O tym, jak korzystać z kibelka u znajomych oraz że kobieta kobiecie wilkiem

Niezależnie od tego, kto się w naszym domu mości, z dłuższą czy krótszą wizytą, pojawić się musi ta naturalna potrzeba by skorzystać z toalety. Nie jest to oaza dizajnu, oj nie, moja toaleta to skromność pokryta dużą ilością domestosa ;)

W moim domu ZAWSZE jest podniesiona klapa i deska klozetowa. Nie będziemy tu omawiać technik intymnych interakcji z kanalizacją w pozycji ‘na lotnika’, nie mniej istotnym faktem jest, że po każdej wizycie w toalecie moich gości ta deska i klapa są ZAWSZE opuszczone. WTF?

Nie wiem po co ktoś miałby chcieć takiej deski dotykać, skoro była już profilaktycznie i raz na zawsze podniesiona. Nawet ja nie mam ochoty jej dotykać ;). Może ludzie nie są w stanie znieść widoku spuszczanej wody, a raczej tego, co ta woda ze sobą, w odmęty rur, zabiera raz na zawsze. Ponoć i królowie francuscy nigdy nie widywali swoich gówienek, bo zawsze odpowiednie służby zabierały im w stosownym momencie napełnione a dyskretnie zakryte nocniki.

Pewnego razu w czasie grupowej, piwnej nasiadówki znajomych i ich (oraz moich) rozlicznych odwiedzin w tym najświętszym przybytku nie wytrzymałam i napisałam kartkę

‘W tym domu nigdy never ever nie opuszczamy deski! (Cokolwiek by chciało wyleźć z kibelka ma mieć otwartą drogę!)’.
No! – pomyślałam. – No.

Opuszczam toaletę z takim uczuciem ulgi na twarzy, że M., którego minęłam w przedpokoju, musiał odnieść mylne wrażenie co do wielkości mojego rzekomego ex-zatwardzenia ;).

Byłam pewnego lata u znajomej, która wręcz przeciwnie – miała obsesję na punkcie opuszczania deski. Deska i klapa były cholernie ciężkie, z jakiegoś grubego szklanego tworzywa, przyozdobionego mieniącym się tygrysem. Doprawdyż takiego bezguścia jak ozdobne deski i klapy klozetowe czy to z kotkami czy muszelkami zatopionymi w lastryko nie jestem w stanie znieść, ani tym bardziej na nim defekować. Znajoma zamówiła nowego deskowego ‘tygrysa’, obecny ‘tygrys’ był bowiem zepsuty - klapa przy próbie opuszczenia waliła o deskę z takim impetem, że można było podskoczyć i ogłuchnąć jednocześnie. W związku z tym zostałam pouczona, aby deskę opuszczać ręcznie, co czyniłam uposażona w kawałek papieru toaletowego, ponieważ nie mam w zwyczaju miziać cudzych klozetów. Po tej jednak operacji zostawał mi w dłoni kawałek radioaktywnego ;) papieru, którego nie było gdzie wyrzucić, w związku z tym następnym etapem było odchylenie ciężkiej deski do góry nogą i w miarę bezdotykowe wepchnięcie tego kawałeczka w kibelkową szparę (całej klapy opuścić bez łupnięcia nogą się nie dało). Co w efekcie przyczyniało się do dodatkowego (ach, siła nawyku!) spuszczania wody, bo znajoma otwierając klapę w czasie osobistego seansu z tygrysem nie życzyła sobie zobaczyć takiegoż pływającego kawałeczka papieru bez należnego wstrętu. Zaznaczam, że była to bardzo oszczędna niewiasta, a jednak dała mi dyspensę na dwa spuszczania wody każdorazowo.

Byle tylko klapa była zamknięta.

Aaaa.

Przy czym ta toaletowa higienistka nie uznawała czegoś takiego jak mały łazienkowo-kibelkowy kosz na śmieci i inne artykuły higieniczne w związku z czym za każdym razem, gdy robiłam demakijaż oczu i facjaty musiałam rozliczne waciki kitrać w umywalce by następnie następnych wacików użyć do jej wyczyszenia ze zmaz kosmetycznych by następnie tę wspólną garść wacików wielkości piłki tenisowej iść wyrzucić do kosza na śmieci stojącego na widoku w kuchni łączonej z jadalnią. W związku z czym jeśli zdarzyło mi sie mieć - co czasem i kobietom na wyjeździe się zdarza – okres, to musiałam odpowiednie artykuły higieniczne utylizować na widoku, w czasie gdy np reszta towarzystwa siedzącego przy stole kwitowała to smutną konstatacją, iż najwyraźniej nie mam zamiaru iść z nimi na basen. W związku z czym w celu ochrony prywatności i godności osobistej robiłam w kibelku, przed wyniesieniem, z tychże artykułów oraz papieru toaletowego sporej wielkości kulę wyglądającą jak piłka do krykieta. I na to też została mi przez oszczędną znajomą udzielona dyspensa.

Byle tylko nie było w kibelku obrzydliwego koszośmietniczka.

Aaaa.

Oczywiście nie wspomniałam jeszcze o konfliktach na tle gaszenia światła, co jest obsesją u superoszczędnych osób. Ponieważ, mimo iż sama jestem superoszczędna i ekologiczna i ZAWSZE ale to prawie zawsze gaszę światło w opuszczanych przez mnie pomieszczeniach, to u znajomej notorycznie byłam przyłapywana w czasie moich 4 sekundowych wypadów z łazienki do kuchennego kosza na śmieci z różnego rodzaju piłkami toaletowymi.

Ponieważ niezależnie od tego czy miałam zamiar wrócić czy nie (a miałam zamiar) mogłam na te 4 sekundy zgasić światło. I opuścić klapę!

Eeeeh.

Ukoronowaniem pobytu było wyrzucenie mi przez gospodynią gąbki do mycia ciała. Gąbka ta leżała sobie w ustronnym miejscu, mojej znajomej zdała się jednak na tyle ohydna (była żółta;), by ją bez uprzedzenia cisnąć do kosza w obięcia obierków ziemniaczanych. Przy wieczornej próbie wzięcia prysznica pół godziny spędziłam przeszukując moje walizki i zachodząc w głowę gdzie mianowicie tę gąbęczkę pieprzoną skitrałam. Znajoma wówczas przyznała się, że eee coś tam wyrzucała. A na widok mojej miny (bo szczerze się zastanawiałm gdzie najhigienicznej będzie ją zarżnąć i spuścić krew – do kibelkowego tygrysa czy może w wannie?) przyniosła mi, pełna skruchy i wyrzutów sumienia, tę gąbkę, całą w ziemniaczanych obierkach.

Pffff.

Doprawdyż czasem gościnność innych przybiera formę montypajtonowską iście. Ale po osobach, które mają w domu bidermajery i ekspresy do kawy w cenie małego samochodu człowiek spodziewałby się jednak więcej. Ludzkich zasad korzystania z kibelka.

Poza tym to cudowna dziewczyna była.

Po prostu każdy ma jakieś swoje fobie.

Dlatego niech u mnie nikt się nie waży opuszczać deski i klapy, do jasnej cholery!

No.

A teraz epickie odezwy toaletowe i takie tam

Właśnie po to założyłam bloga - jakby się kto pytał – żeby opisywać kibelkowe przygody.

No to idę! ;)