Imieniny, wersja 2.0 soft. O dziwnych imionach i patentach na wyproszing gości

Po pierwsze ciężko mi się na te imieniny zebrać – ideologicznie, że tak powiem. XXI wiek a my, ludzkość, obchodzimy święto własnego imienia... no plis. Życzę ci wszystkiego najlepszego, z powodu, że się nazywasz Magda, bo gdybyś Kazimiera, to wówczas bym ci nie życzyła, no bo kogo o tym imieniu może spotkać coś dobrego? Kto czytał „Dziewczęta z Nowolipek” ten wie. Co innego Angelika.

-Mujeju – mówi mamusia – Jak mi się nie chce urządzać tych imienin, tylko się natyram!

Imieniny są mamusiowe, pojawić się więc trzeba. Zwłaszcza, że w pokoju zwierzeń (dużym pokoju zwanym salonem) mam funkcję moderatora dyskusji. Jako jedyna niepijąca i apolityczna. Jako córka tatka niepijącego, który jednak na imieninach napić się musi, gdyż tak karze obowiązująca tradycja. Jako córka matki niepijącej a zarazem nieobecnej, gdyż uwiązanej w kuchni przy garach (to w końcu jej imieniny!), gdyż tak każe tradycja. I w tym bermudzkim trójkącie miotam się między moderowaniem dyskusji, wyciąganiem z kuchni mamusi i odbieraniem butelki tacie, który chce hojnie ugościć gości trunkami, żałośnie jednak nie dorównuje im w tempie spożycia, w dodatku ma makabryczną alergię na wódkę pt. ‘Śliwkowa ekstaza’ i kicha do sałatki.

Tematyka polityczna. To już nie to, co kiedyś. Żadnych wrzasków i przerzucania się argumentami. Żadnych strat w postaci wyrwanych oponentowi kępek włosia. Albowiem dobór gości drogą ewolucji pozostawił tych o niedramatycznie podobnych poglądach. Nie to, co kiedyś, dawniej niż drzewniej, gdy się z nocnikowej miejscówki przypatrywałam achom i ochom lub szlochom. Kiedyś to była Wielka Pardubicka, rozlegał się strzał i konie z pianą na pysku ruszały z kopyta, by krwawo przedrzeć się przez tor ku mecie, w postaci Racji Nadrzędnej. Teraz koniki pasą się zgodnie na jednaj łące. Nuuuda.

– Oziębiło się – zaczynam, gdy dwóch oponentów jednej frakcji jednocześnie bierze wdech. Zaczynam skromnie, ale jak każdy potrzebuję rozgrzewki. Jednocześnie jakieś 50 % sił oddaję trudom trawienia imieninowego obiadu, wielkości moich tygodniowych racji żywnościowych. Następnie na wokandę wchodzą tematy takie jak: żywość GMO, co tak naprawdę znajduje się w unijnej parówce, kto ze sławnych aktorów pił za dużo, ale przestał, kto ze sławnych pisarzy pił jeszcze więcej i przestać nie zdążył. Oraz na czym polegał cud na Wisłą, dlaczego Węgrzy są fajni a Francuzi wredni, co tak naprawdę przesyłała w listach Sobieskiemu Marysieńka (kto nie wie, niech sobie poszuka, podpowiem tylko, że teraz to się nazywa depilacja brazylijska ;). Oraz co było na Feministycznym Kongresie Kobiet (mamy przedstawicielkę). Co było na Uniwersytecie Trzeciego Wieku (mamy przedstawicielkę). Który z renesansowych malarzy miał więcej fikuśnych chorób wenerycznych (nie mamy przedstawiciela ;). Dlaczego Tuwim jest fajniejszy od Brzechwy. Która płyta Kaczmarskiego była najlepsza. Dlaczego film ‘Obława’ zawodzi sromotnie, jeśli się na niego idzie z przekonaniem, że to komedia.

Każdy temat ma swój niepowtarzalny proces karny, w którym jest sędzia i ława przysięgłych i się go wiesza lub uniewinnia. A najczęściej skazuje na dożywocie, co oznacza, że dożywotnio będzie na kolejnych imieninach wracał. Jest też ulubiony temat – gościowe dzieci. Komu się udało bardziej, a komu wcale. I to wyjaśnia, czemu tam w ogóle siedzę. Ciężko mnie bowiem oplotkować, skoro mogę na delikwenta wypytującego mnie o przebieg kariery zawodowej upuścić niechcący jajeczko w majonezie.

 (A kariera ma się jak wyżej)

W końcu dwa solidne kawałki szarlotki pod kołderką z soków żołądkowych powodują moją senność i chęć powrotu do domu. No ale ale. Goście się nigdzie nie wybierają, not even close. Zmęczoną mamusię znajduję w kuchni.

- Chciałabym, żeby już sobie poszli – mówi.

- A ja bym chciała pokoju na świecie - odpowiadam. Oraz:

- Zapakuj mi trochę tego, tego i tego. Tylko nie w słoiki. W słoikach nie wezmę!

Tymczasem u gości następuje totalna dezaktywacja funkcji Odwrót do domowych pieleszy. Goście zapadli na zołowacenie kończyn dolnych potrzebnych do wyjścia. I co gorsza goście nadal pałaszują buliony, sałatki i szarlotki, które uważam za swoje dziedzictwo i mam niekłamaną ochotę zabrać w celu konsumpcji osobistej. Aaa!

I tutaj rozpoczyna się proces subtelnego wyprosingu, ponieważ nawet najbardziej gościnny gospodarz  ma swoje granice wytrzymałości ludzkiej oraz datę przydatności do społecznego współżycia imieninowego. Następuje przegrupowanie rodzinnego odziału Słat.

Ja stosuję technikę oddzielania osobników pojedynczych od stada w pokoju bocznym, zagradzając drzwi własnym ciałem, gdzie szlachetnie proponuję odprowadzenie z powodu późnej już godziny. Palaczy można zatrzasnąć na balkonie („No doprawdy, zupełnie o tobie zapomniałam!’.) Tymczasem tatuś w ogóle się nie cacka odcinając dostęp do toalety. Niestety goście stłoczeni w toaletowej kolejce w przedpokoju dostrzegają odklejającą się tapetę, co owocuje dodatkową półgodziną udzielania porad remontowych i dywagacji na temat doborów kolorystycznych („Jesteśmy za młodzi na pastele!”)

Wybija północ. Mama z sympatycznej i gościnnej pani domu zmienia się w dynię. Alergia taty w połączeniu ze skutkami ‘Śliwkowej ekstazy’ powoduje jego półprzytomne trąbienie we wszelkie dostępne w domu chusteczki, obawiam się, że za chwilę może się też dostać obrusowi i firance. Tymczasem goście trzymają się dzielnie, pokolenie, które czteroosobową rodziną jeździło maluchem na wczasy do Bułgarii tak łatwo się przecież nie podda trudnościom tak nikłym, jak zgon gospodarzy!

W końcu mówię pas. Żegnam się i wsiadam na rower. Trochę się martwię, bo o tej porze mgła jak przędza, a mnie wysiadło światło.

- Zadzwoń za kwadrans i powiedz, że coś cię przejechało – mówi mamusia. – Jak będziemy do ciebie że niby jechać, to ich przy okazji odprowadzimy.

No ba.

ps. Jeśli ktoś ma lepszy patent na wyprosing to poprosing :)
.........
A teraz trochę przykładów finezyjnych imion, w sam raz do świętowania ;)