Choroba wrzątkowa dwubiegunowa czyli dlaczego warto sprawdzać godziny od-do

Jak zwykle, tradycyjnie już na początku listopada, zamknięto mnie na cmentarzu, na który przybyłam w-godzinach-za-późnych. Optymistycznie wierząc, że cmentarz jest jak stacja benzynowa czynny całą dobę. Przynajmniej w tych dniach. A nie jest, believe me, nie jest. Niby nic, dużo światełek na około, więc strachu nie ma. Ale też wyniesienie naręcza doniczek z chryzantemami do domowego ogródka przestaje, w tak niefortunnym układzie zdarzeń, wchodzić w grę, niestety... ( Nie, żebym to planowała, no skąd  ;)

Kobieta sama siebie nie podejrzewa, w jakich okolicznościach może zacząć intensywnie pałać do osobnika męskiego w funkcji kościelnego. Który dzierży klucze do cmentarnej bramy. Zza której krat nam się przygląda jak małej małpce w Zoo. Która nie chce banana, chce wyjść, chce do żywych, do domowych pieleszy czym prędzej, już się naświętowała.

Oczywiście pada.

Wracam przemoczona. Od razu profilaktycznie wkładam stopy do wrzątku oraz zapodaję też sobie wrzątek od góry, wlewem doustnym. Bardzo to jest skuteczna antychorobowa terapia w moim przypadku. Tylko się zastanawiam, czy jak człowiek za często to stosuje, np codziennie to może jest to już jakoś nazywająca się jednostka chorobowa jednak. 

Choroba wrzątkowa dwubiegunowa zimowa, czy coś.

Ale co mi tam, ważne, że pomaga. Widać jestem zimnokrwista, co – jakby się zastanowić – bardzo pasuje do bladości mojej cery i tendencji do przedłużonego przesiadywania na cmentarzach.

K. mówi, że bez pudła potrafi zgadnąć, rozmawiając ze mną przez telefon, czy mam akurat stopy we wrzątku czy nie. Z taką umiejętnością to do FBI, mówię ja.

Na resztę jesieni przydałoby mi się coś takiego. Wesołego w kolorystyce i kontrowersyjnego w wymowie:

RainBurka by

 Roeland Otten