Matka Joanna od blogerów

Zdarzyć się mogło, zdarzyć się musiało...

Pewnie na połowie nie tyle istniejących blogów ale blogów na które zaglądam pojawił się już post-wspomnienie o mądrej, walczącej blogerce Chustce. Choć pewnie raczej tylko link do piosenki albo wiersz. Tak netowa wić. Taka nieumiejętność nazywania rzeczy. Albo brak potrzeby ich nazywania.
Taki gest-skinienie: ja też.

Dzisiaj rano pojawiła się na jej stronie smutna wiadomość o przegranej z chorobą.Weszłam, zostawiłam wyrazy współczucia dla rodziny i... miałam wyjść. No bo stało się, co się miało stać, koniec pieśni, cóż zrobić. Ale coś mnie tknęło, zostałam i zaczęłam czytać inne kondolencje. Oraz chlipania, buziaczki, zapewnienia, deklaracje. A najczęściej trzy kropki (...) I myślę, że naprawdę tragiczne jest to, że właśnie umierająca blogerka tyle osób uczyła "żyć prawdziwie" "okazywać miłość" "uświadomić sobie nieodwracalność rzeczy". Dobrze, że to robiła (pisząc w końcu tylko o własnym życiu) ALE szkoda, że musiała to robić, bo wszyscy zrozpaczeni czytelnicy jej bloga nie mieli/nie mogli się tego nauczyć gdzie indziej. Na przykład w życiu realnym, na przykład bez obecności widma śmierci za plecami. Nie jestem jakoś doniośle religijna, jak też mam świadomość, że powoływanie się na Boga jest obecnie co najmniej niemodne, ale te wszystkie "przesyłam śnieżną energię", "będziesz w kroplach deszczu", "spotkamy się po drugiej stronie tęczy", "leć do słońca"... ten cały new-age'owski sentymentalizm przyrodniczy... Co uzmysławia naszą  językową nieumiejętność rozmawiania o śmierci ("śmierć nie istnieje" napisał ktoś, oł really?) i ubierania w słowa własnych emocji, żalu, bólu. Kim jest to pokolenie, które Chustę czytało? Trzydziestolatkowie, którzy nie umieją się ogarnąć w życiu i wysłowić w obliczu śmierci? No to chyba rzeczywiście lepiej dać linka do piosenki. O podróży na Marsa. Tak.

Hm.

Nie jest moim zamiarem nikogo urazić, jest moim zamiarem wyrazić tylko smutek z powodu merytorycznego ubóstwa w kwestii składania kondolencji, nie ocierających się o banał. Bo zastanawia mnie to, że skoro tak higienicznie pozbyliśmy się z życia religii, to czemu mamy teraz takie problemy z odchodzeniem do strefy cienia? Bez wracania w atmosferycznych środkach wyrazu.