Zapaszki spod markowej la paszki

Wybrałam się do drogerii po różne zapachowe różności, chciałabym bowiem aby w moim obejściu pachniało pięknie jak w reklamie, a nie capiło petem i potem. Wyczytałam bowiem, że w pomieszczeniach, gdzie przyjemnie pachnie, lepiej idzie praca (która na razie nie idzie mi w ogóle, więc o pocie przynajmniej nie ma mowy) oraz że pachnące pomieszczenia częściej generują spontaniczne odwiedziny znajomych.

Po pół godzinie jestem oczadziała od mieszaniny zapachów świeżocytrusowych, kwiatowych, leśnych, cedrowych i korzennych, wszystkiego po trochu, brakuje tylko smażonego boczku, ale tym też jakby zalatuje z zaplecza. Po stestowaniu produktów z dolnych półek płaszcz mam cały w kotach z kurzu, a tym samym szanse na poważne obsłużenie mnie przez pracowników tego przybytku maleją do zera.

- Hihi – mówi mi pomarańczowa brunetka z obsługi i pokazuje mnie uzbrojonym w tipsa palcem. Na półkach światowe luksusy, ale na podłogę ktoś chyba zwymiotował kurzem, bardzo w starym stylu Społem. Ukrywam się za półką i spychając kurzowe kłaki w dolne rejony płaszcza, kształtuję jako-tako szykowne obszycie ze srebrnego futerka. Przy kasie okazuje się że 2-ka z początku rozmazanej 3-cyfrowej ceny wyglądała na 1-kę, a 3-ka na 2-kę, więc po wyrecytowaniu sumy z rachunku ogarniają mnie zimne poty ( a jednak można i bez pracy, ha), a szynszyle z kurzu właśnie w tym momencie postanawiają odpaść i uciec w nieznanym kierunku.

No pięknie.

Pewnego razu znajomy czekał na mnie pół godziny na tym mrozie, bo tak się przejełam, że poleciałam przed wizytą po świeczki zapachowe i utknęłam w kolejce.

Wszyscy, ale to wszyscy płacili kartami, nawet za waciki.

Muszę przemyśleć kwestię posiadania jakiejś karty (przemalowanej następnie na złoto, a co) oraz palenia papierosów elektronicznych, które tak nie śmierdzą.

Wtopy randkowe - Zdechła rąsia

Może należę do mniejszości kobiet, które lubią u płci przeciwnej odwagę i rozmach, nawet jeśli toto nie poparte jakimś szczególnie intelektualnym rysem ( w imię zasady, że nie można mieć wszystkiego). Tymczasem oczywiście zazwyczaj grzęznę w maglimie inercji – moje randki przypominają przeprawę przez bagna z Golumem, krok za krokiem, przy czym wizja końca w zupie z lawy wydaje się niemal zbawieniem.

D. najpierw streszcza mi poprzednio widziany film, co naświetla mi znacznie jego stosunek do przysłówków, przymiotników i ciągłości przyczynowo-skutkowej (stosunek jednoznacznie negatywny :/ ). Potem w kinie kładzie mi na kolanowej polanie rękę, co przypomina podarunek z zimnego steku. Siedzę z tą separatystycznie nieinteraktywną Adamsową rąsią na nodze i zastanawiam się, co zrobić. W rąsi nie ma życia, jest sztywna i się nie rusza –chyba w ogóle nie jest ukrwiona, ale nie pochlebiam sobie, gdzie też mogła krew odpłynąć, bo na pewno nie do mózgu. Może zrobił się w niej jakiś skrzep i trzeba wezwać pogotowie? Może to objaw takiej choroby psych., w której nie akceptujesz niektórych części ciała, chcesz się ich pozbyć i w związku z tym przekładasz je na innych? Z ciekawości czekam, co się stanie i się nie ruszam. No i ta-dam. Rąsia leży tak bite pół godziny (jak bitka wołowa), po czym nie wytrzymuję i ją zrzucam i spada gdzieś między kinowe fotele. Przyznaję, że to, że przez większość czasu śmiałam się w kułak zduszonym, ochrypłym głosem mogło nie być pomocne ;)

A co do filmu – to był dramat.

Sikanie ku chwale planety

Pee During Shower