Wszyscy jesteśmy Kominkami czyli ‘Bloger’ Tomka Tomczyka

W Hollywood zanim film zostanie ukończony, ma tytuł zastępczy, tytuł roboczy. A piszę o tym w związku (choć bardziej prawdopodobne, że jednak bez) z tym, że zanim poznałam dokonania Kominka, roboczo i lekceważąco nazywałam go Kaloryferem. No bo co to za Kominek? Że niby ma aspiracje do arystokratycznego salonu? I jeszcze by może się chciał wkręcić do krajowego establishmentu przez to swoje blogerstwo. Jestem (no dobrze – byłam) wyjątkowo impregnowana na życie polskiej blogosfery - dochodziły do mnie co prawda słuchy o tzw. Blog Forum Gdańsk i solennie sobie przyrzekałam poszukać namiarów na Blog Forum Warszawa, żeby się może wkręcić na jakieś darmowe żarcie (oficjalnie: odczyt), jeśli rzecz będzie się działa nie dalej niż 5 przystanków ode mnie. Tymczasem nawet znajomi nieblogerzy wiedzieli, że BFG to impreza ogólnokrajowa i jedyna. Co mi dało do myślenia.

Dziesiątki blogerów zastanawiało się w postach (albo tylko w zaciszu swej alkowy) „co takiego ma Kominek, czego nie mam ja?”. Otóż Kominek, eks Kaloryfer, ma niewątpliwie instynkt psa gończego. Kominek złapał trop i pocwałował.

Słodka T. przysłała mi kominkową książkę, której szczerze przyznam, iż za 39 zeta kupić nie miałam najmniejszego zamiaru (że też taki twardziel jak Kominek wydał książkę w miękkiej oprawie, no toż to zgroza niekompatybilności ;). Oprócz tego, że ‘Bloger’ (sugerujący próbę autobiografii) powinien mieć tytuł ‘Vademecum Blogera’ więcej grzechów (autora) nie pamiętam. Kominek pisze krótkie, treściwe rozdziały, pełne porad, które tylko odhaczałam w myślach, bo (co za szczęście!) do wszystkich doszłam sama, intuicyjnie. Co nie znaczy, że postanowiłam je technicznie wprowadzić w życie, nieprawdaż ;). Jest trochę porad z kursu kreatywnego pisania w stylu amerykańskiego uniwerka, np jak wzbudzić emocjonalne zaangażowanie czytelnika. Ale rozumiemy, że książka skierowana jest też dla blogerów początkujących, którzy w szkole mogli się nauczyć co najwyżej pisania suchych esejów z początkiem, rozwinięciem i zakończeniem, jeśli nie rozwiązywania samych testów. Lekcji o chwytaniu za serce lub inne organy raczej nie było.

Kominek znalazł swoją niszę. Każde środowisko ma swoich celebrytów, czołowych przedstawicieli, których się wokoło międli w mediach aż do zarzygania, a blogosfera była w tej materii tak jałowa jak laboratoryjne szkiełko. Aż pojawił się ktoś, kto się obwołał samozwańczym królem, sam się koronował na najpopularniejszego polskiego blogera. Zrobił to pierwszy. Był wytrwały i pracowity. A przez pracowitość rozumiem ekspansywność własnej osoby. No i jest też Kominek typem samca-alfy, żaden tam niepewny swego blondyn-wymoczek, co to bardzo mądry jest, ale nikt go nie słucha, bo odpowiedzi udziela z intonacją pytającą. Kominek nawet jak zadaje pytanie to na końcu ma to pytanie wykrzyknik! Kominek nie pyta, Kominek odpowiada. Twierdzi i reasumuje. Trudno tego nie docenić. Trudno się oprzeć temu Chuckowi Norrisowi krajowej blogosfery ;)

Bardzo mnie ujął swoimi historiami o rodzicielskim wsparciu. Zgadzam się z tym, że o rodzinie mówi się dobrze albo wcale. Nie jest w dobrym tonie fotografowanie się na grobach antenatów (vide krajowi celebryci) i opowiadanie o molestwoaniu przez tatę (terapeucie takie rzeczy, a nie prasie) i nieustającym konflikcie z matką. Ponadto środowiska rówieśnicze posiadają jakiś niezrozumiały dla mnie kompleks odcinania się od korzeni. Wszystko zawdzięczają tylko sobie, znane nazwisko im tylko utrudniało, a co niedzielne bywanie u rodziców na obiedzie jest takie prowincjonalne... natychmiast pojawia się w takim przypadku diagnoza o nie odciętej pępowinie. Co jest z wami, że musicie aż tak uciekać od trzewi własnej matki, które wypchnęły was na świat? Od starszej wersji puli swojego materiału genetycznego? (Wybaczcie, dygresja)

Natomiast poczucia humoru Kominkowi niestety ciut braknie. Kominek jest rzemieślnikiem w rodzaju Kinga – ma sprawność odmierzania i składania słów we frazy, które mają za zadanie wywołać uśmiech. I wywołują niekiedy. Ale nie ma w tym lekkości, naturalnego daru. Różnica taka jak między zapachem kwiatów a odświeżaczem Brise (co nie znaczy, że się w mojej toalecie da wytrzymać dzięki kwiatom, if you know what I mean). Tak samo jest zresztą ze wzbudzaniem emocji w rodzaju wzruszenia. Ścieg warsztatowy, bardzo sprawny, solidny. Nie mniej starego, literackiego wyjadacza nie da się oszukać. Ale nie dla niego jest ta książka. Stary wyjadacz na pewno by się nie brał za zarabianie na blogu.

Cenię Kominka za osobowość, za tą pewność, którą umiał sprzedać, za konsekwentne continuum działań. To ciężka praca. Choć pewnie istotniejsze jest, że to pasja. Blogowanie to jedynie możliwe medium, które dało Kominkowi owe środki do promocji własnej osoby. Czy w innych czasach, z innymi narzędziami, też by coś dla siebie znalazł? Nie wiadomo. No i czy byłoby to tak skuteczne? Bez obiektywizmu, bez wychodzenia z domu? Na razie ani z niego pisarz ani dziennikarz. Za to bloger. Najważniejsze to znaleźć się w odpowiednim czasie w odpowiednim miejscu z odpowiednim planem. Jako pierwszy. Że ‘pierwsi będą ostatnimi’ to fragment z Biblii, współcześnie wielce nieaktualny. Ale chodzi też o wybór medium. I tu się chłopak wstrzelił idealnie. Zobaczymy na kogo wyrośnie (wiem, że to tak wygląda, ale nie, nie uderzam w protekcjonalny ton. To tylko sentymentalne pożegnanie z Kaloryferem ;)

Jeśli blogosfera to autostrada to wyminął on nas wszystkich. Swoją szesnastokołową cysterną ;). I nie ma w gruncie rzeczy znaczenia, co wiezie.

............

Gdyby ktoś miał ochotę przeczytać ‘Blogera’ Tomka Tomczyka to już za chwilę (definicji chwili, tłumaczącej też moją nierychliwość w kwestii tej metarecenzji, bliżej po wakacjach w Hiszpanii do maniany) będzie u mnie możliwość zdobycia przechodniego, blogerskiego egzemplarza, który po przeczytaniu należy puścić dalej. Stay tunned, zwłaszcza że przewiduję losowanie chętnych w bikini (w sensie że ja będę w bikini – dla jasności ;)*

No to ten, idę sie podchudzać czy coś.

* w sumie nie wiem, kto to przeczyta, więc dla większej jasności dodam, że to tylko żart. Bikini w marcu? Seriously? ;)

( Kominkową koafiurę zasponsorował Dział Artystyczny z bocznego panelu)