O serialu Downton Abbey uwag kilka. Oraz o arystokratycznym syndromie 'Dlaczego nie'

Zaprawdę, powiadam wam: nie oglądajcie tego serialu, jeśli w waszych żyłach płynie choć mikropromil szlacheckiej krwi. Choćby epizod arystokratyczny zdarzył się waszemu drzewu genealogicznemu dawno i tylko w pobocznej, złamanej gałęzi waszego pradziada.

 

Gdyż albowiem po sezonie z Downton Abbey się wam ten gen uaktywni. Będziecie wieczorem siadać na krawędzi łóżka i czekać, aż przyjdzie pokojówka zdjąć z was ubranie i rozczesać waszego kołtuna. Będziecie rano siadać na krawędzi łóżka i czekać aż pokojówka założy na was ubranie. I przyniesie tacę ze śniadaniem. I odbierze dyspozycje dotyczące obiadu („jagnięcina w cielęcinie na plastrze dziczyzny” – a co!). Zaczniecie przebierać się do kolacji w stroje, które do tej pory zakładaliście na sylwestra. Ciągle będziecie czekać na dźwięk gongu porządkującego wasze życie, gdyż wyznaczającego pory posiłków, wizyt w toalecie i ablucji. Ciągle będzie się wam wydawać, że coś was omija. COŚ, co wam się należy. I ciągle wam się nie będzie zdarzać to, co się wam należy. Na przykład bale na cześć i wyjazdy do Londynu, żeby posiedzieć. I ciągle będzie wam towarzyszyć pytanie: NO ALE JAK TO? Jak mam dalej pracować na umowę o dzieło za 399 zł netto? Dlaczego nawet w mojej komórce nie ma dźwięku gongu? Dlaczego nie mogę postrzelać w sobotę do kaczek we mgle? Gdzie są konie i w diamentach całe skronie?

Dlaczego nie mogę być smutna stojąc na tle regału pierwszych wydań Szekspirca oprawnych w skórę? W rękawiczkach raczej jedwabnych niż gumowych do mycia kibelka?

A tak to.

W sobotę, kiedy będziecie polerować plastikowe sztućce jednorazówki i osobiście wygarniać kurz spod szafek ajkejowych i robić pranie rozciągniętym bawełnianym szmatom z sieciówek, zrozumiecie, że trzeba zapomnieć o tym serialu. Zrobić kanapkę z gumowego  pseudopieczywa, zjeść chińską zupkę z proszku i iść spać. A potem wstać i żyć dalej.

Jeszcze dzisiaj nie usiadłam, ale na takim foteliku to bym godzinami.  

To nie jest, rzecz jasna, serial wysoce rewelacyjny pod względem fabularnym. Jest jednak kolejnym projektem twórców genialnego (filmu) Gosford Park, który szczerze polecam, bo cudownie oddaje dekadencki niuans ostatków arystokracji. W mrocznym sosie kryminalnej intrygi. Właściwie to ten film jest obowiązkowy! Proszę natychmiast przestać to czytać i iść obejrzeć :). Zapytać sir Torrenta czy by nie zaserwował, czy jak tam to załatwiacie, nieprawdaż.

Dlaczego mogę jadać posiłki w poliestrze a nawet nago i nie dostanę od tego obstrukcji ani nawet migreny?

Wizualnie pożywiam się zatem zaserwowaną w Downtonie scenografią, na zasadzie szczepionki, odkąd zrozumiałam, że w najbliższym czasie nie wydostanę się z objęć domostwa niemal klon w klon przypominającego to z Podziemnego kręgu (minus Brad Pitt i zapasy napalmu domowej roboty w piwnicy ;). Poza tym zgrabnie skrojone role zawsze się obronią, a tu dobrych aktorów, postaci i kwestii a few fiuu. 

Zwłaszcza Maggie Smith jako leciwa arystokratka (ale z pazurem), która nie chce się pogodzić z nastaniem nowej ery. Z sezonu na sezon pojawia się w Downton Abbey coraz więcej kolektywnego wzdychania, że ‘Mujeju, czasy podziałów klasowych odchodzą do przeszłości i mujeju, niedługo nikt nie będzie ubierany przez pokojówki mieszkając w takich dużych domach’. Jest w tym coś aktualnego, ten duch przemian czający się między cząsteczkami tlenu i azotu naokoło nas, zwłaszcza teraz, gdy Europa spuchła troszkę od uchodźców i ogólnie to nie wiadomo czy chrześcijaństwo się tutaj uchowa jako jakaś wiążąca ideologia.Albo taka monogamia.

Dlaczego mój papcio-dziad nie nosił czerwonego trykotu oraz cylindra siedząc na Arabie?

Dlaczego ja w ogóle nie wiem co to jest trykot?

Dlaczego nikt nie nosi za mną walizeczek i szklaneczek?

Dlaczego skwaszony majordomus nie inwentaryzuje mi win? Dlaczego ja w ogóle win nie posiadam w piwniczce? Tylko spirytus mrówczany w łazience?

Gdzie jest  pokojówka z moim szlafroczkiem, który sam się przecież nie przyniesie?

Dlaczego nie mam szofera z potężnymi udami i klatą od której rozlazły się guziki?

Dlaczego nie mogę mieć większego kucyka przytroczonego do zadka a nie tylko małego na głowie?

Dlaczego nie mam kawalera w białym czepku urodzonego a zasobnego w pół auta?

Dlaczego w czasie gdy to piszę, moja służba nie knuje i nie intryguje w swojej służbowej kanciapie ?

Dlaczego, dlaczego ja się pytam?

Ostatnio rozmawiałam z nowym znajomym. Temat zszedł na psy rodzinę, korzenie i pochodzenie.

Wyznałam (nieśmiało, skromnie spuściwszy powieki), że pochodzę z upadłej szlachty.

- No, że z upadłej to widzę! – powiedział rozglądając się wymownie. – A czy ze szlachty to nie umiem stwierdzić.

Cóż. 

A pamiętacie taki stary serial BBC 'Pan wzywał Milordzie?'. Ciekawam czy coś, co wydawało mi się zabawne w nastolęctwie, zdałoby mi się takim i obecnie.