Na per TY. Dryfowanie. Przysadka do spraw wydzielania chęci

Dzisiaj byłam u sąsiadek i tak plotkujemy i to i tamto to może by  na per ty przejść, sugeruję niejako prosząc by na mnie Pani nie wołano. No bo jaka ja tam Pani, heh.

No ale. Jedna ma włosy zrobione bardzo, z pasemkami, a druga makijaż. Staranny. Jedna ma męża a druga taką godność i powagę obycia, że na pewno jej zawsze resztę w sklepie wydają. Jedna ma samochód a druga była na wczasach turystycznych w bardzo ekskluzywnym miejscu z broszurki na papierze błyszczącym. Jedna ma dziecko z szóstkami a druga psa. Z rodowodem. Obydwie mają etaty i pensje i zusy.

Ja nie mam z tego nic. I to nie mam ostentacyjnie. Jestem w gaciach wylniałych, włosach wypłowiałych a mojemu roweru, na którym przyjechałam, właśnie wszystkie śróbki wypadły i potoczyły się naokoło mnie śpiewając piosenkę na melodię żałobną. Czuję się w obowiązku gruźliczo zakaszleć ;). No więc przechodzimy na ty. Widzę chwilę nie tyle wahania, co tego zadowolenia jak przy obdzielaniu poparzonych dziatek w sierocińcu dobrami w postaci przeterminowanych wafli Wedla: naści. No to naści, Kamila, Marzena, Ilona. 

Aż chce mi się niemal wspomnieć, że jesteśmy w podobnym, o ile nie identycznym wieku, ale to może i lepiej że nie wiedzą, one chyba myślą, że mam szansę zostać nimi za jakieś 10 lat, jak się dobrze zrobię, podkoloruję i ogarnę. Tylko że ja 10 lat temu nie miałam takiego zamiaru i nie mam go teraz, może za 10 lat będę go miała, ten zamiar, ale wtedy to już będzie za późno.

Ale czemu nie mam tego bardzo kobiecego imperatywu, żeby mieć ten zamiar? Czemu mi to tak wisi, w końcu nie opuściłam jeszcze wieku rozrodczego, tzw. pełni sił, kiedy należy zabiegać, ogarniać, gromadzić i się chociaż malować? Może brakuje mi jakiegoś genu? Jakiegoś organu: przysadki do spraw wydzielania chęci.

Osobiście czuję się całkiem kompatybilna i błogosławiona w tym stanie absolutnego nieskażenia obowiązującymi normami społecznymi, tylko dlaczego moje pokolenie nie może mi tego wybaczyć, dlaczego mnie strofuje, mobilizuje i zapędza?

- Tak, tak, tak, wszystko pięknie - mówi mi K. - Tylko powiedz ty mi ile masz na swoim funduszu emerytalnym?

Na wszelki wypadek nie mówię, bo może przestałybyśmy się przyjaźnić, gdyby jej  głowę nawiedziła wizja tego, jak na starość będę jej podbierała z domowej apteczki Metocardy i Captoprile na nadciśnienie, na które nie będzie mnie stać, bo nie zaczęłam się jeszcze życiowo ogarniać, zabiegać i gromadzić.
(Do mojej mamy przychodzi taka jej nieogarnięta znajoma typu podbierak i podbiera. I moje jeszcze zdrowe serce się wprost ściska na ten widok. Niestety przychodzi też notoryczna znajoma od pożyczek pieniężnych, na co mi się natomiast ściska żołądek, ponieważ wie on lepiej ode mnie, że ja się dzięki tej niefrasobliwej opieszałości już nie załapię, bo pożyczkowa pula jest ograniczona...)
- Powinnaś się zdrowo odżywiać - radzi P. - Bo na starość nie będzie cię stać na leki.
P. ogarnia się zatrważająco dobrze. Nie przyjaźnimy się już.

Zamiast tego dryfuję.

Pamiętam taką przeczytaną ponad dekadę temu książkę Sobczaka "Dryf"... czy on jeszcze coś napisał, ten Sobczak, był  taki Stasiukowy przecież, więc chyba powinien?

Tymczasem złapałam pierwsze zlecenia po wakacjach. Ręce mi się trzęsły jak u chirurga z parkinsonem, jakby o życie szło, a przecież tylko nad kartką papieru się pochylałam.