Spóźnione wyznania o tym jak zostałam Entem, co powiedział lekarz i castingu na kochanka

Zatem moje dni w miesiącu październiku wyglądały tak, że pracowałam w przejmującym i urywającym dupę zimnie na dworze, dopóki po kilku godzinach nie traciłam czucia w stopach. Wówczas na czworakach albo ciągnąc ciało na samych łokciach (jak ci hamerykańscy weterani na filmach wojennych o Wietnamie) doczołgiwałam się do domu i wsadzałam stopy do miski z wrzątkiem. Kiedy w moim mózgu pojawiał się komunikat ‘podłączono nowe urządzenie: stopy’ to wracałam działać dalej. Następnie odmroziłam sobie w ten sam sposób dłonie, ale manewr z miską zadziałał inaczej: ręce mi popękały, przybrawszy brunatnosiną barwę. A ponieważ zajmowałam się np szlifowaniem drewna i się przy tym troszku oprószyłam, to zaczęłam przypominać Enta (to ten chodzący człowiek-drzewo z Władcy Pierścieni). A właściwie to Enta skrzyżowanego z mumią (ręce w bandażach). Zatem na Halloween to się nie musiałam specjalnie przebierać.

Żeby NIE OSZALEĆ podczas jesieni, podczas remontu oraz podczas trudnego okresu rzucania czekolady, postanowiłam wziąć sobie kochanka. Strasznie mi się to określenie podoba, bo podjeżdża mi literaturą kostiumową, a zwłaszcza de Lacsosem (‘hrabina wzięła sobie kochanka’). A właściwie to nawet kilku kochanków, bo w Unii wszystko musi być załatwiane uczciwie, na zasadzie uczciwego przetargu po sprawdzeniu ofert ;). Zatem zorganizowałam oficjalny casting do obsady musicalu ‘My fair lover’ (nie licząc uchodźców, wyposażonych w tradycyjne rekwizyty do dekapitacji ;), nie było jakoś tabunów chętnych. Wielu utalentowanych bambaryłów nie przyszło, gdyż się już obsadziło i umościło w przedstawieniach typu ‘Muszę wynieść śmieci, bo żona mnie zabije’ czy ‘Idę z dzieckiem na szczepienia’ albo ‘Moja korpokarma nie pozwala mi na takie ekscesy gdyż mamy deadlajny’ oraz najpopularniejszym ‘Dajcie mi wszyscy święty spokój’).

Ostatecznie na jesiennej scenie zostało dwóch kandydatów na tle remontu. Z jednym połączył mnie związek kulinarny a z drugim romans anorektyczny (o czym będzie kiedy indziej albo wcale).

Potem się okazało, że mi się nie zgadza bilans energetyczny przedsiębiorstwa Organizm Własny SA. Jako światowa kobieta przemyślałam sprawę przy pomocy second thoughts. I uznałam, że raczej sensowniej mieć jednego kochanka, jeden remont i nie rzucać czekolady. Albo kochanka i czekoladę albo czekoladę i remont. Remont bez czekolady i z dwoma kochankami na karku kończy się na Ojomie pod respiratorem.

Jak mi powiedział ostatnio podczas wizyty lekarz, sugerując, że za mało o siebie dbam:

- Młodo pani wygląda, ale ja tu mam przed sobą pani pesel!

Co za cham.

Jakież to przygnębiające, że w niektórych placówkach, jak przychodnie i urzędy, nie można udawać i odstawiać tej uroczej pantomimy dzieweczki zagubionej w okolicznościach dupy złego wilka, gdyż oni wszyscy mają przed sobą nasz pesel.

O czym niedawno przypomniał mi urodzinami listopad. 

Listopad nie jest fajny.
Nie wiem jak tam u was, ale u nas to prawdziwy skurwol i piździelec (a najgorsze, że NIE WIADOMO KIEDY minął aaa).

Remont jest zniechęcający, bo nie widać końca.

Czekolada jest niesmaczna (nie wiem z czego ją teraz robią, ale cokolwiek to jest nie leżało chyba nawet koło kakała ;)

Kochanek jest absorbujący w ten neurotyczny sposób, który opóźnia efekty remontu i wzmaga spożycie czekolady.

Wszystko wygląda całkowicie inaczej niż bym chciała.

A teraz fotografka Isabelle Wenzel opowie o tym jak wygląda moje życie, remont i listopad: