Jak oglądałam mecz Polska-Irlandia

Niespodziewanie dla samej siebie (oraz swoich gustów i sposobów spędzania wolnego czasu, w tym niedzielnych wieczorów) obejrzałam wczoraj z sąsiadem mecz Polska-Irlandia Północna.

Cały dzień nad dzielnicą unosił się zapaszek oczekiwania oraz coś na kształt scenicznego szeptu: „Meczmeczmecz... sieczsieczsiecz...”.

Jako osoba nieposiadająca telewizorów, radiów oraz fejsów do ostatniej chwili nie zdawałam sobie sprawy, że odbywa się jakiś mundial-euro-sport-cośtam. W ogóle ogólnie z piłką nożną jestem zaprzyjaźniona w małym stopniku: nadal narożnik to dla mnie rodzaj kanapy, korki to pozostałości po winach, a spalony to każdy mój obiad.

Na początku zdziwka, gdy zapytałam z kim gra Polska.

- Z Holandią Północną - usłyszałam

- A co się stało z Holandią Południową? – zdziwiłam się.

- Nie ma Holandii Południowej.

Cóż, pomyslałam. A w leniwe, letnie popołudnia to nie jest zajęcie o wywindowanym jakościowo poziomie, powiedzmy to sobie. Globalne ocieplenie postępuje oraz w maju sporo padało, a Holandia leży, jak wiadomo, w depresji, ergo widać zatem tak wyszło. Nie ma to nie ma. Jako osoba wychowana ułamkiem dzieciństwa w PRL-u, jako stała klientka NFZ-tów, sądów i urzędów wiem, że z „nie ma” się nie dyskutuje.

Nie należy takich pytań zadawać przy otwartym oknie w środku miasta. No i wszyscy musimy popracować nad dykcją. A najbardziej to komentatorzy sportowi, którzy w dodatku z uporem godnym lepszej sprawy nazad i wciąż powtarzają i uklepują błędy językowe („włanczać zawodnika do drużyny”), zupełnie jakby wypowiedziany poprawną polszczyzną komentarz mógłby być dla prostego luda sportującego się niezrozumiały.

Jeśli chodzi o mecz to najbardziej podobał mi się facet we fluorescencyjnych, żółtozielonych rajtkach, który okazał się bramkarzem polskiej drużyny. Choć komiczne wdzianko, godne błazna w teatrze elżbietańskim, było raczej z tych nieszczęsnych, to na nazwisko bramkarz miał właśnie Szczęsny. Piłkarze po obydwu stronach młodzi, postawni, z włosem czarniawym a zaczesem twarzowym. Robert Hłajłej Lewandowski wyglądał przy nich jaro, lecz już staro.

Było dużo wypięć zadków w czerwonych gatkach i gwałtowne odruchy miziania korkiem po łydce. Jedno s p o w o l n i o n e zbliżenie z przejęcia piłki w biegu, w trakcie którego dłoń piłkarza nurkuje w cudze spodenki i czule gładzi suspensoria zawodnika drużyny przeciwnej. To znaczy: trochę przysnęłam, a jak otworzyłam oko, to zobaczyłam takie COŚ. Zrobiło mi się gorąco i usiłowałam sobie przypomnieć, co ja właściwie oglądam.

Był też sędzia Rumun, który, jak każdy sędzia na boisku, nie ogarniał sytuacji. Czy w czasach takiej komercjalizacji sportu a zarazem jego multimedialnej inwigilacji nie należałoby oddać sędziowanie komputerowi centralnemu podłączonemu do wszystkich kamer okalających boisko? Żeby przyznawanie żółtych kartek wynikało z obiektywnych przesłanek, a nie sędziowskim uwidzianek. Uważam też, że tych kolorowych kartek powinno być więcej – czemu tylko żółte i czerwone? A różowe (łososiowe) za incydenty o naturze erotycznej (patrz: wyżej)? A niebieskie, szare, miętowe i pomarańczowe? To by mogło zwiększyć oglądalność targetu kobiecego. Oraz pokrzepić kibiców którzy zainwestowali rozliczne tysie w wielkie tafle telewizorów o jakości HD i szerokim spectrum palety barw.

Aby nie gapić się bezmyślnie i milcząco w szeroko niewykorzystane kolorystycznie HD plazmy sąsiada, pozwalałam sobie na inteligentne uwagi sportowe:

-Kapustka? Wolałabym już się nazywać Kapusta. Albo Pustka. Ale Kapustka? Eeee.

Kiedy wyszłam zapalić papierosa, przed telewizor sprowadziły mnie okrzyki zza horyzontu osiedla (fala tsunami entuzjazmu).

Powtórka pokazała, czego się już domyśliłam: gol dla naszych. Wynik utrzymany do końca, mimo dogrywki (minut trzy).

Po meczu roztworzyło sie okno w bloku naprzeciwko, a młody chłopak usiłował przytroczyć biało-czerwoną flagę do karnisza. Kibicowałam mu przez bite 10 minut ;). 

Mogłabym ominąć temat, ale przypomniałam sobie z jakim entuzjazmem relacjonowałam Euro 2012 [klik] 

Fajnie, że obejrzałam mecz. I chyba na tym na razie poprzestanę. Ale wszystkim kibicom życzę wielu niezapomnianych golców w dalszej części igrzysk (czy jakoś tak ;)