upodobały sobie trawniki. Na tym tle widać w mojej rodzinie postęp w czasookresie choinkowej utylizacji, co jest jednocześnie świadectwem choinkowego zdziadoszczenia. Stosując się do zasad, że choinka stoi tak długo jak ma igliwie i pachnie, należy obecnie wyrzucić ją w okolicach trzeciego stycznia (a przez następny miesiąc i tak wyjmować igiełki z zakamarków o tyleż tajemnych co intymnych). Ale pamiętam, że kiedyś choinki były trwalsze i aromatyczniejsze. Widać dziś choinki pędzi się jak pomidory na jakimś fosforanie, a zarazem bliżej choinkom do pralek i innych sprzętów AGD, które psują się dzień po gwarancji (czyli w tym przypadku po świętach). 

Wspominam poprzednie święta, bo tatuś doznał w terminie wymagającym utylizacji choinki jakiejś depresji. Tatuś mój generalnie jest istotą wiecznie niezadowoloną i pełną fochów niczym nastoletnia księżniczka z ADHD, za które to męczeństwo obcowania z takim przypadkiem powinno się resztę rodziny natychmiast i za życia najlepiej kanonizować (mam zamiar napisać w tej sprawie do Franciszka - po argentyńsku ;). Jednak w terminie choinkoutylizacyjnym przyplątała się tausiowi jakaś zjadliwa forma depresji i zapowiedział, że „ma tego wszystkiego dość i najchętniej rzuciłby się z 12 piętra”. Potraktowałyśmy z mamusią sprawę praktycznie:

- Skoro ma się rzucać, to niech weźmie ze sobą choinkę – zaproponowałam.

- Ale on powiedział, że się chce rzucić z dwunastego, a nie z naszego piątego – zafrasowała się mamusia.

- To stań na balkonie z choinką i jak będzie cię mijał to mu wręczysz – powiedziałam, po czym obydwie wybuchłyśmy sardonicznym śmiechem.

Bo nie wiem jak u was, ale na moim rodzinnym osiedlu sprawę wymeldowania choinki załatwia się przez balkon, oczywiście w duecie - jedna osoba rzucająca i jedna na dole, służąca za żywą tarczę (ponoć bardziej cywilizowane kultury blokowe używają do tego procederu sznurka ;).

Tatuś rzecz jasna nie skoczył z żadnego piętra, a choinkowy duet balkonowy jak zwykle utworzyłyśmy mamusia i ja. Byłam na dole, kiedy moje ‘Jeszcze nie!’ zostało wzięte za ‘Już tak’ i tym sposobem choinka spadła nieomal na przechodzącego obok emeryta z pieskiem, który to emeryt dał się taktownie acz emocjonalnie przeprosić, w przeciwieństwie do pieska, który dostał SZAŁU. A potem to już pędziliśmy do osiedlowego śmietnika, zczepieni w nierozerwalną trójcę: choinka, piesek i ja.

Na tym tle Wielkanoc nudna bo bezludna. Osamotniona.

Znowu czytam  Hrabala i tak mi się skojarzyło:

Prawdaż. I nie tylko u Cyganów tak.

A teraz ściskająca za serce piosenka o zatopionej szynce